Περί πολιτικής, ηγετών και…

…άλλων δαιμονίων.

Του Χρήστου Σπίγκου.

Διαβάζω διάφορα δημοσιεύματα με δοξασίες περί των προθέσεων του απελθόντος ηγέτη. Κοινό χαρακτηριστικό τους η διαπίστωση ότι ο πολιτικός δεν ανεβάζει τίτλους τέλους στην πολιτική του καριέρα, όταν η ηλικία δεν του επιτρέπει να περιοριστεί σε απολογισμούς και αναμνήσεις, ενώ το μέλλον συνεχίζει να είναι προκλητικό και πρόσφορο για ελπιδοφόρους επαναπροσδιορισμούς και νηφάλιες αναθεωρήσεις.

Πολλά μέλη και φίλοι του όποιου Κόμματος, που προσεγγίζουν την κατάσταση με σκεπτικισμό και επιφυλακτικότητα, έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μια οιονεί λύτρωση με λυτρωτή τον μέχρι χθες ηγέτη τους. Δεν τους αρέσουν οι συνεχείς μειωτικές αναφορές του δικού τους ανθρώπου από τη σημερινή ηγεσία και το περιβάλλον της. Κουράστηκαν να ακούνε απανωτές βαριές κατηγορίες κατά στενών συνεργατών του πολιτικά αυτοεξόριστου, είτε όταν αγωνιζόταν στον πρωθυπουργικό θώκο είτε όταν καθοδηγούσε ως επικεφαλής του Κόμματος. Απορούν γιατί η αινιγματική σιωπή του δεν προβληματίζει τους σημερινούς κομματοφύλακες. Και κυρίως, δε μπορούν να αντιληφθούν, πώς οι Ηρακλείς της προς ώρας κομματικής ορθοδοξίας καταφέρνουν σε μια πρότασή τους να χωράει η υμνολογία μαζί με την έμμεση, πλην σαφέστατη, αποδόμηση του ηγετικού προφίλ του ίδιου προσώπου.

Από την άλλη πλευρά, πολλά ερωτηματικά δημιουργεί ο ιδιότυπος αναχωρητισμός ενός μαχητικού αρχηγού και η μετατροπή του, τουλάχιστον όπως ο ίδιος δείχνει, σε σιωπηλό θεατή ενός κακοπαιγμένου έργου, με εναλλασσόμενους ρόλους μεταξύ κομπάρσων και πρωταγωνιστών υπό την επιχειρηματική διεύθυνση ικανότατου manager. Πολλά τα «γιατί» και πολλά περισσότερα τα απρόσμενα «πώς». Οι εκκωφαντικοί ψίθυροι είναι βαρίδια για την κομματική εξέλιξη και βούτυρο στο ψωμί της κυβερνητικής ανεπάρκειας να επανέλθει η κανονικότητα στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.

Ένας ικανός ηγέτης οφείλει να σχεδιάζει, να προβλέπει και να μη διστάζει να επεμβαίνει, όταν διακυβεύεται το κύρος και η αξιοπιστία της συλλογικότητας που κυβέρνησε με επιτυχία μια χώρα κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες.

Ένας εμπνευστής ηγέτης δεν αντέχει για πολύ καιρό να βλέπει να σκυλεύεται το έργο του από μανιχαϊστικές λογικές και αντιαισθητικά χειροκροτήματα.

Ένας πραγματικός ηγέτης δεν αφήνει στο έλεος της τύχης τις ελπίδες που ο ίδιος καλλιέργησε.

Η απομάκρυνση από τα φώτα της δημοσιότητας και τα χειροκροτήματα του πλήθους σε βοηθάει να διακρίνεις τους φίλους και ν’ ακούς τον δυσάρεστο ορθό λόγο. Αρκεί να μην εξαντληθεί η υπομονή των πρώτων και να μην κουραστεί ν’ ακούγεται ο δεύτερος.

Η ιστορία διδάσκει.

Άρθρο στο facebook