Το σχέδιο κατάργησης της…

…δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης.

Του Γιάννη Μυλόπουλου.

Οι μεγάλες αντιδράσεις στο υπό κατάθεση νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που, κατά παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος, θα επιτρέπει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, δεν αφορούν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Αφορούν στη συστηματική τα τελευταία χρόνια υποβάθμιση, συρρίκνωση, υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των δημόσιων πανεπιστημίων, προκειμένου να αναδειχθεί τεχνητά η ανάγκη λειτουργίας ιδιωτικών.

Αυτό στο οποίο αντιδρούν σφοδρά, δηλαδή, οι γνωρίζοντες και οι παροικούντες την εκπαιδευτική… Ιερουσαλήμ δεν είναι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Στο στόχαστρο των αντιδράσεων βρίσκεται η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία χρησιμοποιεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σαν πρόσχημα, σαν αφορμή και σαν αιχμή του δόρατος για να μεταφέρει στον ιδιωτικό τομέα τη θεμελιώδη συνταγματική της υποχρέωση να χρηματοδοτεί, να στελεχώνει και να εξοπλίζει τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση.

Η έμφαση, συνεπώς, που δίνει η κυβερνητική προπαγάνδα επιμένοντας ότι, δήθεν, είμαστε η μόνη χώρα που δεν επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν είναι παρά ένας παραπλανητικός επικοινωνιακός ελιγμός για να κρυφτεί η αλήθεια.

Η οποία είναι ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που υποβαθμίζει τα δημόσια πανεπιστήμια για να ανοίξει τον δρόμο στα ιδιωτικά.

Όπως παραπλανητικός επικοινωνιακός ελιγμός είναι και η εργώδης επιχείρηση να «περάσει» στα ΜΜΕ ένα μήνυμα θετικό για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ως απάντηση στο ψευδεπίγραφο ερώτημα των δημοσκοπήσεων:

«Συμφωνείτε με τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων;»

Γιατί το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν οι πολίτες συμφωνούν με τα ιδιωτικά ή αν θα τους πείραζε αυτά να λειτουργούν.

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία συμφωνεί με τη συρρίκνωση και την υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων, προκειμένου να αναδειχθεί η ανάγκη να ιδρυθούν ιδιωτικά.

Το πραγματικό ερώτημα δηλαδή είναι αν οι πολίτες συμφωνούν να πληρώνουν δίδακτρα για μια υπηρεσία που σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, είναι δημόσια και δωρεάν για όσους δεν έχουν δυνατότητα να επιλέξουν την ιδιωτική οδό των διδάκτρων.

Όλη η επικοινωνιακή προσπάθεια στοχεύει στο να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη και να κρύψουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια.

Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ποικίλα, ψευδεπίγραφα και παραπλανητικά.

Αποκαλούν «απελευθέρωση» του εκπαιδευτικού συστήματος την υποταγή του σε επιχειρηματικά συμφέροντα.

Αποκαλούν «ελεύθερα» πανεπιστήμια τις εκπαιδευτικές επιχειρήσεις που υπηρετούν όχι τους νόμους της Παιδείας, αλλά τους νόμους της αγοράς.

Πόσο «ελεύθερο», αλήθεια, είναι όμως ένα ίδρυμα που απευθύνεται μόνο σε εκείνους που μπορούν να πληρώσουν; Η απάντηση είναι ότι είναι τόσο ελεύθερο, όσο ελεύθεροι είμαστε σήμερα να επιλέξουμε ένα από τα τέσσερα έγχρωμα τιμολόγια ρεύματος στη φτωχότερη, με την ακριβότερη όμως τιμή ενέργειας, χώρα στην Ευρώπη.

Και για ποιους, αλήθεια, είναι «ελεύθερο» ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Για εκείνους που δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα ακριβά δίδακτρα για να σπουδάσουν ή για όσους θα πλουτίσουν επενδύοντας στις εκπαιδευτικές επιχειρήσεις;

Και πόσο «απελευθέρωση» μπορεί να θεωρείται η απώλεια του μέχρι χτες δικαιώματος των πολιτών να έχουν ισότιμη και δωρεάν πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου δημόσιες πανεπιστημιακές σπουδές;

Κι ύστερα, γιατί είναι «απελευθέρωση» η εγκατάλειψη της συνταγματικής υποχρέωσης της Πολιτείας να χρηματοδοτεί και να στηρίζει τα δημόσια πανεπιστήμια;

Και τι είδους «απελευθέρωση» είναι η εκχώρηση της θεμελιώδους υποχρέωσης του κράτους να χρηματοδοτεί τα πανεπιστήμια σε επιχειρηματίες και σε funds;

Κι ακόμη, σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου το κράτος εκχωρεί την υποχρέωσή του να χρηματοδοτεί τα δημόσια πανεπιστήμια, προκειμένου να δημιουργήσει την ανάγκη για ιδιωτικά;

Που αλλού τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εμφανίζονται σαν ανταγωνιστικά των δημόσιων και που αλλού παρουσιάζονται σαν υποχρεωτική επιλογή για όσους επιθυμούν να σπουδάσουν στη χώρα τους;

Και γιατί, άραγε, στην Ευρώπη, αλλά και στην Κορέα, την οποία τελευταία επικαλούνται σαν… μοντέλο λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, ο βασικός κορμός της ανώτατης εκπαίδευσης παραμένουν τα δημόσια πανεπιστήμια;

Γιατί στη Γερμανία, στα 83 ιδιωτικά πανεπιστήμια που λειτουργούν, σπουδάζει μόλις το 1% του φοιτητικού πληθυσμού; Γιατί το υπόλοιπο 99% των φοιτητών εμπιστεύονται τα υψηλού επιπέδου, καλά χρηματοδοτημένα και στελεχωμένα από το κράτος δημόσια πανεπιστήμια;

Και που αλλού στον κόσμο κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το 1% της εκπαιδευτικής «αγοράς» που εκπροσωπούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα αναγκάσει τον βασικό πυλώνα της ανώτατης εκπαίδευσης, τα δημόσια πανεπιστήμια, στα οποία σπουδάζει η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, να βελτιωθούν;

Και πως γίνεται, αφού τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν είναι κρατικά, αλλά δημόσια, ως ΝΠΔΔ και αυτοδιοικούμενα, να αποκαλούνται τα ιδιωτικά εξ αντιδιαστολής ως «μη κρατικά»;

Και πως γίνεται επιχειρηματικοί όμιλοι και funds, κερδοσκοπικοί οργανισμοί δηλαδή, να επενδύσουν εκατομμύρια σε μη κερδοσκοπικούς σκοπούς; Αν είναι τόσο… ανιδιοτελείς, όσο τους παρουσιάζουν, γιατί δεν επενδύουν ως χορηγοί στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια για να στηρίξουν την ανώτατη εκπαίδευση που φτωχοποιείται σκοπίμως από την κυβέρνηση;

Και γιατί σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη δεν πήγαν, μέσω ιδιωτικών επιχειρήσεων, να εγκατασταθούν μεγάλα και εμβληματικά διεθνή πανεπιστήμια και θα επιλέξουν τώρα τη μικρή ελληνική αγορά;

Και τι δουλειά έχουν να εκπροσωπούν μεγάλα πανεπιστήμια επιχειρηματίες και funds που καμία σχέση δεν έχουν με ανώτατη εκπαίδευση και με παραγωγή και μετάδοση της επιστημονικής γνώσης;

Και γιατί, αλήθεια, ένα μεγάλο διεθνές πανεπιστήμιο να επιλέξει έναν άσχετο με την Παιδεία επιχειρηματικό όμιλο ή ένα fund να το εκπροσωπήσει και να μην εμπιστευτεί τα εμβληματικά δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια που κατατάσσονται πολύ ψηλά στις διεθνείς αξιολογήσεις και που γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο της ανώτατης εκπαίδευσης;

Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που αποδομούν την κυβερνητική προπαγάνδα, ενισχύονται από την ελληνική πραγματικότητα και από τη σύγκρισή της με την πραγματικότητα των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών.

Πόσο τυχαίο είναι, αλήθεια, ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη των 27 ως προς τη χρηματοδότηση και ως προς τη στελέχωση των δημόσιων πανεπιστημίων;

Πόσο τυχαίο είναι ότι αντί των 11.500 ευρώ ανά φοιτητή που αντιστοιχούν, ως δημόσια χρηματοδότηση στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, στην Ελλάδα αντιστοιχούν μόλις 2.300 ευρώ;

Πόσο τυχαίο είναι ότι αντί του 9,6% του ετήσιου προϋπολογισμού με το οποίο χρηματοδοτείται η δημόσια εκπαίδευση στην Ευρώπη, στην Ελλάδα αυτή χρηματοδοτείται με το 7,1% του ετήσιου προϋπολογισμού;

Πόσο σύμπτωση είναι ότι αντί της αναλογίας ενός καθηγητή ανά 13 φοιτητές που ισχύει κατά μέσον όρο στην Ευρώπη, σε εμάς ισχύει η αναλογία ενός καθηγητή ανά 47 φοιτητές;

Και πόσο τυχαία είναι η παρατήρηση ότι αντί των 380 εκατομμυρίων ευρώ που δίνονταν πριν την οικονομική κρίση, πριν το 2010 δηλαδή, ως κρατική επιχορήγηση για τη λειτουργία του συνόλου των πανεπιστημίων της χώρας, σήμερα δίνονται μόλις 116 εκατομμύρια ευρώ; 3,5 φορές, δηλαδή, λιγότερα;

Και τελικά, πόσο τυχαίο είναι ότι ένα – ένα τα Συμβούλια Ιδρύματος των ελληνικών πανεπιστημίων, με πρώτο του ΕΜΠ και στη συνέχεια και του πανεπιστημίου Κρήτης, αποκαλύπτουν την αλήθεια της μεγάλης κατάρρευσης των προϋπολογισμών των ιδρυμάτων τους, εντός του πλαισίου της οποίας παραβιάζεται το Σύνταγμα και επιχειρείται να νομιμοποιηθεί δια της πλαγίας η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων;

Οι αντιδράσεις λοιπόν δεν αφορούν καθόλου στα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Αν μπορούν να λέγονται «πανεπιστήμια» εκπαιδευτικές επιχειρήσεις που θα διδάσκουν, αλλά που δεν θα διεξάγουν επιστημονική έρευνα. Που θα διδάσκουν δηλαδή επιστημονική γνώση – κονσέρβα, την οποία δεν θα έχουν παράγει τα ίδια.

Οι αντιδράσεις φορούν στην κυβερνητική πολιτική που οδηγεί στο τέλος της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης.

Η πρόταση, λοιπόν, της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι η Πολιτεία να επιτελέσει τη θεμελιώδη συνταγματική της υποχρέωση. Κατά προτεραιότητα να χρηματοδοτήσει, να στελεχώσει και να εξοπλίσει τα ελληνικά πανεπιστήμια στο ύψος των μέσων ευρωπαϊκών όρων, όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.

Έτσι, ώστε αυτά να καταστούν ικανά να παρέχουν ισότιμη πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου επιστημονικές σπουδές σε όλους τους Έλληνες πολίτες, σύμφωνα με τη δυνατότητά τους να σπουδάσουν.

Και μετά από αυτό, αν η κυβέρνηση επιμένει να ανοίξει τον δρόμο στα ιδιωτικά πανεπιστήμια για να απορροφήσουν το 1% του φοιτητικού πληθυσμού και να σπουδάζουν σε αυτά, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, όσοι το επιλέγουν γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα, ας το κάνει με τον ορθόδοξο τρόπο της Συνταγματικής αναθεώρησης.

Όχι όμως παραβιάζοντας το Σύνταγμα και στερώντας από τους Έλληνες, που πλήττονται από την ακρίβεια και τη φτώχεια, το δικαίωμά τους να σπουδάζουν δωρεάν σε υψηλού επιπέδου δημόσια πανεπιστήμια.

Άρθρο στο tvxs.gr