Το «όχι» και η Αριστερά

Του Γιώργου Σταματόπουλου.

Οι εκάστοτε διαπραγματευτές του πλανήτη αφήνουν κατά μέρος το συναίσθημα διότι αυτός ο δαιμονικός, ανέλεγκτος τάραχος σπάει, διαλύει τη λογική που θέλει ο δυνατός να πατάει τον αδύνατο, αιώνες τώρα. Αυτό το «πράγμα», όμως, καιροφυλακτεί, εισχωρεί στις καρδιές και στο κορμί εκείνων που υποφέρουν λόγω των διαπραγματεύσεων. Δονεί όσους καταλαμβάνει.

Αυτοί οι δονούμενοι είναι η κοινωνική Αριστερά, που, πλέον, δεν έχει ηγέτες. Κάποια στιγμή νόμισε πως είχε ηγέτες. Κάποια στιγμή νόμισε πως είχε, όταν θαρραλέα και δυνατά φώναξε το «όχι» στην υποταγή – «όχι» στους εκβιασμούς και τις απειλές, «όχι» στην υποτέλεια και «όχι» στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και πού «πήγε» το περήφανο τούτο «όχι»;

Τρόμαξε από το «μέγεθός» του ο Ελληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του; Είδαν ότι ο λαός τούς ξεπέρασε; Ζαλίστηκαν από την ιστορικότητά του; Προφανώς ναι. Αποδείχτηκαν μικροί να συναντηθούν με την Ιστορία και με την ψυχή της κοινωνίας. Ολίγιστοι, δυστυχώς.

Η Αριστερά χάνει το ήθος της, την αίγλη της, την κοινωνικότητά της, την ανιδιοτέλεια, όλα εκείνα για τα οποία υπερηφανευόμαστε όσοι την ακολουθούμε. Γλιστράμε τώρα προς την απαξία χωρίς να φταίμε, άλλος δακρυσμένος, άλλος θυμωμένος, άλλος οργισμένος. Τι θα γίνουν όλα τούτα τα δάκρυα, πού θα ξεσπάσει ο θυμός; Να το το ενοχλητικό συναίσθημα.

Υπάρχει παντού και ας το περιφρονούν οι ρεαλιστές διαπραγματευτές. Το «όχι» του 62% ήταν πολιτική πρόταση, ανώτερη από τις ένθεν κακείθεν προτάσεις, ήταν συλλογική μνήμη και φωτιά, πάνω από αδύναμες κυβερνήσεις.

Η Αριστερά, όμως, οφείλει να κρατηθεί στο ύψος της, στις καταβολές της, στον αγώνα του ανθρώπου εναντίον της τυραννίας, στις κατακτήσεις των εργαζομένων, στη θέληση για κοινωνική δικαιοσύνη, στη χαρά για τη ζωή, στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Στους δρόμους, λοιπόν, κι ας κουραστήκαμε, ας απογοητευτήκαμε (πολλοί βέβαια βλέπαμε από πολύ νωρίς την οδυνηρή κατάληξη, λέγαμε εντούτοις μπας και η πρώτη φορά Αριστερά καταφέρει ένα πλήγμα, μια ρωγμή στο πανίσχυρο πολιτικό σύστημα). Ας είμαστε καθημαγμένοι από την καπιταλιστική λαίλαπα και απομακρυσμένοι από ένα όνειρο, που ήταν τελικά η ουτοπία, αλλά έτσι είναι τα όνειρα, χωρίς τόπο πάντα, αλλά υπάρχουν, θέλουμε δεν θέλουμε.

Σημασία έχει ο άνθρωπος, ο χορός του κι η χαρά του, η λύπη και το πένθος του, που μια σφιχταγκαλιάζονται, μια ξεχωρίζουν• αδέρφια όλοι στον πανικό και στη σύγχυση, στην υπομονή κι επιμονή να παραμείνουμε άνθρωποι.

Και αριστεροί, αλλά πλέον με μια καταδικιά μας Αριστερά, έξω από συστημικές κυβερνήσεις και άτολμους πολιτικούς που προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν δηλώνοντας αναίσχυντα ότι είναι Αριστεροί. Τέτοια κυβέρνηση και τέτοιους Αριστερούς δεν τους χρειαζόμαστε, δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, με το βαθύ συναίσθημα συλλογικότητας.

Οσοι θεωρούν δαίμονα το συναίσθημα έχουν πρόβλημα και με τη λογική διότι μια άτεγκτη λογική δεν ταιριάζει στο ζώο άνθρωπος, στη μικρότητά του, στο μεγαλείο, στην τραγικότητά του. Η ελληνική κυβέρνηση αγνόησε το συναίσθημα των Ελλήνων. Το πλήρωσε ακριβά και θα το πληρώσει τρισχειρότερα στο εγγύς μέλλον.

Δεν είναι αυτό το «πράγμα» κυβέρνηση της Αριστεράς• μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο γουστάρει, ας αφήσει όμως την Αριστερά στην κοινωνία και τούμπαλιν. Το «όχι» θα γίνει πολιτική πρόταση, είναι βέβαιο.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ