Η πολιτική  των “pass”

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Ποιος γνωρίζει καλύτερα τι σημαίνει ζωή; Ένας γιατρός που για να πάρει ειδικότητα φθάνει στην ηλικία των σαράντα ετών ή ένας  (ευρω)βουλευτής που στην ίδια ηλικία  έχει ένα σωρό ακίνητα κι ένα σκασμό σε καταθέσεις; Ίσως η ερώτηση είναι συγχρόνως και απάντηση στο γιατί η πολιτική για ορισμένους  άπληστους  είναι υπερβολικά ελκτική.

Η πολιτική εκτός από ιδεολογία είναι και καθημερινή λειτουργία. Το ίδιο και η δικαιοσύνη. Εκτός από θεωρία είναι και πρακτική  απονομή δικαίου. Ούτε όλοι οι πολιτικοί ούτε και όλοι οι δικαστικοί είναι το ίδιο δίκαιοι και ηθικοί. Το κύρος της πολιτικής και της δικαιοσύνης συνδέεται με τον  εκφραστή  της.

Η εμπιστοσύνη στους κρατικούς θεσμούς δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη, αλλά εκ των γεγονότων αποδείξιμη ή μη.  Την απάντηση στη σχέση ανάμεσα ατη  δικαιοσύνη και στον δικαστή την έδωσε πρόσφατα ο Βέλγος εισαγγελέας  στην υπόθεση Καϋλή.

Το πέρασμα από το θρανίο της σχολής στης (ευρω)βουλής το έδρανο, όταν συνδέεται με την ωραιότητα κι όχι με  την οντότητα της πολιτικού, δεν δείχνει πολιτική δεινότητα, παρά μόνο  κομματική ιδιότητα, που δεν προσφέρει τίποτα στην πολιτική ζωή του τόπου.

(Ευρω)βουλευτής που δεν έχει ποτέ εργαστεί και που δεν έχει βιώσει τι σημαίνει  ανεργία και τι εργασία,  τι φτώχεια και τι ανέχεια, και, που  έχει ιδρώσει μόνο ηλιοθεραπεία, σε κάποια ξακουστή παραλία της Πάρου ή της Μυκόνου, δεν είναι  η καταλληλότερη εκπρόσωπος του ελληνικού λαού στο ευρωκοινοβούλιο.

Είναι εύκολο να μιλά κανείς για ισότητα και για ίσα δικαιώματα. Το δύσκολο είναι να κατακτά στην πράξη την  ισότητα.  Προσωπικά θαυμάζω τις κοπέλες  ικάρους που κατακτούν ανδροκρατούμενους χώρους, κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων, χωρίς το αβαντάζ της ποσόστωσης. Άλλωστε, η περισσότερη ή η  λιγότερη ισότητα για το ένα φύλο, συνιστά  ανισότητα για το άλλο, ειδικά όταν γίνεται σε βάρος της  αξιοκρατίας, που είναι η  θεμελιακή αρχή της δημοκρατίας.

Πολιτική  δεν σημαίνει απόκτημα ιδιαιτεροτήτων αλλά ενέργημα ικανοτήτων. Καλός πολιτικός  θα ήταν εκείνος που, αν είχε φούρνο, θα έδινε  μια φέτα ψωμί σ’ ένα παιδί που πεινά. Όπως και καλός Χριστιανός θα ήταν  αυτός που, αν είχε δυο σταγόνες νερό στην έρημο, μέσα σ’ ένα παγούρι,  θα έδινε τη μία σ’ έναν συνοδοιπόρο που ξεράθηκαν τα χείλη του.  Ο πολιτικός που δεν μεριμνά για το λαό του, βρίσκεται σε λάθος χώρο.  Το ίδιο και ο Χριστιανός.

Καλός δημοσιογράφος είναι αυτός που τα γραφόμενά του δεν αρέσουν στην εκάστοτε εξουσία. Είναι αυτός που αγωνίζεται ενάντια σε κάθε αδικία. Οι συναλλασσόμενοι με την εξουσία δημοσιογράφοι δεν βοηθούν τη δημοκρατία, αλλά το υπάρχον  καθεστώς. Ο μαχητικός δημοσιογράφος είναι με τον κυβερνώμενο κι όχι με τον κυβερνήτη.

Ζούμε σε εποχή με κράτη φτωχά και βαθύπλουτους ολιγάρχες. Τα δημόσια αγαθά πουλιούνται ακριβά, όταν γίνονται ιδιωτικά. Το βλέπουμε στη ΔΕΗ.  Πέντε έως έξι  ολιγάρχες ελέγχουν την ενέργεια αποκομίζοντας κέρδη σε δις, την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι των υπογείων, που  δεν χαίρονται ούτε του ήλιου το  φως.

Η δημοκρατία  έχει αντικειμενική αξία, όταν οι πολλοί έχουν φωνή στη βουλή. Αλλιώς παραμένει  η πιο αδικημένη λέξη από την εποχή του Περικλή. Έγινε σαν την αρχαία Ατλαντίδα κι αυτή. Σαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κανένας  δεν ξέρει που  βρίσκεται.

Όπου ο πλούσιος αποφασίζει για τον φτωχό, ο άπειρος για τον έμπειρο και ο άκοπος για τον κατάκοπο, η δημοκρατία μεταβάλλεται σε κηδεμονία, ειδικά σε καιρούς που έχουν τη σήμανση του  “pass”, είτε πρόκειται  για  “food pass” είτε για power pass, είτε  για  “fuel pass”.

Χώρα στην οποία το 85% του λαού της δικαιούται food pass (δελτίο σίτισης) δεν μπορεί να περηφανεύεται. Κόμματα που λειτουργούν ως  μορφώματα, και που ταύτισαν την πολιτική με την αρπαχτή, αποτελούν προσβολή τόσο για την χώρα όσο  και για την Ευρώπη.

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας