Είναι ο Μητσοτάκης…
…ο Έλληνας Μακρόν;
Του Γιάννη Μυλόπουλου.
Σύσσωμη η προπαγανδιστική μηχανή της ΝΔ, από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι τους σε διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους των φιλοκυβερνητικών καναλιών, έχουν επιδοθεί σε μια προσπάθεια να παρουσιάσουν τον νικητή των Γαλλικών εκλογών Μακρόν σαν τον Γάλλο Μητσοτάκη και αντίστοιχα την ηττημένη Λεπέν σαν τον Γάλλο Τσίπρα.
Οι συνειρμοί προφανείς. Όπως κέρδισε στις Γαλλικές εκλογές ο νεοφιλελεύθερος κεντροδεξιός Μακρόν, έτσι θα κερδίσει και ο Μητσοτάκης τις εκλογές στην Ελλάδα. Αφού έχουν την ίδια ιδεολογική μήτρα και την ίδια πολιτική ταυτότητα. Κι από την άλλη, όπως έχασε η «λαϊκίστρια» ακροδεξιά Λεπέν τις Γαλλικές εκλογές, έτσι θα τις χάσει και ο «λαϊκιστής» αριστερός Τσίπρας στην Ελλάδα.
Από την πρώτη ακόμη ανάγνωση, το αφήγημα φαίνεται να μπάζει νερά από παντού. Όσο για τους εφευρέτες και υποστηρικτές του, μάλλον βρίσκονται σε μεγάλη απόγνωση.
Πρώτα και κύρια γιατί οι συνθήκες σήμερα στη Γαλλία δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες συνθήκες στην Ελλάδα. Στη Γαλλία, η οποία είναι ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη και οικονομική δύναμη διεθνώς, εδώ και χρόνια η σύγκρουση γίνεται μεταξύ Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς.
Η Ελλάδα αντίθετα, μετά από το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την οικονομική κρίση στην οποία τη βύθισαν οι πολιτικές της Δεξιάς, υπέστη μια οδυνηρή περιπέτεια 10 σχεδόν χρόνων σκληρής λιτότητας, με εφαρμογή νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης μνημονίων που της επέβαλαν οι δανειστές της.
Και χρειάστηκε να έρθει στην κυβέρνηση μια αριστερή πολιτική δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ, για να επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα.
Η πολιτική σύγκρουση στην Ελλάδα σήμερα συμβαίνει λοιπόν ανάμεσα στη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά αφενός, η οποία επανήλθε μετά την καταστροφή που έφερε στη χώρα για να εφαρμόσει τις ίδιες και χειρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που την έριξαν στην κρίση και στον ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου, μια πολιτική δύναμη της Αριστεράς που ούτε συμμετείχε στο πάρτι της δημοσιονομικής εκτροπής, ούτε ενεπλάκη ποτέ στις ληστρικές πολιτικές και στα σκάνδαλα διαφθοράς που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική καταστροφή.
Στη Γαλλία άλλωστε, η Κεντροδεξιά του Μακρόν νίκησε την Ακροδεξιά της Λεπέν όχι γιατί είχε καλύτερο πρόγραμμα ή γιατί έπεισε τους πολίτες για τις ικανότητές της, αλλά γιατί κυριάρχησε η λογική της μη χείρονος επιλογής.
Χωρίς την υποστήριξη της Αριστεράς που η ψήφος της στον δεύτερο γύρο δεν ήταν υπέρ του Μακρόν αλλά κατά της Λεπέν, ο Μακρόν με το 27,35% του πρώτου γύρου δεν θα κέρδιζε ποτέ εκλογές.
Τα πράγματα γίνονται όμως πολύ χειρότερα για τους εφευρέτες του αφηγήματος, όταν συγκρίνονται η Νεοφιλελεύθερη Κεντροδεξιά του Μακρόν, η οποία συγκρούεται συνεχώς με την Ακροδεξιά τελευταία, με την ακραιφνώς Νεοφιλελεύθερη Δεξιά του Μητσοτάκη, που όχι μόνο δεν συγκρούεται με την Ακροδεξιά, αλλά την έχει απορροφήσει στους κόλπους της, διατηρώντας σε θέσεις κορυφαίων υπουργών ακροδεξιούς πολιτικούς, προερχόμενους από το πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ και τη νεολαία του χουντικού Παπαδόπουλου.
Κι ακόμη περισσότερο βέβαια το αφήγημα αποδομείται όταν στο όνομα μιας ακαθόριστης και απολιτίκ κατηγορίας περί λαϊκισμού, παρομοιάζεται η ακροδεξιά, εθνικίστρια και ξενοφοβική Λεπέν, με τον αριστερό Τσίπρα με τις προοδευτικές πολιτικές στο προσφυγικό και με τη Συμφωνία των Πρεσπών που έσπασε τα εθνικιστικά ταμπού.
Αν όμως στην περίπτωση της σύγκρισης της Λεπέν με τον Τσίπρα είναι προφανής ο αστήρικτος λογικά και πολιτικά χαρακτήρας του επικοινωνιακού εγχειρήματος, στην περίπτωση της σύγκρισης του Μακρόν με τον Μητσοτάκη, τα πράγματα δεν είναι τόσο προφανή και πολλοί πέφτουν στην παγίδα.
Επειδή η πολιτική πάντοτε κρίνεται εκ του αποτελέσματος, για να συγκρίνουμε τους δύο πολιτικούς πρέπει να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα της πολιτικής τους στη διαχείριση των δύο μείζονων κρίσεων που διαχειρίστηκαν, της υγειονομικής και της ενεργειακής.
Ενώ λοιπόν ο Μακρόν έβαλε νερό στο νεοφιλελεύθερο κρασί του στις δύο κρίσεις, με αποτέλεσμα η Γαλλία να έχει καλές επιδόσεις και μικρές σχετικά απώλειες, ο Μητσοτάκης έμεινε προσηλωμένος στις νεοφιλελεύθερες εμμονές της αποκλειστικής εξυπηρέτησης της ολιγαρχίας του πλούτου, με αποτέλεσμα να αποτύχει στη διαχείριση και των δύο κρίσεων και σήμερα να εγκαταλείπεται από τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους.
Στη διαχείριση της πανδημίας, ενώ ο Μακρόν χρηματοδότησε γενναία με κρατικό χρήμα το Γαλλικό δημόσιο ΕΣΥ, ο Μητσοτάκης, επιμένοντας νεοφιλελεύθερα, δεν επένδυσε στο δημόσιο σύστημα υγείας, με προκλητικά επιχειρήματα τύπου «πεταμένα λεφτά» ή «πολυτελές ΕΣΥ». Κορυφαία στιγμή της υποκριτικής πολιτικής του όταν, για να απαξιώσει την επένδυση σε νέες ΜΕΘ, έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει στη Βουλή ότι δεν είχε υπόψη του μελέτη που να αποδεικνύει τη μεγαλύτερη θνητότητα εκτός ΜΕΘ. Όταν ο σύμβουλός του καθηγητής Τσιόδρας είχε ήδη καταθέσει τέτοια μελέτη προ μηνών.
Το αποτέλεσμα είναι η Γαλλία να έχει σήμερα πολύ καλές επιδόσεις στον σκληρό δείκτη της θνητότητας ανά πληθυσμό, ενώ η Ελλάδα να κατατάσσεται πρώτη χώρα σε θανάτους ανά πληθυσμό στην Ευρώπη και τέταρτη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αλλά και στη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, ο Μακρόν αποστασιοποιήθηκε «έξυπνα» από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές της ιδιωτικοποίησης της Γαλλικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, την οποία διατήρησε κρατική με 87% έλεγχο του δημοσίου. Σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη που ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ, κρατώντας για το δημόσιο μόλις το 37% των μετοχών.
Κι ακόμη ο Μακρόν, απέφυγε τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και εισήγαγε στο Χρηματιστήριο Ενέργειας ένα ποσοστό μόλις 29% των ενεργειακών πηγών. Σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, που εισήγαγε στο Χρηματιστήριο το 100% της ενεργειακής κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να συνδεθούν οι τιμές του συνόλου των ενεργειακών πηγών με τις υψηλές τιμές του φυσικού αερίου. Κάτι που αποφεύχθηκε στη Γαλλία, στην οποία το 71% της ενεργειακής αγοράς αυτορυθμίστηκε, μειώνοντας τις τιμές, αφού λειτούργησε ανεμπόδιστα η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Το αποτέλεσμα των επιλογών αυτών του Μακρόν είναι η Γαλλική EDF να επιβάλει πλαφόν 4% στην αύξηση των τιμών της ενέργειας, αποφεύγοντας έτσι τις μεγάλες ανατιμήσεις και τον εκτροχιασμό των τιμών.
Σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, οι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερες επιλογές του οποίου έκαναν τη ΔΕΗ μια εκ των παρόχων ρεύματος που κερδοσκοπούν σε βάρος των καταναλωτών και την Ελλάδα την ακριβότερη χώρα της Ευρώπης στις τιμές ρεύματος χονδρικής.
Ο Μητσοτάκης κατάφερε λοιπόν και έκανε την Ελλάδα ουραγό στις διεθνείς αξιολογήσεις των δύο κρίσεων που διαχειρίστηκε, γιατί πολιτεύτηκε εξυπηρετώντας τις οικονομικές ελίτ και τα καρτέλ.
Σε αντίθεση με τον Μακρόν, που αν και νεοφιλελεύθερος και αυτός και «πρόεδρος των πλουσίων», όπως τον αποκαλούν οι Γάλλοι, εντούτοις διαχειρίστηκε τις κρίσεις με μετριοπάθεια και κατάφερε να περάσει τα δύο κρίσεις με μικρές απώλειες για τους Γάλλους.
Ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ο Έλληνας Μακρόν και να κερδίσει εκλογές, γιατί απέτυχε παταγωδώς στη διαχείριση των δύο κρίσεων. Τις αποτυχίες του τις πλήρωσαν και συνεχίζουν να τις πληρώνουν ακόμη ακριβά οι Έλληνες, που δεν πρόκειται να τον συγχωρήσουν ποτέ για τα δεινά που τους έφερε.
Άρθρο στο tvxs.gr
