Γεράματα
Της Αγγελικής Σπανού.
Ας πούμε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος πιστωτικού γεγονότος, ακραίο πρόβλημα ρευστότητας και αδυναμία πρόσβασης στις αγορές στο ορατό μέλλον. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια χώρα που ο πληθυσμός της συρρικνώνεται και γερνάει, με 2,6 εκ. συνταξιούχους, 1,2 εκ. ανέργους, 3,6 εκ απασχολούμενους, δηλαδή μη ενεργό πληθυσμό που ξεπερνάει τον ενεργό; Και πόσο μπορεί να αντέξει μια οικονομία σε ύφεση το ποσό των 2,3 δισ. που χρειάζονται κάθε μήνα για την καταβολή συντάξεων.
Είναι φανερό ότι στα χρόνια των μνημονίων με τη μείωση της απασχόλησης και της πληρωμής εισφορών τα ασφαλιστικά ταμεία τσακίστηκαν, πόσο μάλλον που δόθηκαν μαζικά πρόωρες συντάξεις.
Είναι επίσης φανερό ότι αν δεν υπάρξει επενδυτικό σοκ για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αν δεν περάσουμε στον κύκλο της ανάπτυξης και, μακροπρόθεσμα, αν δεν αναστραφεί η αρνητική δυναμική του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος, η βόμβα του ασφαλιστικού, μοιραία, θα σκάσει.
Ασφαλώς και πρέπει να αναζητηθούν νέοι πόροι και ως προς αυτό ήταν ενδιαφέρουσα μια πρόταση του ΙΝΕ/ΓΣΣΕ και του Σάββα Ρομπόλη που ποτέ δεν εξετάστηκε στα σοβαρά για εισφορά της τάξεως του 0,01% από τα διόδια και αντίστοιχες παρακρατήσεις από τις προμήθειες των νοσοκομείων, από τις συμβάσεις του Δημοσίου για έργα υποδομών, από χρηματοπιστωτικές συναλλαγές κοκ.
Είναι, όμως, επίσης αυταπόδεικτο ότι η συλλογική κουλτούρα για τις συντάξεις δεν έχει καμία σχέση με την σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα.
Θεωρούμε κανονικό να βγαίνουν στη σύνταξη υγιείς πενηντάρηδες, να δίνονται συντάξεις χωρίς να έχουν καταβληθεί εισφορές, με 15 χρόνια υπηρεσίας, να είναι οι συντάξεις μεγαλύτερες από τους μισθούς ή διπλάσιες από τον κατώτατο μισθό που περιμένει τους -τυχερούς!- νέους που θα βρουν δουλειά (ακόμη και πριν από την περικοπή του).
Η λύση δεν βρίσκεται στις οριζόντιες περικοπές, αλλά σε έναν σοβαρό, δομικό ανασχεδιασμό του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να γίνει κοινωνικά δικαιότερο.
Είναι ώρα ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια και να συζητήσουμε ανοιχτά αν είναι σωστό η συνολική περιουσιακή κατάσταση ενός συνταξιούχου να μην επηρεάζει το ύψος της σύνταξής του σε συνθήκες κατά τις οποίες οι σημερινοί εργαζόμενοι, που πληρώνουν με τις δικές τους εισφορές τη σύνταξη των γονιών τους, δεν ξέρουν αν και πότε θα αφυπηρετήσουν μετ’ αποδοχών.
Ίσως είναι ώρα και να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ή όχι σύγκρουση γενεών στη χώρα μας. Και μήπως η ψήφος του συνταξιούχου μετράει περισσότερο από εκείνη του απλήρωτου στον ιδιωτικό τομέα, του εμποράκου που θα κλείσει, του επιστήμονα που υποαπασχολείται, του εργάτη που αμείβεται με μαύρα, του ανασφάλιστου, του 50άρη απολυμένου και του 25άρη σημερινού και αυριανού οικονομικού μετανάστη.
Άρθρο στο tvxs.gr
