Όσοι πιστοί(;) προσέλθετε
Του Τάσου Παππά.
Μεγάλη ζήτηση έχει το «Ποτάμι». Είναι ένας σχηματισμός με θολό ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα: λίγο κεντροδεξιά, λίγο κεντροαριστερά, άρωμα νεοφιλελευθερισμού, αρχηγικά χαρακτηριστικά, άφθονη ρητορική υπέρ της ανανέωσης και μπόλικη καταγγελία εναντίον του παλαιού και φαύλου συστήματος.
Η συνταγή του «λίγο απ’ όλα», ή με γαστριμαργικούς όρους του «μπριάμ», φαίνεται να αποδίδει. Το «Ποτάμι» έχει γίνει ο φιλόξενος χώρος για τους ανέστιους του Κέντρου, τους ξέμπαρκους της σοσιαλδημοκρατίας και τους φανατικούς αντισυριζαίους που έλκουν την προέλευση τους από την ανανεωτική Αριστερά.
Όλα δείχνουν ότι θα είναι τρίτο κόμμα και πιθανότατα θα κληθεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο την επομένη των εκλογών, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία. Ο επικεφαλής του δεν δυσανασχετεί (το αντίθετο) με το ρεύμα που πάει να δημιουργηθεί – άλλωστε κάπως έτσι τα γκρουπούσκουλα γίνονται υπολογίσιμα κόμματα- και σαλπίζει το «όσοι πιστοί προσέλθετε».
Ωστόσο, πρέπει να προβληματιστεί: Τι γοητευτικό ανακάλυψαν ξαφνικά όλοι αυτοί που σπεύδουν ενθουσιωδώς να ενταχθούν; Μήπως βλέπουν το κόμμα του σαν σανίδα για την προσωπική τους σωτηρία; Θα καταφέρει να κουλαντρίσει εκείνες τις προσωπικότητες με τον ιδιαίτερο ψυχισμό και τη ροπή στην ίντριγκα; Θα μπορέσει να ελέγξει τις αντιδράσεις που αναπόφευκτα θα προκληθούν στο εσωτερικό του κόμματος του από την εισβολή των φίλιων δυνάμεων; Έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο να ξυπνήσει ένα πρωί και να διαπιστώσει ότι δεν είναι αυτός το πρώτο βιολί; Γιατί στην πολιτική (και όχι μόνο) ισχύει η περίφημη αρχή της «ετερογονίας των σκοπών».
Μ’ άλλα λόγια: «για αλλού ξεκίνησες και αλλού η ζωή σε πάει».
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
