1821: Ξεχασμένα μαθήματα,

…επαναλαμβανόμενα λάθη.

Του Χρήστου Σπίγκου.

Ο ιστορικός του μέλλοντος, που θα ιχνηλατήσει τον πολιτικό λόγο στις σελίδες του Τύπου από το 2010 και μετά, δεν θα συναντήσει ρεαλισμό και ειλικρίνεια.

Η απέγνωσμένη απόφαση της χώρας, τον Μάρτιο του 2010 να εξαςφαλίσει την επιβίωσή της, επαιτώντας στους διαδρόμους του Berlaymont, εγκαινίασε μια ακανθώδη διαδρομή με διαφαινόμενο πόνο, και απροσδιόριστο τέλος.

Στο κρίσιμο αυτό σημείο ο ρεαλισμός και η κοινή λογική τρόμαξαν από τη διάχυτη απόγνωση ενός οιονεί κεραυνοβολημένου ανυποψίαστου λαού και απέδρασαν οριστικά από τη χώρα.

Το πολιτικό σύστημα, αντί της αναζήτησης της αφετηριακής αλήθειας, προτίμησαν την παραπλανητική τακτική της συσκοτίζουσας αλληλοκατηγορίας.

Ανώδυνη η κατηγορούσα κραυγή, επώδυνη η ειλικρινής αυτοκριτική.
Λησμονήθηκε η ευθύνη των αρχόντων και αναζητήθηκε μόνον η συν(ευθύνη) των αρχομένων.

Δαιμονοποιήθηκε η διαχείριση του αποτελέσματος της αφροσύνης, με τους δημιουργούς της τελευταίας να κρύβονται πίσω από τον κουρνιαχτό του «πολέμου» και τον λαϊκό κοπετό.

Οι ταγοί μας προτίμησαν τον συναισθηματικά εκτονωτικό λόγο αντί της ανάδειξης αιτίου και αιτιατού, το παυσίπονο αντί του φαρμάκου.

Η μετάβαση από τη σκληρή επιτήρηση στους περιοριστικούς όρους της ευρωπαϊκής κανονικότητας, μας βρίσκει όλους λιγότερο σοφούς και περισσότερο καταγγελτικούς.

Τα 200 χρόνια της εθνικής μας ύπαρξης δίνουν την ευκαιρία για νηφάλια και ψύχραιμη καταύγαση όλων των (σκοπίμως) λησμονημένων ή αδιάβαστων σελίδων της ιστορίας μας.

Αποδείξαμε ότι μπορούμε να σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε.

Καιρός ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί και στην αναρρίχηση.

Το φιλόδοξο μέλλον γράφεται με την πέννα του παρελθόντος και το φρέσκο μελάνι του παρόντος.