Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία σκέτη

Της Ευγενίας Λουπάκη.

Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία, αλλά όχι Μπεκατώρου. Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία αλλά να μην ήσουν χρυσή Ολυμπιονίκης ευγενούς αθλήματος. Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία και να ήσουν σερβιτόρα, ταμίας στο σούπερ μάρκετ, εργάτρια στο κονσερβάδικο, υπάλληλος στο παπουτσάδικο, νεαρά δημοσιογράφος.

Σκέψου πριν ξεστομίσεις «γιατί δεν μίλησε τότε;» Σκέψου το, πριν καν το σκεφτείς αυτό.

Εκτός αν είσαι μια γυναίκα που ποτέ δεν απειλήθηκε με φτώχεια, διασυρμό και ανεργία. Εκτός αν είσαι μια γυναίκα που ποτέ δεν φοβήθηκε, που ποτέ δεν δούλεψε, ποτέ δεν κινδύνεψε να χάσει κάτι, που όλα πήγαν πρίμα στη ζωή της, που μεγάλωσε σε γυάλινο πύργο και χρυσό κλουβί.

Σκέψου να την έλεγαν Σοφία, αλλά όχι Μπεκατώρου. Να μην ήταν η χρυσή ολυμπιονίκης του ευγενούς αθλήματος. Σκέψου να ήταν η μαθήτρια κόρη σου, η φοιτήτρια αδελφή σου, η εργάτρια μάνα σου. Σκέψου πριν ξεστομίσεις «ε, κάτι θάκανε κι αυτή, αφού δε μίλησε τότε». Σκέψου τί θα ‘κανες αν σου έλεγε για τον αδελφό σου, το θείο, τον παππού, το γείτονα, τον αφεντικό της. Σκέψου αν θα την πίστευες ή αν θα την έβριζες πουτάνα. Σκέψου αν αφού την πίστευες, πήγαινες να σπάσεις στο ξύλο το γείτονα κι ερχόταν η αστυνομία και μαζευόταν η γειτονιά. Σκέψου τη ντροπή της και τ’ αδηφάγα λόγια του «κόσμου». Σκέψου αν θα της συμπαραστεκόσουν και θα πήγαινες μαζί της να το καταγγείλεις ή θα τη συμβούλευες να το κρύψει «για το καλό της»- για το καλό σου δηλαδή.

Σκέψου. Και στείλε ένα χαμόγελο στις γυναίκες που τολμάνε να μιλήσουν, γιατί μιλάνε και για σένα κι ας μην το καταλαβαίνεις.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ