Πανάκριβα κυβερνητικά…
…«δωράκια».
Του Χρήστου Σπίγκου.
Λίγες μέρες πριν τον ερχομό του καινούργιου χρόνου η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή, με το μυαλό και την καρδιά να αναζητούν την ομορφιά σε σκέψεις και πράξεις για να ξεχαστούν όσα μας πληγώνουν. Εχθρός της προσπάθειας να παραμερίσουμε τα δυσάρεστα, η πραγματικότητα που επιμένει να πληγώνει και να εξοργίζει. Μια πραγματικότητα που πρέπει να αναδειχθεί, έστω και αν η απότολμη απόπειρα διατύπωσης πολιτικού προβληματισμού καταμεσής χριστουγεννιάτικων ευχών εμπεριέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ο γράφων ως κοινός λαϊκιστής, επειδή πιθανώς κάποιοι θα ισχυριστούν ότι εργαλειοποιώ τις έμπλεες συναισθημάτων συμπεροφορικές συμβάσεις των εορταστικών ημερών προς όφελος της τεκμηρίωσης της πολιτικής μου άποψης. Συμφωνώ δηλαδή με την άποψη του Καθηγητή του ΑΠΘ κ. Ανδρέα Πανταζόπουλου ότι, «το γεγονός ότι κολυμπάμε μέσα σε ένα αρχιπέλαγος παθών δεν πρέπει να τρομάζει και να λειτουργεί ανασταλτικά για οποιαδήποτε συνεπή απόπειρα κατανόησης των πολιτικών φαινομένων».
Με αυτά ως δεδομένα, προβληματίζομαι αν στο ξημέρωμα του 2023 κάποιες λέξεις έχουν χάσει το αρχικό τους νόημα, και κατά περίπτωση νοηματοδοτούνται προς εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Ο λόγος για το νόημα του bonus που δίνεται στο τέλος κάθε χρόνου σε διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων. Ένας βασικός κανόνας για να πετύχει ένα σύστημα αμοιβών με βάση την απόδοση είναι να υπάρχει μία μέθοδος διαχείρισης και αξιολόγησης της απόδοσης η οποία να οδηγεί σε αξιόπιστες κρίσεις για τη συνεισφορά του κάθε υπαλλήλου. Που σημαίνει ότι ολόκληρο το bonus το παίρνει εκείνος, του οποίου η συνεισφορά στην επίτευξη των στόχων μιας επιχείρησης είναι η μέγιστη δυνατή. Δηλαδή σε επίπεδο ανώτερων και ανώτατων στελεχών οφείλει η Διοίκηση να αξιολογεί τη συνεισφορά του κάθε στελέχους στην κοινή προσπάθεια της επιχείρησης για κερδοφορία, επενδύσεις κ.ο.κ., και ακολούθως να προβαίνει στον υπολογισμό του bonus της καθεμιάς και του καθενός. Σε διαφορετική περίπτωση το bonus εκφυλίζεται σε παγίως καταβαλλόμενη αμοιβή, έχοντας εξ αυτού του λόγου απολέσει τον χαρακτήρα της επιβράβευσης και ακυρώσει την κινητήρια δύναμή του.
Αυτά ορίζουν τα βιβλία και η κοινή λογική, όχι όμως η σημερινή κυβερνητική πρακτική που αποφάσισε και φέτος να δοθούν bonus στα ανώτερα και ανώτατα διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων, των οποίων οι διοικήσεις έχουν διοριστεί και ελέγχονται από τη σημερινή Κυβέρνηση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Με λίγα λόγια όλοι οι Διευθυντές και Γενικοί Διευθυντές, των οποίων ο αριθμός σε τέως δημόσιες επιχειρήσεις του ενεργειακού κλάδου έχει αυξηθεί σκανδαλωδώς επί ημερών της σημερινής Κυβερνήσεως, εισέπραξαν οριζοντίως το μέγιστο bonus της ιεραρχικής τους στάθμης (δηλαδή από 30 έως 60 χιλιάδες ευρώ ο καθένας πέραν του μισθού), δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι όλοι είχαν την ίδια μέγιστη συνεισφορά.
Η σημερινή Κυβέρνηση, αν μη τι άλλο, είναι διαπρύσιος υποστηρικτής της ελεύθερης οικονομίας και της καθιέρωσης συστήματος αμοιβών στον δημόσιο τομέα, που θα συνδέει την αμοιβή του κάθε υπαλλήλου με την αποδοτικότητα κατά τα πρότυπα που ισχύουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις όλου του κόσμου. Μοναδική εξαίρεση όμως φαίνεται να αποτελούν για την Κυβέρνησή μας τα Διευθυντικά στελέχη και η Διοίκηση των μέχρι χθες δημόσιων επιχειρήσεων.
Ο προβληματισμός προφανής. Γιατί άραγε συνεχίζουν οι κυβερνώντες να προκαλούν, μοιράζοντας με το ένα χέρι ακρίβεια και φτώχεια και με το άλλο εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε υψηλόμισθα διορισμένα διευθυντικά στελέχη, μη σεβόμενοι τουλάχιστον την ιστορική πορεία και την κουλτούρα επιχειρήσεων με τόσο μεγάλη προσφορά στον ελληνικό λαό;
Επώδυνη η ερώτηση, εξοργιστική και η απάντηση σε μια εποχή που ο Έλληνας προσπαθεί να επιβιώσει με τα ταπεινωτικά γαλάζια «ψίχουλα – pass».
Άρθρο στο facebook
