Μια ιστορία του 1987

Του Παναγιώτη Φλωρίδη.

Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος Κιλκισιώτης, αξιωματικός, ξεκίνησε τη φοίτηση στη Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκη. Ενα βράδυ, σε παρέα στο Κιλκίς, μας διηγήθηκε ένα περιστατικό, έμπλεως θαυμασμού, καθότι “αλλοεθνής” πολιτικά με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας:

Στη Σχολή Πολέμου, υπηρετούσε ως ανώτατο στέλεχος ένας αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Ο άνθρωπος αυτός το 1987 υπηρετούσε στο ΓΕΕΘΑ ως νεαρός αξιωματικός. Ηταν εκεί τη δραματική μεγάλη νύχτα, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου βρισκόταν στο Πεντάγωνο. Ηταν η ώρα που το “Σισμίκ” (απόγονος του “Χόρα”) επρόκειτο να εγκατασταθεί σε αμφισβητούμενα νερά (κατά τους Τούρκους), ώστε να αρχίσει έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο. Ο νεαρός τότε αξιωματικός είχε το ρόλο του αγγελιοφόρου από γραφείο σε γραφείο του ΓΕΕΘΑ. Ολες οι εντολές ήταν γραπτές, αφού τα τηλέφωνα σε τέτοιες στιγμές είναι απαγορευμένα.

Κάποια στιγμή, ο Ανδρέας έγραψε ένα σημείωμα και με αποφασιστικό τόνο στη φωνή ανέγνωσε το περιεχόμενό του:

-Να φύγουν αμέσως τα υποβρύχια. Και αν το Σισμίκ παραβιάσει τα σύνορα έστω κι ένα μέτρο, να χτυπηθεί αμέσως.

-Αυτό κύριε πρόεδρε, σημαίνει πόλεμο, του είπε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ.

-Ξέρω τί σημαίνει, απάντησε ο Ανδρέας.

Τη γραπτή εντολή μετέφερε στο αρμόδιο γραφείο ο νεαρός τότε αξιωματικός. Η κοινοποίησή της, προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού, από το ΓΕΕΘΑ, μέχρι το Ναύσταθμο της Σαλαμίνας.

Τα δύο υποβρύχια ξεκίνησαν και έλαβαν τη θέση στα όρια των χωρικών υδάτων. Το “Σισμίκ” έφθασε μέχρι την “κόκκινη γραμμή”. Και κάνοντας μια θεαματική αναστροφή, αποχώρησε άπρακτο.

Αυτά συνέβησαν εκείνη την μεγάλη νύχτα του 1987. Οπως τα έζησε και τα μετέφερε χρόνια αργότερα ο νεαρός τότε αξιωματικός-αγγελιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού στην αίθουσα επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ.

Το 1987 δεν γνωρίζαμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Ζήσαμε όμως μια πατριωτική έξαρση με τους νησιώτες του Αιγαίου ιδιαίτερα, να αναφωνούν οργισμένοι, υπερήφανοι κι αποφασισμένοι συνάμα, μπροστά στις κάμερες το νέο “Μολών λαβέ”. Γνωρίζαμε όμως τότε, ότι ο Ανδρέας την προηγούμενη της εξόδου του “Σισμίκ” στο Αιγαίο είχε στείλει τον τότε υπουργό Εξωτερικών Κάρολο Παπούλια στη Σόφια. Η κυβέρνηση Ζίβκωφ δεν είχε και την καλύτερη σχέση με την Τουρκία. Και στη Βουλγαρία υπήρχε τουρκική μειονότητα, μέσω της οποίας η τουρκική διπλωματία “έκανε παιχνίδι” όπως στη Θράκη, χρόνια τώρα.

Το αν τα υποβρύχια θα βύθιζαν το Σισμίκ το 1987, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Οπως δεν θα μάθουμε, αν ο Ζίβκωφ θα προκαλούσε στρατιωτικό αντιπερισπασμό στα Βουλγαροτουρκικά σύνορα, όπως έλεγε το τότε προχωρημένο σενάριο. Εκείνο όμως που ξέρουμε σίγουρα, είναι το ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, έδειξε να γνωρίζει καλά, έως τέλεια, το παγκόσμιο γεωστρατηγικό παίγνιο. Ηξερε ότι οι διαταγές του θα περιερχόταν άμεσα σε γνώση των Τούρκων, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Και ότι το ενδεχόμενο εκτόξευσης των τορπιλών από τα ελληνικά υποβρύχια, έστω και ως απειροελάχιστο ενδεχόμενο, δεν συνέφερε κανέναν από τους εμπλεκόμενους. Και φυσικά, η ενδεχόμενη εμπλοκή της Βουλγαρίας, ως χώρας του Συμφώνου της Βαρσοβίας, θα οδηγούσε σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες.

Το σημείωμα γράφτηκε με αφορμή την νέα εντεινόμενη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, με τη Συνθήκη της Λωζάνης εν αμφιβόλω. Τότε είχαμε τον Ανδρέα, άριστο γνώστη του Παγκόσμιου Παιγνίου. Σήμερα έχουμε απλά τη “Θεωρία των Παιγνίων” του Βαρουφάκη. Με τη μισή τουλάχιστον κυβέρνηση, να μην έχει ιδέα για το περιεχόμενο της Συνθήκης της Λωζάνης. Και τον Καμμένο να φοράει τη στολή παραλλαγής και να ζητάει συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας στο Καστελλόριζο. Και να “τρώει πόρτα” από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Βουλής για τις επικοινωνιακές του σαπουνόφουσκες. Και να πηγαίνει στο Καστελόριζο αγκαλιά με βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ-Ενωσης Κεντρώων, αλλά και “Χρυσής Αυγής”.

Το 1987 πέφτει πολύ μακρυά…

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ