Cherchez la femme…

…στις προεκλογικές περιόδους.

Του Θανάση Βαφειάδη.

«Αναζητείστε τη γυναίκα», λοιπόν, όπως λέει αυτή η πασίγνωστη φράση, πίσω από κάθε τι που συμβαίνει γύρω σας είτε στην μονότονη, ανούσια και βαρετή καθημερινότητα είτε στις προεκλογικές περιόδους, που πολλές φορές αποδεικνύονται εξίσου μονότονες, ανούσιες και βαρετές, σαν αυτή που διανύουμε.

Και τι το ιδιαίτερο υπάρχει στη σχέση της γυναίκας με την πολιτική και μάλιστα σε κορυφαίες στιγμές όπως είναι η διενέργεια εκλογικών αναμετρήσεων; Πάντως τίποτε το αξιόλογο ή χρήσιμο, θα αποφαίνονταν οι θιασώτες της πατριαρχίας. Και τι φταίει γι’ αυτό; Μα η γυναικεία φύση και δη τα γυναικεία γεννητικά όργανα τα οποία, κατόπιν εγκληματικού σφάλματος του Δημιουργού, πλάστηκαν διαφορετικά από τα ανδρικά. Και η διαφοροποίηση αυτή, σύμφωνα πάντοτε με τις μεγαλοφυείς αυτές απόψεις, καθιστά τη γυναίκα ανίκανη να λειτουργήσει ως πολιτικό ον, όπως πολύ γλαφυρά περιέγραφε σε άρθρο της με θέμα τη γυναικεία ψήφο η εφημερίδα «Νέα Ημέρα» στις 20 Μαρτίου 1928: «Ορισμένα τινά Ελληνικά Θήλεα ζητούν να δοθεί ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχε άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός. Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται, δε συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέρα να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία, συνεπώς, ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον»!!!

Αλλά και όταν οι γυναίκες δε διανύουν την περίοδο εμμηνόρροιας ο μόνος πολιτικός ρόλος, σύμφωνα με τους παραπάνω, που μπορούν να έχουν, είναι να αποπλανούν τους άνδρες με τα θέλγητρα τους. Επειδή ίσως δεν πιστεύετε ότι μπορεί να υπήρξαν κάποιοι που ισχυρίσθηκαν με κάθε …. σοβαρότητα κάτι τέτοιο παραθέτω απόσπασμα σχετικής επερώτησης στη Βουλή που κατέθεσε η ΕΡΕ στις 16 Φεβρουαρίου 1965, με την οποία «αποκάλυπτε» ότι ο κομμουνισμός μετήρχετο παν μέσον ώστε να διαβρώσει τους εθνικόφρονας νέους: «Κομμουνίστριαι μαθήτριαι του γυμνασίου Καλαμαριάς προκαλούν εις ερωτικάς διαχύσεις εθνικόφρονες μαθητές ακόμη και αξιωματικούς»! Και αν αυτά λέγονταν με αρχηγό της ΕΡΕ, έναν από τους λεγόμενους πεφωτισμένους δεξιούς, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, φαντασθείτε τι έλεγαν οι μη πεφωτισμένοι.

Αυτές οι πολιτικές αθλιότητες, βεβαίως, δεν ήταν καινοφανείς καθώς συνηθίζονταν και στα παλιότερα χρόνια, όπως φαίνεται και από το πρωτοσέλιδο της ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ της 14-9-1930 που επισυνάπτω, με γαργαλιστικές αναφορές στις «ωραίες συντρόφισσες» που παρασέρνουν τους νέους εις τον μπολσεβικισμόν. Το κακό ήταν ότι προϊόντος του χρόνου αντί να υπερισχύει ο πολιτικός πολιτισμός η πολιτική ζωή σ’ αυτή τη χώρα βούλιαζε συνεχώς στο βόρβορο. Και έτσι από τις ανώνυμες Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες, που όπως έγραφαν οι εφημερίδες της Δεξιάς σκανδάλιζαν τους στρατιώτες για να διαβρώσουν το στράτευμα, φτάσαμε στη δεκαετία του 80 και του 90 με τα ονόματα γυναικών που σχετίζονταν ερωτικά με πολιτικούς να φιγουράρουν μαζί με γυμνές φωτογραφίες τους στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου Τύπου.

Λίγο πριν τις εκλογές της 18-6-1989 το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, στις 24 Μαΐου 1989, έγραφε χαρακτηριστικά: «Το να περιφέρεις το κορμί μιας γυναίκας σε κάποιες ιδιωτικές στιγμές του και να το κρεμάς χωρίς την άδεια της στα περίπτερα, είναι απρέπεια, είναι βάναυση προσβολή της προσωπικότητας του θύματος σου, της γυναίκας σου ως οντότητας, αλλά και του «φιλοθεάμονος κοινού» προς το οποίο απευθύνεσαι. Όποιες κι αν είναι οι σκοπιμότητες πολιτικές ή οικονομικές, είναι αίσχος. Είμαι περίεργη να δω πώς θ’ αντιδράσουν εκτός των ενδιαφερομένων και των πολιτικών κομμάτων, κάποια γυναικεία σωματεία και η περίφημη ΕΓΕ μεταξύ αυτών, στη δημοσίευση των «γυμνών» φωτογραφιών της κ. Δήμητρας Λιάνη, αυτές τις τελευταίες μέρες». Δεν θυμάμαι αν η συγκεκριμένη γυναικεία οργάνωση αντέδρασε και για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ούτε τις γυναικείες οργανώσεις να αντιδρούν στο άγριο τράφικιγκ της δεκαετίας του 90 με γυναίκες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες να εξαναγκάζονται στην πορνεία με βασανισμούς, βιασμούς, στέρηση της ελευθερίας τους και πολλές από αυτές να δολοφονούνται από τα κυκλώματα μαστροπείας. Και την εποχή εκείνη, που δεν είναι πολύ μακρινή, δε θυμάμαι τις λαλίστατες σήμερα «αγωνίστριες» του Mee too να ανοίγουν τα στόματα τους για να καταγγείλουν τα αποτρόπαια εγκλήματα.

Η ίδια εκκωφαντική σιωπή υπήρξε εκ μέρους τους όταν ένα μήνα πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, για προσωπικούς ψηφοθηρικούς λόγους διαπόμπευσαν με ψευδείς κατηγορίες και με πρόσχημα τη δημόσια υγεία τοξικοεξαρτημένες γυναίκες. Πλην ελαχίστων νέων σε ηλικία δικηγόρων και γιατρών που αντέδρασαν σε εκείνη την αθλιότητα, όλες αυτές οι «ευαίσθητες» και οι «ευαίσθητοι», που σήμερα ξιφουλκούν στα σόσιαλ για τη δημοσιοποίηση του ονόματος της δικηγόρου στη Κομισιόν, εκώφευσαν και τήρησαν σιγήν ασυρμάτου, όταν οι φωτογραφίες των αποστεωμένων «οροθετικών» γυναικών προβάλλονταν στις τηλεοράσεις. Ακόμη κι όταν μετά από 4 χρόνια οι γυναίκες αυτές αθωώθηκαν ουδείς από αυτούς που τις σπίλωσαν ένοιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη και ουδείς απ’ αυτούς που το «βούλωσαν» ένοιωσε την ανάγκη να πει ή να γράψει κάτι.

Όταν, λοιπόν, ακούω ή διαβάζω όλους αυτούς τους επώνυμους και τις επώνυμες επιλεκτικά να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την κακοποίηση των γυναικών είμαι πολύ διστακτικός. Και είμαι διστακτικός, γιατί δε μπορώ να καταλάβω γιατί αισθάνονται απέχθεια μόνο για επονείδιστες πράξεις έμφυλης βίας που σχετίζονται με τη γενετήσια ορμή ενώ για τις άλλες σιωπούν. Γιατί άραγε αποτελεί μεγαλύτερη αθλιότητα ο φερόμενος ξυλοδαρμός μιας νομικού από έναν ευρωβουλευτή και είναι ήσσονος σημασίας ο ξυλοδαρμός μιας φοιτήτριας από έναν ΜΑΤατζή, που όπως όλοι είδαμε τις τελευταίες μέρες κατέβασε με ορμή την ασπίδα του στο πρόσωπο της επειδή διαδήλωνε; Και γιατί είναι πιο τραγικό να δέχεται μια πρωταγωνίστρια του θεάτρου την αγκωνιά του συμπρωταγωνιστή της από την περίπτωση της καθαρίστριας που την περιέλουσαν με βιτριόλι γιατί διεκδικούσε τα εργασιακά της δικαιώματα γι’ αυτήν και τις συναδέλφισσές της; Εκεί όμως «άκρα του τάφου σιωπή» από τα κανάλια, «μούγκα στη στρούγκα» από το Metoo, «σιγή ιχθύος» από τους πολιτικάντηδες που θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν, τέτοιοι που είμαστε.

Έτσι, αντί για το cherchez la femme θα πρότεινα το cherchez les femmes. Αναζητείστε και θα βρείτε τις γυναίκες που πραγματικά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται στο γυναικείο κίνημα, που μίλησαν όταν έπρεπε, που όρθωσαν το ανάστημα τους όταν χρειάστηκε, που υπερασπίστηκαν όλα ανεξαιρέτως τα θύματα κακοποίησης και δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να πλειοδοτήσουν σε ευαισθησία μέσω του διαδικτύου για να προβάλουν τον εαυτό τους ή για να τσιμπήσουν μερικά ψηφαλάκια.

Ανάρτηση στο facebook