My Twitter Feed

26 Απριλίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Επισκέψεις ενόψει ευρωεκλογών -

Πέμπτη, 25 Απριλίου, 2024

10 προσλήψεις για πυροπροστασία -

Τετάρτη, 24 Απριλίου, 2024

Είδε και τον βασιλιά της Ισπανίας -

Τετάρτη, 24 Απριλίου, 2024

Ο υφυπουργός ΜΑΘ στο Δημαρχείο Κιλκίς -

Τρίτη, 23 Απριλίου, 2024

Σύνδεση τουρισμού και προϊόντων -

Τρίτη, 23 Απριλίου, 2024

Τα άλυτα προβλήματα της Παιδείας -

Δευτέρα, 22 Απριλίου, 2024

Το ΠΑΣΟΚ για τη παθολογική ΓΝΚ -

Δευτέρα, 22 Απριλίου, 2024

ΑΟΚ: Ο πρώτος τα παίρνει όλα! -

Δευτέρα, 22 Απριλίου, 2024

Ενίσχυση του brand τροφίμων και ποτών

Την ανάγκη να ενισχύσουμε το εθνικό brand των ελληνικών τροφίμων και ποτών, επισήμανε ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιώργος Γεωργαντάς, στην εκδήλωση που έγινε στο περιθώριο της διεθνούς εκθέσεως FoodExpo με θέμα «Η πιστοποίηση στα τρόφιμα ως προστιθέμενη αξία στις εξαγωγές» και οργανώθηκε από το ΕΣΥΔ (Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης).

Όπως είπε ο ΥπΑΑΤ, το εθνικό brand της διατροφής πρέπει να στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: Eξαγωγές, επενδύσεις, τουρισμός. Κι επισήμανε ότι «αυτό το οικοδόμημα μπορούν να το στηρίξουν μόνο προϊόντα που έχουν πιστοποιηθεί, μόνο προϊόντα με ταυτότητα».

Σε αυτή τη διαδικασία, όπλο του ΥπΑΑΤ, όπως είπε ο κ. Γεωργαντάς, αποτελεί ο ΕΛΓΟ – ΔΗΜΗΤΡΑ καθώς η διαδικασία ελέγχων σε αυτήν την περίπτωση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο.

«Οι έλεγχοι από όλους τους εποπτευόμενους φορείς μας στην αγορά, πρέπει να ενταθούν περαιτέρω γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τα ελληνικά προϊόντα», σημείωσε ο κ. Γεωργαντάς και τόνισε ότι το εθνικό brand απαιτεί την εξέταση καθιέρωσης ενός κοινά αποδεκτού συστήματος για την πιστοποίηση προϊόντων υψηλής ποιότητας.

Προϋπόθεση για να βελτιωθεί η ελληνική παραγωγή ο κ. Γεωργαντάς είπε ότι πρέπει να αντιμετωπισθούν εγγενή προβλήματα όπως:

  • το μικρό μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές μας,
  • η απαξίωση και συρρίκνωση του ρόλου των συνεταιρισμών,
  • η χαμηλή αναγνωρισιμότητα και η περιορισμένη εποχικότητα των προϊόντων μας,
  • η επιμονή σε ποικιλίες που έχουν φθίνουσα ζήτηση στις διεθνείς αγορές,
  • το υψηλό μεταφορικό κόστος,
  • η διαπραγματευτική αδυναμία παραγωγών και εμπόρων απέναντι στα μεγάλα διεθνή δίκτυα
  • η περιορισμένης έκταση αγροτική εκπαίδευση σε σχέση με τις χώρες της ΕΕ και
  • η χαμηλή ενσωμάτωση τεχνολογικών καινοτομιών στην αγροτική παραγωγή.
Σχολιάστε