Εφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρἰκας.

*Σαν σήμερα… ακριβώς πριν δύο χρόνια.

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης.

Ξημέρωμα Κυριακής 24 Οκτωβρίου 2021, έρθεν μας το “μαύρον το χαπάρ”, ο Γιώργος εξέπνευσε, στο νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ περίμενε το Σάββατο να του δώσουν εξιτήριο.

Από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, αισθάνονταν καλά και ήταν ευδιάθετος, εκείνη την ημέρα μαζί με τον γαμπρό του, του μεταδίδαμε τα ευχάριστα της νίκης του ΠΑΟΚ στη Κοπεγχάγη και αυτός μας έλεγε “είμαι μια χαρά και μου ρχεται να πηδήξω απ΄το παράθυρο και να έρθω εκεί στο σπίτι, τέλος πάντων, ελπίζω να βγω το Σάββατο” και το Σάββατο στη τελευταία επικοινωνία του απογοητευμένος είπε “δεν μου δώσανε εξιτήριο, ποιος αντέχει μέχρι την Δευτέρα.”

Και δυστυχώς δεν άντεξε η καρδιά του, μέχρι τη Δευτέρα, αφού ξημερώματα Κυριακής, “ἑφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρίκας”, ήταν ακριβώς 77 ετών.

Αγαπητέ και αλησμόνητε αδελφέ, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας, είσαι πάντα στη σκέψη μας, στο νου και την καρδιά μας, μας λείπεις, μας λείπει η καλοσύνη σου, το χιούμορ σου, η παρέα σου, τα μουχαμπέτια, η ανιδιοτελής προσφορά σου (τα χέρια σου “χρυσά” πιάναν σε όλα) και δεν αρνιόσουν τη βοήθεια σε κανέναν, ήσουν μοναδικός και αναντικατάστατος.

Σήμερα ακριβώς δύο χρόνια από την μετάβαση σου στην αιωνιότητα, είμασταν όλοι εκεί στο τάφο σου, εκεί όπου μαζί με τον πατέρα μας Νίκο Αθανασιάδη(1909 – 1983), τη γιαγιά Βασιλική Αθανασιάδου(1885 – 1965) και την προγιαγιά μας Λεμόνα Αθανασιάδου(1865 – 1942), αναπαύεστε όλοι μαζί, σε κοινό τάφο “εν Ειρήνη”.

Οι συγγενείς, η σύζυγος, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τα δισέγγονά σου, σου άναψαν ένα κερί. Να είναι αιώνια η μνήμη σου αγαπητέ , αλησμόνητε και αναντικατάστατε αδερφέ.