Κάλαντα Νο 2
Του Χριστόφορου Κάσδαγλη.
Η δεύτερη απόπειρα για την εκλογή προέδρου πέρασε στην ιστορία, καταγράφοντας τους δικούς της μικρούς ήρωες. Βαδίζουμε πλέον χριστουγεννιάτικα προς την τρίτη εκλογή, κρατώντας για ώρα ανάγκης δαγκωτό το εκλογικό βιβλιάριο στο στόμα.
Παρακολουθούσα σήμερα τη δεύτερη ψηφοφορία στη Βουλή και προσπαθούσα να εντοπίσω τι ακριβώς μου θυμίζει. Δεν δυσκολεύτηκα να το προσδιορίσω. Μου θυμίζει κακό μαθητή που δίνει και ξαναδίνει Πανελλήνιες, προσπαθώντας να τρυπώσει σε πανεπιστημιακή σχολή της πρώτης επιλογής του. Κάθε φορά βελτιώνει ενδεχομένως λίγο την επίδοσή του, αλλά απέχει πάντα απελπιστικά από το στόχο.
Βέβαια, η προσπάθεια του μαθητή υποκρύπτει, μέσα στη ματαιότητά της, κάποιο μεγαλείο. Έχει τοποθετήσει ψηλά τον πήχυ και η προσπάθειά του εμπνέει τη συμπάθεια, έστω κι αν είναι ανεπαρκής. Δεν έχει στόχο να παρατείνει την θνησιγενή κατάστασή του για 12 ή για 16 μήνες, παίρνοντας στο λαιμό του τους πάντες. Εξάλλου, ο μαθητής κάνει κακό μονάχα στον εαυτό του – όχι σε μια ολόκληρη χώρα.
Δεν ξέρω ποιος κυβερνητικός εγκέφαλος εμπνεύστηκε αυτή την στρατηγική των τριών διαδοχικών ηττών πριν από την πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Όταν επί μήνες Σαμαράς και Βενιζέλος έλεγαν ρητά ότι θα εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας απ’ αυτή τη Βουλή, υπαινισσόμενοι ότι έχουν εξασφαλίσει τους 180, δημιουργούσαν κάποιες προσδοκίες. Η εικόνα των δύο μέχρι τώρα ψηφοφοριών τις διέψευσε. Καταβάλλει ο πρωθυπουργός πολύ μεγάλο κόπο και ενέργεια για να επιτύχει πολύ μικρό -και σε κάθε περίπτωση ανεπαρκές- πολιτικό αποτέλεσμα. Δεν είναι και μεγάλο επίτευγμα το να μετατοπίσεις τον Μελά ή τον Μπούκουρα, ανθρώπους που θέλουν εμφανώς να μετατοπιστούν από μόνοι τους, για δικούς τους λόγους, και απλώς αναζητούν ένα οποιοδήποτε φύλλο συκής.
Βαδίζουμε, λοιπόν, προς την τρίτη ψηφοφορία, και τα αποθέματα από το στοκ των «ανεξαρτήτων» που θα ήταν πρόθυμοι να προσχωρήσουν στη νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους, ήτοι στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας για να διευκολυνθεί αμέσως κατόπιν η πλήρης αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών, εξαντλούνται. Βάζω τη λέξη ανεξάρτητοι σε εισαγωγικά όχι για να υπαινιχθώ κάτι ύποπτο, απλώς για να υπενθυμίσω ότι δεν εκλέχτηκαν με αυτή την ιδιότητα, εκλέχθηκαν με τις σημαίες κάποιων κομμάτων, αλλά η σύγχυση των καιρών τους άφησε μόνους τους στο δρόμο. Σύγχυση που προφανώς έχει περάσει και στο μυαλό ορισμένων εξ αυτών, αν κρίνει κανείς από τη μεταβλητότητα των τοποθετήσεών τους από εκλογή σε εκλογή, λες και αποφάσισαν να παίξουν το συγκεκριμένο παιχνίδι διπλή παραλλαγή.
Αλλά όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η προσφορά του καταστήματος ισχύει μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων. Σχεδόν έχουν στραγγίξει οι δυνατότητες άντλησης άλλων ψήφων απ’ αυτή τη δεξαμενή.
Τι μένει; Το τελευταίο χαρτί που διαθέτει το κυβερνητικό μπλοκ στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει την υποτιθέμενη αισιοδοξία του για την τρίτη ψηφοφορία είναι να «διεμβολίσει», σύμφωνα με τη φρασεολογία των πολιτικών σχολιαστών, τους ΑΝΕΛ ή τη ΔΗΜΑΡ. Αλλά εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν θα πρόκειται για διεμβολισμό. Με δεδομένες τις θέσεις των δύο κομμάτων, αλλά και των κοινοβουλευτικών ομάδων που τους έχουν απομείνει, θα πρόκειται πλέον για αποστασία. Δύο τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα προσφέρει η σύγχρονη ελληνική Ιστορία: Το 1965 που λειτούργησε ως τραγωδία, και το 1993 που λειτούργησε ως φάρσα. Και οι δύο περιπτώσεις καταγράφηκαν στην Ιστορία ως αποστασίες. Δεν βλέπω γιατί στην τωρινή περίσταση η Ιστορία θα έκανε κάποια εξαίρεση.
Φυσικά υπάρχει και ένα τρίτο ενδεχόμενο, η υπερψήφιση του κ. Δήμα από την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής. Αυτό το ενδεχόμενο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αφού οι ευρύτερες συνέπειές του θα είναι κατά πολύ πιο δραματικές ακόμα και από την παράταση ζωής που θα προσέφερε στην κυβέρνηση.
Τα μετεωρολογικά σημάδια πάντως είναι σαφή και ευνοϊκά. Πριν ακόμα από την ψηφοφορία, οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου συζητούσαν σχετικά με τον τρόπο καθόδου τους στις εκλογές. Ποιες εκλογές; Όχι βέβαια του 2016. Ούτε καν του Δεκεμβρίου του 2015…
Παρακολούθησα και τη δήλωση του πρωθυπουργού μετά την ψηφοφορία, μια τραγική φιγούρα γαντζωμένη στην εξουσία, και είδα την επίγνωση της ήττας ζωγραφισμένη στα μάτια του.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πριν απ’ το χάραμα είναι που πέφτει το πιο βαθύ σκοτάδι, όπως είχε παραδεχτεί πρόσφατα εν τη ρύμη του λόγου του ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εν τω σπηλαίω τίκτεται η επόμενη μέρα. Ο Ηρώδης απέτυχε και αυτή τη φορά.
Στο δρόμο προς την τρίτη ψηφοφορία, με όση χριστουγεννιάτικη ευωχία απελευθερώνουν οι πολιτικές εξελίξεις, η στήλη εύχεται στους αναγνώστες της καλές γιορτές!
