Πέρασε η εποχή της…
…κομματοφροσύνης.
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Δίνοντας μια διάλεξη σε πλατεία της Βοστόνης, στη μνήμη του πρόσφατα εκλιπόντος ιστορικού Χάουαρντ Ζιντ, ο γνωστός γλωσσολόγος και πολιτικός ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι ξεκίνησε αναφερόμενος σε μια παρότρυνση του (και φίλου του) ιστορικού: να εστιάσουμε την προσοχή μας στις αμέτρητες μικρές πράξεις των απλών ανθρώπων, οι οποίες αποτελούν προϋπόθεση για τις μεγάλες στιγμές που περνούν στην Ιστορία χωρίς αναφορά στις μικρές αυτές πράξεις των απλών ανθρώπων, που είναι πίσω απ’ αυτές.
Τη διάλεξη είχαν οργανώσει μέλη από κινήματα που είχαν αναφυεί μέσα από μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις εναντίον της φτώχειας, που είχαν αποτέλεσμα να αλλάξει το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου σε εθνική κλίμακα.
Αυτό κατορθώνουν τα αυτόνομα κινήματα, παντού: πρωτοστατούν σε μια αλλαγή της κατεύθυνσης της δημόσιας συζήτησης, αναγκάζουν τους κυβερνώντες και τους συστημικούς δημοσιογράφους να τους ακούσουν τουλάχιστον, να καταλάβουν τον (ανα)βρασμό των κοινωνιών.
Το γεγονός ότι αυτά τα κινήματα δεν έχουν προηγούμενο έχει να κάνει -γράφει ο Τσόμσκι- με την ιδιαιτερότητα της εποχής. Πρόκειται για μια εποχή χωρίς προηγούμενο.
Κλειδί σ’ αυτά τα κινήματα είναι η έννοια της αλληλεγγύης. «Εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, το αμοιβαίο ενδιαφέρον» -«Occupy», εκδόσεις «Κέδρος».
Αυτά φαίνονται ψιλά γράμματα ίσως για τους ρεαλιστές και τους λογής κομματόφρονες. [Δεν είναι κακό να πιστεύεις και να υπερασπίζεσαι ένα κόμμα, δεξιό, αριστερό, βουδιστικό και λοιπά· καλό δεν είναι το κόμμα να μπαίνει μέσα σου, να καθορίζουν η ιδεολογία του και οι αξιώσεις ισχύος του την καθημερινή σου στάση και συμπεριφορά, τον τρόπο σκέψης σου, την ίδια την (κατά Παλαμά) λιβιδώ σου]!
Οπως όλοι προφανώς (;) γνωρίζουμε, το πολιτικό κατεστημένο είναι συνυφασμένο με τον πλούτο και την ισχύ· οι εκλογές ουσιαστικά αποτελούν αντικείμενο αγοραπωλησίας. Αρα πρέπει να απαρνηθούμε αυτό το παραμύθι της ηθικής Αριστεράς και να στραφούμε -λέω τώρα- στα νέα αυτά κινήματα, που δεν είναι άγια αλλά τουλάχιστον θέλουν «έναν ειρηνικό κόσμο. Εναν κόσμο ισότητας. Δεν θέλουν πόλεμο. Δεν θέλουν καπιταλισμό. Θέλουν μια αξιοπρεπή κοινωνία».
Μπα; Και ‘μείς που πιστέψαμε στο κόμμα τι θα απογίνουμε; Πού θα καταντήσουμε χωρίς τους οφθαλμούς και τα ώτα (και το συναίσθημα) του κόμματος; Να φύγει, έτσι απλά, η γη κάτω από τα πόδια μας, να χάσουμε τον προσανατολισμό μας;
Να χάσουμε τη θαλπωρή μας, την ασφάλειά μας, την ισχύ (εξουσία) μας; Ας ηρεμήσουμε· λέω μόνο μήπως έχει έλθει η ώρα να βρούμε άλλες, έξω από τα κόμματα, δεξαμενές σκέψης και πράξης, να τρεφόμαστε πιο υγιεινά, να έχουμε γερή στέγη στο οικοδόμημά μας.
Πώς να παραδεχτεί όμως κάποιος ότι το οικοδόμημά του, που με πίστη και αφοσίωση και αγώνα όρθωσε τόσα χρόνια, είναι σαθρό; Μα τι λέτε τώρα; Δυστυχώς οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και τον κόσμο μάς αναγκάζουν να ξανακοιταχτούμε μέσα μας και να επαναπροσδιορίσουμε τις κοινωνικές (και φιλικές) σχέσεις, όσο κι αν μας πονάει κάτι τέτοιο, όσο κι αν δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε.
Πέρασαν (;) οι μεγάλες εποχές της κομματοφροσύνης (εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς· εάν δεν θέλουμε, διαιωνίζουμε απλώς το παλιό καθεστώς). Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες αλλά συνεχείς εναλλαγές· ο κόσμος αλλάζει είτε το θέλουμε είτε όχι, ας μη μελαγχολούμε. Ζητούμενα η μεγαλοθυμία και η ευρύνοια.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
