Αναποδογυρίζοντας την…

…πραγματικότητα.

Του Τάσου Παππά.

«Εμείς ήμασταν η δύναμη σταθερότητας και εμείς θα είμαστε και την επομένη των εκλογών» είπε ο κ. Βενιζέλος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καταλάβει τίποτε απ’ αυτά που έχουν γίνει στη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, σαν να μην είναι ανατριχιαστικά σαφή τα μηνύματα που στέλνει η κοινωνία στο κόμμα του, αυτή η κοινωνία που στο παρελθόν τού έδινε θηριώδη ποσοστά, άνετες πρωτιές και ξεκούραστες αυτοδυναμίες.

Στην ίδια κατάσταση αφέλειας(;) έχει περιέλθει και ο ανταγωνιστής του, ο Γιώργος Παπανδρέου, που θέλει να επιστρέψει για να πάρει τη ρεβάνς από τους αντιπάλους του, ενδεχομένως και από τον κακό εαυτό του, αν βεβαίως θεωρεί -που δεν το βλέπω- ότι έκανε κάτι στραβό στη διαδρομή του.

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έπραξαν το καθήκον τους: ο πρώτος βάζοντας τη χώρα στα μνημόνια, χωρίς να διαπραγματευθεί και κυρίως χωρίς να ρωτήσει, ως όφειλε, τους πολίτες, και ο δεύτερος συνεχίζοντας την ίδια καταστροφική για τους εργαζόμενους πολιτική, παρεΐτσα με τον άλλοτε προαιώνιο εχθρό, τη Δεξιά. Σήμερα φιλοδοξούν να εκφράσουν τη λεγόμενη δημοκρατική παράταξη και να γίνουν οι μπαλαντέρ που θα κολλήσουν στην παρτίδα για να προκύψει συμμαχική κυβέρνηση. Να γίνουν, δηλαδή, οι χρήσιμοι ρυθμιστές.

Το είπε ευθέως ο κ. Βενιζέλος: «Οχι αυτοδυναμία, όχι δεύτερες εκλογές, όχι ακυβερνησία». Αρα, εδώ είμαι εγώ να βοηθήσω στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Το προς τα πού θέλει να πάει ο κ. Βενιζέλος το κόμμα του είναι φανερό. Το μέτωπό του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στη δήλωση που έκανε μετά την τρίτη ψηφοφορία δεν βρήκε ούτε μία λέξη για να διαφοροποιηθεί από τη Δεξιά, αλλά χρησιμοποίησε αρκετές για να δαιμονοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφοντάς τον ως δημαγωγικό και επικίνδυνο κόμμα που θα οδηγήσει τη χώρα σε μεγάλο κίνδυνο.

Λογικό από την πλευρά του. Τι αρνητικό θα μπορούσε να πει και να γίνει πιστευτός για τον συνέταιρό του Αντ. Σαμαρά. Ολα τα έκαναν μαζί. Σε όλα τα μεγάλα συμφώνησαν. Οι διαφωνίες τους ήταν για ήσσονος σημασίας ζητήματα, τις οποίες ξεπερνούσαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εμοιαζαν τόσο πολύ, που αν έκλεινες τα μάτια και άκουγες μόνο τις φωνές τους θα νόμιζες ότι έχεις να κάνεις με στελέχη του ίδιου κόμματος.

Αλλωστε, επί της ουσίας πρόκειται για δύο κόμματα στη συσκευασία του ενός. Εχουν τους ίδιους φίλους, τους ίδιους εχθρούς, από κοινού εξυπηρετούν τα γνωστά συμφέροντα της διαπλοκής και αμφότεροι έχουν την ίδια αγωνία για το πολιτικό μέλλον τους. Εχουν, λοιπόν, κάθε λόγο να ενώσουν τις δυνάμεις τους μπας και αποτρέψουν τη συντριβή· και έχει κάθε λόγο ο κ. Βενιζέλος να κάνει το κόμμα του τσόντα της Δεξιάς, αφού δεν υπάρχουν άλλοι πρόθυμοι να τον δεχθούν ως συνομιλητή.

Ρόλο ρυθμιστή διεκδικεί και ο Γ. Παπανδρέου, με τη διαφορά ότι αυτός δείχνει πιο συνεπής απέναντι στην ιστορία της παράταξής του. Οργανώνει την επανεμφάνισή του κρατώντας ίσες αποστάσεις από τους δύο μεγαλύτερους παίκτες. Υιοθετεί την τακτική του διμέτωπου, μια τακτική γνωστή από το μακρινό παρελθόν που κωδικοποιείται στο τρίπτυχο: η Δεξιά είναι κακή, η Αριστερά είναι ανεύθυνη, ζήτω το Κέντρο.

Καθόλου πρωτότυπο το σχήμα, ωστόσο συμβατό με την παράδοση ενός τμήματος του χώρου στο οποίο απευθύνεται ο πρώην πρωθυπουργός. Το πρόβλημα με τον κ. Παπανδρέου είναι ότι διαβάζει την πραγματικότητα καταπώς τον συμφέρει. Νομίζει ότι οι πολίτες έχουν ξεχάσει τις επιλογές του ή, ακόμη χειρότερα, ότι τον έχουν δικαιώσει επειδή έπεσε με μη θεσμικό τρόπο από την εξουσία. Γι’ αυτό άλλωστε και μέχρι τώρα δεν υπάρχει στον δημόσιο λόγο του ίχνος αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα του. Εχει δίκιο όταν λέει ότι την πολιτική του συνέχισε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, μια πολιτική όμως που δεν είναι υπερασπίσιμη. Δυστυχώς και για τους δύο η μνήμη των πολιτών δεν έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ