Οι εμφύλιοι της Αριστεράς
Του Τάσου Παππά. Οποιος ξέρει από εμφύλιους στην Αριστερά, είτε τους έχει ζήσει είτε έχει διαβάσει γι’ αυτούς, δεν ξαφνιάζεται με την οξύτητα που έχει πάρει η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, η πολυδιάσπαση είναι στοιχείο της ταυτότητας της Αριστεράς (όχι μόνο της εγχώριας), όπως δυστυχώς και η ήττα είναι το φυσικό περιβάλλον της. Από την Ιστορία γνωρίζουμε πώς αντιμετώπιζε ο Νίκος Ζαχαριάδης όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την αυθεντία του και πώς πλήρωσε και αυτός με το ίδιο νόμισμα, όταν τα πράγματα άλλαξαν στη Σοβιετική Ενωση. Γνωρίζουμε για τις αιματηρές συγκρούσεις στην Τασκένδη το 1956, για την τραυματική διάσπαση…
Κάθε γουλιά Coca Cola…
…“βοηθάει” να γίνει η χώρα μπανανία! Του Όμηρου Ταχμαζίδη* Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Isidoro Gil Λατινοαμερικάνου συνδικαλιστή που δολοφόνησαν οι συνεργάτες της Coca Cola [βλεπ. The Coca Cola Case, A documentary film by German Guttierez and Carmen Garcia about Coke and labour rights in Latin America – www.thecoca-cola.org/ )] «Μα η απεργία είναι σα μια επιστήμη. Πρέπει να ξέρεις τι να ζητήσεις και με τι τρόπο να το ζητήσεις» Κώστας Παρορίτης, Το μεγάλο παιδί Η επέτειος: Η 22α Ιουλίου 2015 έχει κηρυχθεί από τα συνδικάτα ως παγκόσμια ημέρα δράσης κατά της Coca Cola: η αμερικανική πολυεθνική εταιρία…
Κόκκινο για πάντα…
…είστε σίγουροι; Του Κώστα Αρβανίτη. Τα τελευταία χρόνια ήταν τεράστια η προσπάθεια των ανθρώπων του ραδιοφώνου μας να δημιουργήσουν ένα ραδιοφωνικό, εναλλακτικό δίκτυο ενημέρωσης σε ένα ιδιαιτέρως αρνητικό και απόλυτα συντηρητικό περιβάλλον . Η στόχευση της επαγγελματικής τεκμηρίωσης αλλά και της ελευθερίας του λόγου των ανθρώπων που χειρίζονται μικρόφωνα να τοποθετούνται σύμφωνα με την οπτική και την συνείδησή τους φάνηκε να κερδίζεται τον τελευταίο χρόνο. Αν και δεν έλειψαν ακροατές και στελέχη όλων των τάσεων που ήθελαν και θέλουν πάντα η ελευθερία της γνώμης του δημοσιογράφου ή του παραγωγού, να συμβαδίζει απόλυτα με την δική τους οπτική. Νομίζω ότι αυτό…
Λόλα, νά ένα νινί
Του Θανάση Καρτερού. Υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από τα αριστερά ναι, τα αριστερά όχι, τα αριστερά παρών και τις αριστερές αποχές, σε αποφασιστικές για το σήμερα και το αύριο της χώρας κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις; Τίποτε πιο μελαγχολικό από τη δημόσια και υπό τους σαρκασμούς των ξοφλημένων του παλιού καθεστώτος διαίρεση των βουλευτών της Αριστεράς, εν τω μέσω της νυκτός; Τίποτε πιο καταθλιπτικό από την αναζωπύρωση σχεδίων ανατροπής του νέου και παλινόρθωσης του παλιού, πριν καν κλείσουν έξι μήνες από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ; Θα σας στεναχωρήσω, αλλά υπάρχει. Και αποκαλύφθηκε και στις δυο μέχρι στιγμής κρίσιμες ψηφοφορίες, αλλά και πριν…
Διπλή παρωδία
Του Τάσου Παππά. Ήταν παρωδία αυτό που συνέβη στη Βουλή. Τέτοια εξευτελιστική διαδικασία δεν θυμάμαι την περίοδο της μεταπολίτευσης. Δημιουργήθηκε ένα πολύ κακό προηγούμενο και θα το βρούμε μπροστά μας. Επλήγησαν βάναυσα η ουσία της δημοκρατίας, ο θεσμός του Κοινοβουλίου και η αξιοπρέπεια της χώρας. Αυτές είναι οι συνέπειες του μεταμοντέρνου πραξικοπήματος που οργανώθηκε από τους δανειστές. Παρωδία είναι όμως κι αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς επιδιώκουν οι συνιστώσες και δυσκολεύομαι να καταλήξω σε συμπέρασμα γιατί οι απόψεις που κατατίθενται δημοσίως σκοντάφτουν στη λογική, στην παράδοση και την ηθική της Αριστεράς. Λένε τα στελέχη της…
Η Ν. Βαλαβάνη, το ΤΑΙΠΕΔ και…
…η Ανταλλάξιμη Περιουσία. Toυ ΒλάσηΑγτζίδη (*) «Επιπλέον, πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας (σχεδόν 50 δισ. ευρώ) θα μεταφερθούν σε έναν υπάρχον εξωτερικό και ανεξάρτητο ταμείο, όπως τοInstitutionforGrowth στο Λουξεμβούργο, για να ιδιωτικοποιηθούν σε βάθος χρόνου και να μειωθεί το χρέος» . Αυτό υπήρξε ένα σημείο της πρόσφατης τελικής και δραματικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας, που την τελευταία στιγμή άλλαξε και αποφασίστηκε το νέο Ταμείο που θα δημιουργηθεί να ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση και να εδρεύει στην Αθήνα. Αποφασίστηκε επίσης, από τα έσοδα, που θα προέλθουν από την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου, το 50% να πηγαίνει στην…
Η «μεταπολίτευση» ως σταθερό…
…θεμέλιο της δημοκρατίας μας. Του Όμηρου Ταχμαζίδη. Η “μεταπολίτευση” και οι αιχμές εναντίον της συνεχίζονται: είναι πρόδηλη η ιδεολογική χρήση του όρου και δεν αφορά απλώς μια περιοδολόγηση της ιστορίας – απομένει στον ιστορικό των “ιδεών” και των ιδεολογικών ρευμάτων να καταγράψει στο μέλλον τις διάφορες εκδοχές της ιδεολογικής χρήσης του όρου. Έχω αναφερθεί σε αυτό το φαινόμενο και σε άλλα σημειώματα, ενώ υπογράμμισα, σε πάμπολλες ευκαιρίες και σε συνάρτηση με το σύνθετο χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, ότι οι μονοσήμαντες προσεγγίσεις του παρελθόντος, με βάση μια ασαφή έννοια της “μεταπολιτεύσεως” δυσχεραίνουν και περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την ερμηνεία των πολιτικών και…
Γιατί καταψήφισα
Του Γιάνη Βαρουφάκη. Στην πολιτική αποφάσισα να εισέλθω για έναν λόγο: για να σταθώ δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στον αγώνα εναντίον της χρεοδουλοπαροικίας. Από τη μεριά του, ο Αλέξης Τσίπρας με τίμησε επιστρατεύοντάς με για έναν λόγο: μια πολύ συγκεκριμένη θεώρηση περί της κρίσης που βασίζεται στην απόρριψη του δόγματος Παπακωνσταντίνου, ότι δηλαδή μεταξύ της άτακτης χρεοκοπίας και του τοξικού δανεισμού, ο τοξικός δανεισμός είναι πάντα προτιμότερος. Πρόκειται για δόγμα που απέρριπτα ως πάγια απειλή που στόχο είχε την επιβολή, διά του πανικού, πολιτικών οι οποίες εγγυώνται τη μόνιμη χρεοκοπία και, εν τέλει, τη χρεοδουλοπαροικία. Την Τετάρτη το βράδυ, στη…
Εμπρός για Νεφελοκοκκυγία
Του Άρη Χατζηστεφάνου. Ογδόντα χρόνια από τότε που ο Κάρολος Κουν αποφάσισε να ανεβάσει για πρώτη φορά τους «Ορνιθες», η ιδανική πολιτεία των πουλιών του Αριστοφάνη εξακολουθεί να προβληματίζει αναλυτές και φιλοσόφους. Μπορεί ένα κυρίαρχο κράτος να αντισταθεί στους θεούς του Ολύμπου; Προδοθήκαμε, πάθαμ’ ανόσια! Τούτος ήτανε φίλος μας κι έβοσκε στα χωράφια μαζί μας σαν σύντροφος. Πάροδος από τους «Ορνιθες» Ηταν και τότε καλοκαίρι όπως και τώρα. Πριν από 80 χρόνια ο Κάρολος Κουν αποφασίζει να ανεβάσει για πρώτη φορά τους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη με τους μαθητές του στο Κολλέγιο Αθηνών. Είναι η πρώτη σπορά μιας θεατρικής παράστασης, η οποία…
Δεν αποδέχομαι τους…
…αναγκαστικούς μονοδρόμους. Του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Η ιστορία της αστικής πολιτικής ζωής κατακλύζεται από δυνάμεις και πρόσωπα τα οποία πράττουν τα αντίθετα ακριβώς απ’ όσα προεκλογικά υπόσχονται. Η Αριστερά πάντα ξεχώριζε. Αν και η Αριστερά απολέσει την αξιοπιστία της, τότε κινδυνεύει να χάσει η ίδια την ψυχή της και η δημόσια ζωή το ύστατο καταφύγιό της. Και ειλικρινά δε θα μπορεί να υπάρξει χειρότερη τραγωδία απ’ αυτή για το μέλλον της χώρας. Μπορεί ένας λαός να στερηθεί πολλά αλλά δε μπορεί να επιβιώσει με τη γενικευμένη κατάρρευση της πιο στοιχειώδους εμπιστοσύνης. Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δε θα έπρεπε να συνομολογήσει…
Βερσαλλίες 1919…
…Βρυξέλλες 2015. Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου. “Εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων”, είχε πει ο Γ. Παπανδρέου το 1965, τη χρονιά του ανακτορικού πραξικοπήματος, της αποστασίας και των Ιουλιανών. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται, τούτες τις πικρές ώρες, όχι μόνο τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα του “ΟΧΙ”, που άντεξε στο καμίνι μιας άνευ προηγουμένου τρομοκρατίας, πέτυχε μια μεγάλη νίκη στις 5 Ιουλίου, για να εισπράξει την πιο εξευτελιστική συνθηκολόγηση από εκείνους που καλούνταν να διαχειριστούν την εντολή της. Το είπαν στις 20 Φεβρουαρίου, το επαναλαμβάνουν, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, την αποφράδα 13η Ιουλίου: Υποχωρήσαμε, αλλά έτσι…
Ποιος τελικά ακολούθησε…
…το δρόμο του Σόιμπλε; Του Κώστα Λαπαβίτσα. Πολύς θόρυβος έγινε τις τελευταίες μέρες για το ότι – δήθεν – η εναλλακτική πορεία που εγώ πρότεινα στην κυβέρνηση, αντί για το νέο μνημόνιο, είναι η ίδια με του Σόιμπλε. Ουδέν αναληθέστερον, έστω κι αν τα ΜΜΕ επικαλούνται “κυβερνητικές πηγές”. Η ριζοσπαστική εναλλακτική λύση για την Ελλάδα περιλαμβάνει έξοδο από το ευρώ, με βαθιά διαγραφή του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία και διοίκηση των τραπεζών, έλεγχο των κεφαλαιακών ροών, άρση της λιτότητας και πολλά άλλα μέτρα που και μόνο στο άκουσμά τους θα κινδύνευε με αποπληξία ο στυγνός Γερμανός δικηγόρος ο οποίος διαχειρίζεται το…
Μέτρησε, σκέψου, σημάδεψε
Του Θανάση Καρτερού. Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Λυγίζαμε κάποτε την ποίηση προς τα μας, για να αισθανθούμε τη θερμοκρασία της. Τώρα λυγίζουμε εμείς προς την ποίηση. Γιατί μας χρειάζεται, για να καταλάβουμε. Με λογική κι ευαισθησία. Να απλώσουμε την καρδιά μας στον ήλιο των στίχων και το μυαλό μας στην πέτρα της αλήθειας, για να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις. Λοιπόν, όμορφη είναι αυτή η στιγμή να σας μιλήσω. Και πρέπει να τελειώνουμε με το πένθος – η ζωή δεν πρόκειται…
Αλέξη επιτέλους μόνοι
Του Κώστα Βαξεβάνη. «Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική» Paul Carvel, 1964-, Βέλγος συγγραφέας Το νέο μνημόνιο, ή πρόγραμμα, ή συμφωνία με τους θεσμούς, ή αναγκαίο κακό , ή η πολιτική μας κατάθλιψη είναι γεγονός. Η συμφωνία που υπογράφει η κυβέρνηση συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της πολιτικής αντίφασης που πριν από μερικούς μήνες φάνταζαν αδιανόητα. Ένα υφεσιακό πρόγραμμα, από αυτά που ο Τσίπρας επιμένει πως πρέπει να καταργηθούν στην Ευρώπη, είναι κομμάτι της δικής του πολιτικής αν και από ανάγκη. Πρέπει ταυτόχρονα να διαψεύσει τον εαυτό του (ανάπτυξη δεν γίνεται με λιτότητα) αλλά και να τον επιβεβαιώσει…
Αν πέσει ο Αλέξης…
Του Οδυσσέα Βουδούρη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προσπάθεια πραξικοπήματος, με το χρηματοπιστωτικό όπλο, για να πέσει η δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση και να απομακρυνθεί ο επικεφαλής της. Ομολογώ ότι δεν έχω πλήρη εικόνα των παραμέτρων αυτής της κατάστασης, και αυτό βέβαια με προβληματίζει βασανιστικά. Έχω όμως εμπειρία από δραματικά επείγουσες καταστάσεις, τόσο από την επαγγελματική ιδιότητα του χειρουργού, όσο και από τις συνθήκες που κλήθηκα να την ασκήσω σε εμπόλεμες περιοχές. Σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα και να βασιστείς, όχι σε μια ατέλειωτη ανάλυση, αλλά σε αντανακλαστικά που έχουν διαμορφωθεί από την εμπειρία σου. Βλέπω ξεκάθαρα ότι…
Ο ταραξίας της Ευρώπης
Του Τάσου Παππά. Η εκτίμηση του Αλέξη Τσίπρα ότι «ρίξαμε στην Ευρώπη το σπόρο της αμφισβήτησης που σύντομα θα βγάλει καρπούς» φαίνεται να δικαιώνεται. Κάθε μέρα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον εξτρεμισμό, φιλοξενούν αναλύσεις ειδικών που χαρακτηρίζουν τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα απαράδεκτη στο ηθικό επίπεδο, τιμωρητική στο οικονομικό και αντιδημοκρατική στο πολιτικό, προειδοποιώντας ταυτοχρόνως την ηγεσία της ότι παίζει επικίνδυνα με τη φωτιά. Την κατηγορούν ότι διευκολύνει με τις επιλογές της τις δυνάμεις που φλερτάρουν με τον εθνικισμό και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να εμπεδωθεί κλίμα αντιγερμανισμού σε πολλές χώρες. Η…
Το «όχι» και η Αριστερά
Του Γιώργου Σταματόπουλου. Οι εκάστοτε διαπραγματευτές του πλανήτη αφήνουν κατά μέρος το συναίσθημα διότι αυτός ο δαιμονικός, ανέλεγκτος τάραχος σπάει, διαλύει τη λογική που θέλει ο δυνατός να πατάει τον αδύνατο, αιώνες τώρα. Αυτό το «πράγμα», όμως, καιροφυλακτεί, εισχωρεί στις καρδιές και στο κορμί εκείνων που υποφέρουν λόγω των διαπραγματεύσεων. Δονεί όσους καταλαμβάνει. Αυτοί οι δονούμενοι είναι η κοινωνική Αριστερά, που, πλέον, δεν έχει ηγέτες. Κάποια στιγμή νόμισε πως είχε ηγέτες. Κάποια στιγμή νόμισε πως είχε, όταν θαρραλέα και δυνατά φώναξε το «όχι» στην υποταγή – «όχι» στους εκβιασμούς και τις απειλές, «όχι» στην υποτέλεια και «όχι» στην εκχώρηση κυριαρχικών…
Χαμένες ψευδαισθήσεις;
Της Πέπης Ρηγοπούλου. Στη λογοτεχνία και συχνά στον έρωτα οι ψευδαισθήσεις μπορούν να είναι συνώνυμες της δημιουργίας και της ίδιας της ζωής. Στην πολιτική, όσο διαρκούν, οδηγούν στον γκρεμό και όταν καταρρεύσουν αφήνουν ανοιχτό τον δρόμο στην απογοήτευση και τον ευνουχισμό. Και τώρα τι; Τι να πιστέψεις, τι να παλέψεις, τι να ζήσεις, πώς να ζήσεις, αναρωτιέται ο λαός που τόλμησε το «όχι» με την πεποίθηση ότι υπήρχε η ηγεσία που θα το αξιοποιούσε. Τι θα γίνει τώρα που το μεγάλο «όχι» έγινε μεγάλο «ναι» και αυτό υπό τον όρο της αποδοχής των νέων μέτρων που οι δανειστές ζητούν να…
Όχι
Του Θανάση Καρτερού Λοιπόν, όχι ότι μου το ζήτησε κανείς, αλλά εγώ δεν υπογράφω. Γιατί, δυστυχώς, τα χέρια μου είναι πιασμένα, καθώς σφίγγω στις χούφτες μου μέλη ονείρων, θραύσματα υποσχέσεων, τρίμματα εμπιστοσύνης. Και τα μάτια μου δεν βλέπουν τα συν και τα πλην, κολλημένα στο σκοτεινιασμένο πρόσωπο του Τσίπρα και στο μοχθηρό του Σόιμπλε. Κι όποιος περιμένει την παραμυθία τού γραφιά θα απογοητευτεί σήμερα. Γιατί κι ο γραφιάς ψάχνει σε άλλους παραμυθία. Διαβάστε: Όταν ο κ. Κόινερ, ο στοχαστής, έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιαν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν…
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Του Τάσου Παππά. Οι Ελληνες πολιτικοί, δημοσιολόγοι και διανοούμενοι που μέχρι τώρα δεν έχουν βγάλει κιχ για τον ρόλο της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει στις χώρες του Νότου και για τη συμμορία των τοκογλύφων που υποδύονται τους δανειστές, καλό είναι, πριν πιάσουν τα μικρόφωνα και τα laptops τους για να αποθεώσουν τη συμφωνία που επετεύχθη στις Βρυξέλλες και να αναδείξουν την ιδέα του συμβιβασμού, να ρίξουν μια ματιά στην αρθρογραφία των εφημερίδων όλου του κόσμου, στα σχόλια των αναλυτών στα τηλεοπτικά δίκτυα και να εστιάσουν ιδιαίτερα στα σκίτσα των γελοιογράφων και στα μηνύματα που διακινήθηκαν μέσω του…
