Συμμαχία των ανθρώπων
Του Θανάση Καρτερού.
Είναι το δράμα των προσφύγων, που καταφτάνουν κατά χιλιάδες στη χώρα, πολιτική υπόθεση; Φυσικά και είναι, αλίμονο. Αλλά υπόθεση κομματικής, πολύ περισσότερο μικροκομματικής, φασαρίας δεν είναι. Ούτε υπόθεση εντάσεων για το ποιος φταίει που έρχεται όλος αυτός ο κυνηγημένος κόσμος στην Ελλάδα. Κι αν επιμένουν ορισμένοι στην «κυρά Τασία» είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα, που δεν αξίζει πια -νισάφι!- να ασχολείσαι μαζί τους. Όπως δεν αξίζει να φωνασκεί για -υπαρκτές- αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού. Κανένας κρατικός μηχανισμός δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί χωρίς προβλήματα ένα ανθρωπιστικό δράμα τέτοιων διαστάσεων.
Αναρωτιέμαι όμως και αν έχει νόημα, με όλη αυτή την ανθρώπινη δυστυχία σε λιμάνια και σε πλατείες, να ξοδευόμαστε σε αντιπαραθέσεις και διαλόγους κωφών, για να αντιμετωπίσουμε την -κρυφή ή φανερή- ξενοφοβία που κινεί διάφορους δημάρχους, δημοτικές αρχές, στελέχη κομμάτων της αντιπολίτευσης, μητροπολίτες. Ας το συζητήσουν μαζί τους οι δημότες τους, οι πιστοί, οι άνθρωποι που βάζουν τη ζωή των συνανθρώπων τους πάνω από τα μικρά συμφέροντα, που οδηγούν σε μεγάλα εγκλήματα. Αυτό που προέχει τώρα, αν το δει κανείς ψύχραιμα, είναι όχι τι λέμε, αλλά τι κάνουμε. Ως χώρα, ως κυβέρνηση, ως κρατικός μηχανισμός. Και κυρίως ως πολίτες.
Μια συμμαχία ανθρώπων, αυτό χρειάζεται τώρα στα δύσκολα η Ελλάδα. Αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές, πασόκοι, χριστιανοί, άθεοι, που τους ενώνει η αλληλεγγύη. Όχι η φιλανθρωπία, αν και ακόμα κι αυτή δεν είναι για πέταμα σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά η αλληλεγγύη. Αυτή η αλληλεγγύη που κινεί χιλιάδες εθελοντές σε νησιά της πρώτης γραμμής, στην Ειδομένη, στον Πειραιά, στη Βικτώρια. Εθελοντές που είναι μια πραγματική πρωτοπορία στη δύσκολη και συχνά ψυχοφθόρα μάχη να φιλοξενηθούν σε αξιοπρεπείς συνθήκες χιλιάδες άνθρωποι. Ενώ συλλογικοί θεσμοί, οι περιφέρειες, οι δήμοι, οι κοινωνικές οργανώσεις, μπορούν να γίνουν -ήδη γίνονται- αποτελεσματικό εργαλείο δράσης.
Φταίει ο πόλεμος; Ούτε λόγος. Φταίνε οι μεγάλοι του κόσμου και του χρήματος; Σίγουρα. Φταίνε οι πρώην, οι νυν, οι επόμενοι; Το συζητάμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε τα καραβάνια της απόγνωσης, που χωρίς εμάς θα γίνουν καραβάνια θανάτου. Άρα; Άρα η κυβέρνηση θα -ή να- κάνει τη δουλειά της στην Ευρώπη, για να ανοίξουν επιτέλους οι πόρτες. Το κράτος θα -ή να- κάνει τη δουλειά του στη χώρα για να ανοίξουν χώροι φιλοξενίας. Αλλά η συμμαχία των ανθρώπων είναι εκείνη που θα εμφυσήσει ζωή σε κάθε σχεδιασμό. Και να το δείτε, αν η Ελλάδα βγει από την κρίση αυτή χωρίς υποκλίσεις στη βαρβαρότητα, όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Όχι για τους πρόσφυγες, αλλά για μας…
Άρθρο στην avgi.gr
