Ούτε στην πλατεία!

Της Άντας Ψαρρά.

Η επαναφορά του απεχθέστερου και απολύτως ταξικού μέτρου της απαγόρευσης, «Δεν επιτρέπεται η παραμονή πολιτών σε χώρους εξωτερικής άθλησης, οργανωμένες μαρίνες, πάρκα και άλση», με ταυτόχρονη απαγόρευση μετακίνησής τους με αυτοκίνητο ή μηχανάκι σε διπλανό δήμο, σε ένα δάσος ή σε μια ακτή, έπνιξε ξανά τον κόσμο που ζει σε πυκνοκατοικημένες περιοχές των αστικών κέντρων και ειδικά της Αθήνας. Μόνο όσοι ζουν στις «Κηφισιές» και στις «Γλυφάδες» μπορούν να κάνουν μια βόλτα με τα παιδιά τους στη φύση, στον καθαρό αέρα.

Οι υπόλοιποι, στριμωγμένοι στις πολυκατοικίες, στους ασφυκτικούς δρόμους και στα γεμάτα λεωφορεία και μετρό. Και τι απομένει; Μια μπίρα ή ένας καφές σε ένα παγκάκι, σε μια πλατεία. Ενας καφές που πληρώνουν ακριβά όσοι τολμούν να το κάνουν. Πληρώνουν με πρόστιμα, αύρες και ξύλο.

Καμία ανάσα γι’ αυτούς! Και φρίττουν κυβέρνηση και πληρωμένοι κάλαμοι για το θράσος και την αναίδεια οικογενειών και νέων ανθρώπων που επιμένουν να αναζητούν έναν ανοιχτό χώρο. Οι πλατείες αστυνομοκρατούνται ώστε να μην τολμάει να πάει κανείς εκεί. Κι αυτό είναι, λέει, μέτρο για την πανδημία!

Κι αυτό το αποφάσισε μια κυβέρνηση που βολτάρει σε προνομιακές περιοχές με πράσινο και θάλασσα, που κατανάλωσε εκτός σειράς εμβόλια, που στερεί στους πολίτες τα δύο βασικότερα κοινωνικά αγαθά. Την υγεία για όλους και ένα έστω ελάχιστο αίσθημα ελευθερίας.

Και απορούν γιατί τόσος θυμός, γιατί μικρά παιδιά δεν λογαριάζουν τίποτα και ξεσπούν βίαια; Γιατί, κύριοι των υγειονομικών επιτροπών και των υπουργείων, δεν μπορεί να εγκλωβίζετε σε δύο τετραγωνικά τον κάτοικο της Ομόνοιας, της Κυψέλης, του Νέου Κόσμου, του Αιγάλεω, ούτε μπορούν γιαγιάδες και μικρά παιδιά να πάνε με ποδήλατο 20 χλμ. μακριά για να αναπνεύσουν.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ