Γαλάζια τάγματα,

…όχι συντάγματα.

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.

Τα αστεία επιχειρήματα του κ. Μητσοτάκη και της κ. Γεννηματά κατατείνουν σε ένα κοινό ζητούμενο: να μην προχωρήσει η αναθεώρηση, άρα το σύνταγμα να μείνει ως έχει και να συνεχιστεί η ατιμωρησία των πολιτικών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα

Πανικός στο “γαλαζοπράσινο” στρατόπεδο και στους μιντιακούς στρατηγούς του από την εξαγγελία της προγραμματισμένης εδώ και δύο χρόνια έναρξης της διαδικασίας αναθεώρησης του συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Από τον γραφικό τίτλο της αιωνόβιας «Εστίας» («Ο Σταυρός, οι εικόνες, ο όρκος, στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ») έως τον ανόητο στα κάποτε δημοκρατικά «ΝΕΑ» («Φαρσοκωμωδία με κάλπες κάθε μήνα») και τον αναμενόμενο από τον «Φιλελεύθερο» («Συνταγματική επιθεώρηση»), πάμε στην αμηχανία της «Δημοκρατίας» και του «Ελεύθερου Τύπου» -που αγνοούν το γεγονός- και το ελαχιστότατο πρωτοσέλιδο μονόστηλο χτύπημα της «Καθημερινής».

Η αναφορά στα πρωτοσέλιδα και όχι στις μίζερες δηλώσεις των στελεχών της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. φωτογραφίζει το κλίμα που επιδιώκουν να καλλιεργήσουν στην κοινή γνώμη για μια κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία.

Τα αστεία επιχειρήματα του κ. Μητσοτάκη και της κ. Γεννηματά κατατείνουν σε ένα κοινό ζητούμενο: να μην προχωρήσει η αναθεώρηση, άρα το σύνταγμα να μείνει ως έχει και να συνεχιστεί η ατιμωρησία των πολιτικών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, αλλά και να ικανοποιηθούν εκείνοι οι ακραίοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, οι οποίοι κάθε άλλο παρά επιθυμούν διευθέτηση των σχέσεων Πολιτείας με Εκκλησία.

Σε παραλήρημα ο κ. Μητσοτάκης, αφού επιχείρησε να διασύρει τη χώρα ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου στην Ευρωαραβική Σύνοδο («Κάτι είναι σάπιο στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα»), ζήτησε πάλι εκλογές, άρα να μην αρχίσει η αναθεώρηση, άρα αν γίνει κάτι, να αρχίσει κατά το 2022! Και καταφεύγει σε τζογαδόρικες προτάσεις του τύπου τα ανοίγουμε όλα και η επόμενη Βουλή ας κάνει καλά. Με τον ίδιο εκβιασμό πέτυχε μια σύνθεση του ΕΣΡ αντιστρόφως ανάλογη με την κοινοβουλευτική του δύναμη χάρη στη συνταγματική ρύθμιση που προσέφερε μια παντοτινή “γαλαζοπράσινη” πλειοψηφία σε ανεξάρτητες αρχές.

Η κ. Γεννηματά, που είχε ζητήσει κι αυτή πριν λίγους μήνες να αρχίσει η διαδικασία αναθεώρησης, τώρα τα μαζεύει και αντιδρά.

Το μόνο κόμμα που δείχνει να αντιμετωπίζει σοβαρά την αναθεώρηση είναι το Ποτάμι, ενώ το ΚΚΕ προφανώς προτιμά να μην αλλάξει τίποτα όσο δεν έρχεται η «επανάστασή» του.

Η ουσία και η αναγκαιότητα της συνταγματικής αναθεώρησης αφήνουν αδιάφορα τα στελέχη του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου. Το «επιχείρημα» ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο εκθέτει τις δικές τους αναθεωρήσεις. Και βέβαια, η έναρξη της αναθεώρησης δεν μπορεί να απέχει χρονικά από την έναρξη λειτουργίας της νέας Βουλής. Εξάλλου, οι συγκλίσεις ή αποκλίσεις θα προσδώσουν και άλλη δυναμική στις εκλογές του 2019.

Όσο για την τάχα μου ανάγκη συνταγματικής κατοχύρωσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ζωή έχει δείξει ότι έχει απαντηθεί. Πολλοί Έλληνες έχουν πλέον πτυχία ευρωπαϊκών ή άλλων ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω «παράθυρων» που αφήνει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η επιμονή, λοιπόν, στον δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων είναι η απάντηση, δεδομένου ότι είναι μάλλον αστείο να περιμένουμε πως ιδιώτες θα επενδύσουν σε ιατρικές, γεωπονικές, κτηνιατρικές, πολυτεχνικές ή άλλες σχολές που απαιτούν πανάκριβες υποδομές. Η Ν.Δ. επιμένει λόγω ιδεοληψίας και για να μη συμμετάσχει προσχηματικά στη διαδικασία.

Η κεντρική ιδέα της αναθεώρησης δεν ξεφεύγει από μια πορεία με συγκλίσεις, όπως δείχνει και η ορολογία που προέκρινε η κυβέρνηση για να ορίσει τις σχέσεις της Πολιτείας με την Εκκλησία, διότι είναι αναπόφευκτο να θίξει η αναθεώρηση του συντάγματος εκείνα τα ζητήματα στα οποία η κοινωνία έχει προχωρήσει, χωρίς άσκοπες εντάσεις ή πειραματικές στοχεύσεις.

Η σημερινή Δεξιά θα επιχειρήσει να υπονομεύσει τη διαδικασία, αλλά αυτό που θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα είναι να γίνει κατανοητό στον χρόνο που μεσολαβεί ώς τις εκλογές αν οι πολίτες διεκδικούν:

* Ελευθερία στην έκφραση των πιστεύω τους.

* Ισοδυναμία στην ψήφο τους.

* Ενίσχυση της δυνατότητας να αποφαίνονται εκτάκτως για κρίσιμα ζητήματα.

* Κατάργηση κάθε διάκρισης υπέρ αιρετών ή άλλων αξιωματούχων με περαιτέρω ενίσχυση της διάκρισης των εξουσιών.

Αυτό το τελευταίο, βέβαια, σημαίνει και διάλυση των «γαλάζιων ταγμάτων» που κρατούν γερά στις δύο από τις τρεις εξουσίες. Και τσούζει.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ