Προεκλογικές υπερβολές, πικρές ιστορίες
Του Χρήστου Σπίγκου.
Με τους ποικιλόχρωμους κομματικούς κονδυλοφόρους σε διατεταγμένη υπηρεσία, και τις αισθήσεις σε πολιτική εγρήγορση κορυφώνεται ο προεκλογικός αγώνας. Το κυνηγητό της ψήφου ανεβάζει την αδρεναλίνη και το κάθε τι αναγορεύεται σε μείζον, θετικά ή αρνητικά ανάλογα με την κομματική προσήλωση του εκάστοτε κρίνοντος.
Τελευταίο γεγονός που προκάλεσε ένθεν κακείθεν ποικίλα σχόλια ήταν η τοποθέτηση της δημοσιογράφου Πόπης Τσαπανίδου στη θέση του εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ομολογώ ότι με παραξένεψε ο τόσο εκτεταμένος σχολιασμός, ακόμα και από ενεργούς πολιτικούς, οι οποίοι με τις αρνητικές αναλύσεις τους παριστάνουν τους ενεούς για κάτι σύνηθες στον μεταπολιτευτικό πολιτικό βίο της χώρας. Και βέβαια δεν κατηγορώ κάποιους ως ανιστόρητους, αλλά σίγουρα τους προσάπτω το πολιτικό ατόπημα της επιλεκτικής μνήμης.
Υπενθυμίζω λοιπόν, ότι μετά το 1974 έχουν διατελέσει κυβερνητικοί εκπρόσωποι οι δημοσιογράφοι:
Παναγιώτης Λαμπρίας (ΝΔ, Ιούλιος 1974 – Οκτώβριος 1977).
Δημήτριος Μαρούδας (ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριος 1981 – Ιούνιος 1985, και Ιούνιος 1988 – Ιούλιος 1989).
Αντώνης Κούρτης (ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριος 1986 – Μάρτιος 1986).
Θεόδωρος Ρουσσόπουλος (ΝΔ, Μάρτιος 2004 – Οκτώβριος 2008).
Ευάγγελος Αντώναρος (ΝΔ, Οκτώβριος 2008 – Οκτώβριος 2009).
Παντελής Καψής (κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου).
Δημήτρης Τσιόδρας (κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου).
Ροδόλφος Μορώνης (κυβέρνηση Βασιλικής Θάνου).
Αριστοτελία Πελώνη (ΝΔ, Μάρτιος 2021 – Αύγουστος 2021).
Προς τι λοιπόν τόση λοιδορία για την κ. Πόπη Τσαπανίδου, που ανέλαβε παραμονές εκλογών εκπρόσωπος τύπου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης;
Κάποιοι θυμήθηκαν τι έλεγε η περί ης ο λόγος δημοσιογράφος με κάποια κυβερνητικά στελέχη κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων, και διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. Και πάλι θα ρωτήσω, προς τι τόσος κοπετός όταν όλοι θυμόμαστε τι έπρατταν και τι δήλωναν πρωθυπουργοί, υπουργοί, παράγοντες και παραγοντίσκοι και των δυο κυβερνητικών χρωμάτων μέχρι την επώδυνη κατάληξη όλων (υπεύθυνων και μη) στον εφιαλτικό μνημονιακό λαβύρινθο των δανειστών μας;
Είναι θεμιτό και αναμενόμενο να αναζητάς επιχειρήματα μέσα από τα «λάθη» του άλλου, όμως δεν είναι ωφέλιμο για τον τόπο να εμφανίζεσαι επιλήσμων και ταυτόχρονα να διεκδικείς κυβερνητική ευθύνη. Στην πολιτική η ιστορία προσφέρεται πρωτίστως για αυτοκριτική, αν φυσικά δεν βαφτίζουμε την αλαζονική αβελτηρία κομματική επιλογή και δεν αντιμετωπίζουμε το κραυγαλέο λάθος ως μια απλή ανθρώπινη αδυναμία.
Οι προσεχείς εκλογές με απλή αναλογική δεν είναι μια απλή σύγκριση κυβερνητικών προγραμμάτων, αλλά μια κρίσιμη επιλογή σε ποια πλευρά θέλουμε να βρεθεί η χώρα και ο λαός της. Δηλαδή με τον πολίτη διαμορφωτή μετεκλογικών εξελίξεων ή απλό θεατή αυταρχικών κυβερνητικών επιλογών.
Κατανοούμε τον κομματικό πατριωτισμό κάποιων πολιτικά συνοδοιπόρων μας, όμως δε συμφωνούμε με την υπερβολή που δυσχεραίνει τη συνέργεια στον αγώνα να μη καθιερωθούν οι εξαιρέσεις σε κανόνα, οι παρακολουθήσεις και ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε καθημερινότητα, και το Κράτος Δικαίου σε εικονική πραγματικότητα.
Άρθρο στο facebook
