Η χώρα τού ΔΕΝ
Του Φώτη Παπούλια (efsyn.gr)
——————————————————————————————————————————————————————————————–Για να σοβαρευτούμε. Σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι, ΔΕΝ υπάρχουν 450.000 οικογένειες χωρίς ένα εργαζόμενο, ΔΕΝ υπάρχουν 600.000 απασχολούμενοι που δεν αμείβονται αλλά εργάζονται κανονικά με την προσδοκία ότι… κάποια στιγμή θα πληρωθούν. ΔΕΝ υπάρχουν σχολεία που κλείνουν ή στα οποία οι μαθητές στοιβάζονται σε τουλάχιστον 30μελή τμήματα, ΔΕΝ υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που διδάσκουν από μεράκι και αίσθηση καθήκοντος, ΔΕΝ κλείνουν πανεπιστημιακά τμήματα, ΔΕΝ υπάρχουν νοσοκομεία που λειτουργούν χάριν του φιλότιμου των γιατρών, ΔΕΝ υπάρχουν κλειστές νοσοκομειακές μονάδες, ΔΕΝ έχουν καταργηθεί κλινικές, ΔΕΝ υπάρχουν μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα, ΔΕΝ υπάρχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές, οι πολίτες ΔΕΝ γνωρίζουν τις λέξεις «φέσι» ή «χαράτσι».
Σε αυτή τη χώρα κανείς ΔΕΝ αισθάνεται ανασφαλής, σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν πολίτες φοβισμένοι, ΔΕΝ υπάρχουν υποθηκευμένες και χαμένες γενιές, σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν ανασφάλιστοι, σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν συνταξιούχοι των 500 ευρώ, όπως ΔΕΝ υπάρχουν άστεγοι, απόκληροι και πεινασμένοι.
Σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν κοινωνικά συσσίτια, ΔΕΝ υπάρχουν, όπως ισχυρίζονται μερικοί μερικοί, άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ΔΕΝ υπάρχουν γονείς που ντρέπονται, χωρίς να φταίνε, να αντικρίσουν τα παιδιά τους. Σε αυτή τη χώρα ΔΕΝ υπάρχουν… ΔΕΝ υπάρχουν… ΔΕΝ υπάρχουν…
Γιατί αγαπητοί μου, αν έστω και ΕΝΑ από τα παραπάνω υπήρχε, τότε αυτή η κοινωνία θα όφειλε να βρίσκεται σε καθημερινό αναβρασμό, θα όφειλε να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της με τον μοναδικό τρόπο που της έχει απομείνει, εκείνο της διαρκούς αντίστασης εναντίον όλων όσοι της έχουν στερήσει το δικαίωμα στη ζωή και το μέλλον.
Αν έστω και ΕΝΑ από τα παραπάνω ίσχυε, τότε η τρικομματική, που νομίζει ότι κυβερνά τον τόπο, δεν θα είχε πού να κρυφτεί, αν έστω και ΕΝΑ από τα παραπάνω ίσχυε, τότε θα έπρεπε να ξεχειλίζει η οργή, θα έπρεπε ο λαός να υπερασπιστεί μόνος του τα δικαιώματά του, όπως προστάζουν οι αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αν έστω και ΕΝΑ από τα παραπάνω ίσχυε, τότε αυτός ο λαός θα θυμόταν εντονότερα το δημοκρατικό παρελθόν του και δεν θα εκχωρούσε τα δικαιώματά του σε εκείνους που, αφού διέλυσαν τη χώρα, έρχονται σήμερα ως «μετανοούσες Μαγδαληνές» να τη σώσουν, με τη βοήθεια «συν-εταίρων».
Το δυστύχημα είναι πως όταν μια κοινωνία περιμένει τον «από μηχανής σωτήρα» ή μετατρέπεται σε άβουλη μάζα για να σώσει ο καθείς μόνος του το «σαρκίον» του, τότε έχει δίκιο η κυβέρνηση που επιμένει ότι «όλα βαίνουν καλώς», αθάνατε Ελληνα…
