Του Αγ. Βαλεντίνου – Οδηγίες…
…προς ναυτιλομένους.
Του Θανάση Βαφειάδη.
Ο έρωτας μοιάζει με ταξίδι σε αχαρτογράφητα ύδατα γι’ αυτό και ο επίδοξος εραστής πρέπει να είναι εφοδιασμένος με επαρκές υλικό, όπως και οι παλιοί ναυτικοί που διέθεταν πυξίδες και πορτολάνους, για να μη χαθούν στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Οι γραπτές οδηγίες, μέχρι να εμφανισθεί το Google, υπήρξαν το καταλληλότερο υλικό, αν και οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι που κατά κανόνα ασχολούνται με τη γραφή, ήταν οι πιο ακατάλληλοι γι’ αυτό το έργο. Ο Πλάτων εφηύρε τον «πλατωνικό» έρωτα τη μέγιστη πομφόλυγα της φιλοσοφικής σκέψης, ο Δάντης Αλιγκέρι το μόνο που κατάφερε με τη Βεατρίκη Πορτινάρι ήταν να την κάνει κεντρική ηρωίδα στη «Θεία Κωμωδία» του, ο Παπαδιαμάντης απείχε από το σπορ λόγω εγκράτειας και ο Νίκος Καζαντζάκης κατηγορήθηκε από τη γυναίκα του ότι στην ερωτική πράξη δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά.
Από την αρχαιότητα πάντως υπήρχαν βιβλία με οδηγίες για το πώς θα πετύχει κάποιος στο έρωτα, που έμοιαζαν με τα σημερινά ευπώλητα βιβλία αυτοβοήθειας, τα οποία μαθαίνουν στους αναγνώστες τους πώς να κατακτήσουν την ευτυχία και την επιτυχία, πώς να απελευθερώσουν τις δυνατότητές τους, πώς να ζήσουν το όνειρο της ζωής τους ακόμη και το πιο δύσκολο. Η αρχή έγινε από τον Οβίδιο, που έγραψε βιβλίο οδηγιών – τρία ποιήματα για την ακρίβεια – με τίτλο «Η τέχνη του έρωτα». Ο Ρωμαίος ποιητής δεν αρκέσθηκε στις συμβουλές για την κατάκτηση των γυναικών, για τις οποίες έλεγε ότι όλες μπορούν να κατακτηθούν αρκεί να ξέρει να βάλει κανείς το κατάλληλο δόλωμα, αλλά παρέθεσε και οδηγίες για μετά την κατάκτηση, ώστε το ζευγάρι να φτάσει ταυτόχρονα στον οργασμό. Έτσι, μιλώντας για τα προκαταρκτικά της σεξουαλικής πράξης, που δε θα αναφερθούν εδώ λεπτομερώς, επισήμανε ότι έτσι έκανε ο Έκτορας με την Ανδρομάχη και ο Αχιλλέας με τη Βρισηίδα.
Η ερωτική λογοτεχνία, που άρχισε να ανθεί μετά τη γαλλική επανάσταση, συνεισέφερε και αυτή στην κατάρτιση των επίδοξων εραστών. Το λογοτεχνικό αυτό είδος του ερωτικού διηγήματος μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον μεγάλο επαναστάτη Ρήγα Φεραίο, ο οποίος τη χρονιά που έπεφτε η Βαστίλη μετέφρασε ένα βιβλίο του Ρετίφ ντε λα Μπρετόν με ερωτικά διηγήματα. Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε το 1790 στη Βιέννη με τίτλο «Σχολείον των ντελικάτων εραστών» και ο Ρήγας στον πρόλογό του εξηγούσε τους λόγους που τον ώθησαν στο εγχείρημά του: «Η άκρα έφεσις οπού έχω εις το να δώσω μίαν αμυδράν ιδέαν των κατά την Ευρώπην ηδονικών αναγνώσεων, αι οποίαι και ευφραίνουσι και τα ήθη τρόπον τινά επανορθούν με παρεκίνησε να αναλάβω την μετάφρασιν των ιστοριών τούτων, οπού ενταυτώ να ηδύνω και να ωφελήσω τον αναγνώστην μου». Σύντομα ακολούθησε και η πρώτη καθαρά ελληνική συλλογή διηγημάτων «Έρωτος αποτελέσματα», την οποία πολλοί ερευνητές αποδίδουν στον Αθανάσιο Ψαλλίδα.
Η σύγχρονη λογοτεχνία προέβαλε σαν υπερόπλο στην ερωτική μάχη των δύο φύλων την ψυχολογία που βοηθάει έναν επίδοξο εραστή να αντιληφθεί ποιος είναι ο τύπος του άνδρα που μια γυναίκα ποθεί και ονειρεύεται και ψάχνει πάντοτε να τον βρει και να τον ξεχωρίσει ανάμεσα σε χίλιους δυο τύπους ανδρών που κυκλοφορούν. Στο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού ΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ παρουσιάζεται ένας συγκροτημένος όμιλος καμακιών ο οποίος παρακολουθεί σεμινάρια ψυχολογίας, σε ένα εκ των οποίων αναλύεται η διαφορετική ψυχολογία και συμπεριφορά των τουριστριών που διαφέρουν ηλικιακά: «Η μικρή θέλει πάθος. Η μεγάλη στοργή. Στη μικρή θα πουλήσετε έρωτα. Τη μεγάλη θα την κάνετε να σας προστατεύσει. Η μικρή έρχεται να δοκιμάσει, να χαρεί, να φύγει. Η μεγάλη έρχεται για να επιβεβαιώσει στον εαυτό της ότι ακόμα μπορεί να θέλξει το ανδρικό φύλο. Η ξένη νεαρή (τα σακίδια) ζητά μια νύχτα. Η ξένη ηλικιωμένη (οι βαλίτσες) ζητά μια βδομάδα. Η νέα θέλει να μάθει ελληνικά. Η μεγάλη προτιμά να διδάξει τη γλώσσα της». Αν ζούσε και τα έγραφε σήμερα αυτά ο Βασιλικός οι φεμινίστριες σίγουρα θα τον έριχναν στον Καιάδα ή στην καλύτερη θα τον έβαζαν στον ίδιο σάκο με τον Άδωνι και τον Πορτοσάλτε για να στρώσει.
Πιο πολύ όμως και από την ψυχολογία απαραίτητη είναι η γνώση της ιστορίας, η οποία μας έχει δώσει λαμπρά παραδείγματα εραστών όπως ο Αλκιβιάδης, από τον οποίο δε μπορούσε να ξεφύγει ούτε θηλυκό χέλι. Ο λαμπρός αυτός ανήρ, για τον οποίο ο Εύπολις έλεγε ότι ήταν «ακόλαστος προς τας γυναίκας» ήταν διατεθειμένος να υποστεί την ταλαιπωρία και τους κινδύνους ακόμη κι ενός μακρινού ταξιδιού προκειμένου να κατακτήσει ένα όμορφο θηλυκό: Κάποια ημέρα, όπως έλεγε ο Λυσίας, πληροφορήθηκε ότι στην Άβυδο, κοντά στον Ελλήσποντο, ζούσε μια ωραιότατη γυναίκα, η Μεδοντιάς, πήγε εκεί με τον Αξίοχο και αμέσως συνήψε μαζί της ερωτικές σχέσεις. Μα τόσο εύκολα υπέκυπταν οι γυναίκες στις ερωτικές του επιθυμίες, θα αναρωτηθεί κανείς; Οι επιτυχίες του εξηγούνται από το λεχθέν από τον Φερεκράτη ότι ο Αλκιβιάδης δεν ήταν απλώς άνδρας, αλλά άνδρας όλων των γυναικών.
Ο διασημότερος, όμως, εραστής ήταν ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Κομνηνός, για τον οποίο ο Κάρολος Ντιλ γράφει: «Ριχνόταν σε όλες τις περιπέτειες «σαν αφηνιασμένο άλογο», με ήρεμη τόλμη, περιφρονώντας την κοινή γνώμη και τις κοινωνικές συμβάσεις. Όποτε απαντούσε στο δρόμο του μια όμορφη γυναίκα, ή ακόμη και όταν άκουγε να μιλούν για κάποια καλλονή, την ερωτευόταν αμέσως και, προκειμένου να την κατακτήσει, έκανε τα πάντα – και ως γόης που ήταν, δεν φαίνεται να συνάντησε ποτέ του κάποια που να τον απέρριψε σκληρά. Με βάση το πλήθος και την ποικιλία των ερωτικών του δεσμών, ο Ανδρόνικος Κομνηνός θυμίζει τον Δον Ζουάν». (Κάρολος Ντιλ, Πριγκίπισσες της Δύσης και βυζαντινή πορφύρα).
Θα μου πείτε η γνώση της λογοτεχνίας, της ψυχολογίας και της ιστορίας αρκεί για να φτάσουμε στην κατάκτηση του άλλου φύλου και στο επιδιωκόμενο εξ αυτού αποτέλεσμα όπως διατυπώθηκε από τον Βίλχεμ Ράιχ: «Όσο περισσότερο σεξ κάνουμε τόσο καλύτεροι άνθρωποι γινόμαστε»; Νομίζω ότι αυτό που λείπει είναι η μυθολογία αφού πίσω από τους μύθους είναι κρυμμένες οι πιο σημαντικές αλήθειες, όπως αυτή για το πού καταλήγει ο άνδρας στο παιχνίδι της ερωτικής κατάκτησης. Η μυθολογία, λοιπόν, μας μαθαίνει ότι ακόμη και ο πιο δυνατός πρόγονος μας, ο Ηρακλής, υποδουλώθηκε σε μια γυναίκα, στη βασίλισσα της Λυδίας Ομφάλη. Ο άντρας που κατάφερε να πετύχει τους 12 πιο δύσκολους άθλους κατάντησε να ντύνεται με γυναικεία φορέματα, ενώ εκείνη φορούσε δέρμα λιονταριού και κρατούσε στο χέρι ρόπαλο. Χρησιμοποιώντας αδράχτι έγνεθε μαζί με τις δούλες της βασίλισσας και κατά τις γιορτές του Διονύσου συνόδευε την Ομφάλη κρατώντας μια χρυσή ομπρέλα πάνω από το κεφάλι της. Η Ομφάλη υπήρξε το θηλυκό αρχέτυπο της απόλυτης ερωτικής εξουσίας των θηλυκών που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα…
Άρθρο στο facebook
