Εμπρός στο δρόμο που χάραξε…

…ο Κασσελάκης.

Του Θανάση Βαφειάδη.

Θα βάλω μια κουστουμιά με λιλά γραβάτα, θα κάνω τη χωρίστρα στο πλάι όπως όταν ήμουν μικρός και θα πω στην οδοντίατρό μου να μου φτιάξει επιτέλους την πάνω οδοντοστοιχία για να έχω λαμπερό χαμόγελο. Μετά θα βγω και θα πω ότι μόνο εγώ μπορώ να εξαφανίσω τον Κούλη και το 41% και ν’ αναστήσω την Αριστερά που περιμένει σα το Λάζαρο το νέο Μεσσία για να ξαναζωντανέψει. Κι άμα θέλουν, γιατί άμα δε θέλουν έχω κι άλλες δουλειές να κάνω. Κατόπιν τούτων θα είμαι πανέτοιμος να κατέβω στην πολιτική σα σίφουνας και να οδηγήσω την κυβερνώσα αριστερά ξανά στην κυβέρνηση, γιατί τόσο καιρό εκτός εξουσίας έχει πάθει στερητικό σύνδρομο και παραλογίζεται.

Το μόνο μου μειονέκτημα είναι ότι δεν ομιλώ απταίστως την αγγλικήν την οποία παίζουν στα δάχτυλα ο Κούλης, ο Στέφανος και οι λοιποί άριστοι που έχουν φοιτήσει σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, ενώ εμείς που φοιτήσαμε στα ελληνικά, σύμφωνα την κοινή πεποίθηση, κατά τη διάρκεια των σπουδών μας όχι μόνο αγγλικά δε μάθαμε αλλά και τίποτε άλλο αξιόλογο, γιατί κολλούσαμε μπρίκια και καλιγώναμε τέττιγας. Ξέρω όμως από χρηματοοικονομικά: τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξιδο, σε μπουκαλάκι αρώματος φυσικά, γιατί εκεί που πήγε η τιμή του ελαιόλαδου τραβάτε ν’ αγοράσετε πεντάλιτρο αν σας βαστάει. Α, θα πω ότι είμαι κι επιτυχημένος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας με άπειρα λεφτά, γιατί στην Ελλάδα άμα ισχυριστείς κάτι τέτοιο αμέσως το χάφτουνε. Λίγοι είναι αυτοί που πίστεψαν ότι ο Κοσκωτάς ήταν αυτοδημιούργητος και ότι ο Αρτέμης Σώρρας θα διέθετε 600 δις για να ξεπληρώσει το χρέος της Ελλάδας;

Οφείλω να δηλώσω ότι δεν έχω τίποτε εναντίον των ανθρώπων που υπηρέτησαν με ζήλο το κεφάλαιο, σαν τον Στέφανο Κασσελάκη, γι’ αυτό και πέτυχε, όπως ο ίδιος επαίρεται. Δεν αμφιβάλλω, επίσης, ότι οι κεφαλαιοκράτες είναι αυτοί που πρέπει να ηγηθούν του αγώνα των καταπιεζόμενων τάξεων για την απελευθέρωση τους. Τίποτε πιο λογικό και πιο φυσιολογικό. Μήπως δεν ήταν ο Οδυσσέας Χορμόβας (Νίκος Κούρκουλος) που οργάνωσε την εξέγερση των κολλήγων στη Θεσσαλία, το γνωστό Κιλελέρ, στην ταινία «Το χώμα βάφηκε κόκκινο»; Και γιατί ο Μαρίνος Αντύπας έφαγε το κεφάλι του ενώ ο Οδυσσέας έκανε την εξέγερση νικηφόρα; Γιατί ήταν γιος μεγαλοτσιφλικά και ήξερε τα πράγματα από μέσα. Αυτό δε λέει και ο Στέφανος;

Κάποιοι, βέβαια, της παραδοσιακής αριστεράς, που έχουν κολλήσει στον Μαρξ και τον Λένιν, ειρωνεύονται τις νέες ιδέες για την αριστερά που φέρνει από την Αμερική ο Στέφανος. Και δεν είναι μόνο οι νέες ιδέες αλλά και το νέο στυλ στην πολιτική που δεν το έχουμε ξαναδεί, όπως δεν είχαμε ξαναδεί όταν ήμασταν μικροί νάιλον πουκάμισα, μέχρι που μας τα ‘στειλε με δέμα η θεία η Σοφία που είχε πλύνει όλα τα πιάτα της Αστόρια και για ανεξήγητους λόγους ένα δάνειο με προσωπική εγγύηση δεν της έδωσαν για να φτιάξουν με το θείο Αργύρη δικό τους εστιατόριο. Λυπάμαι που θα το πω αλλά οι προαναφερθέντες αριστεροί από μαρξισμό – λενινισμό δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Ο Λένιν έλεγε χαρακτηριστικά: «Η αστική τάξη θα μας δώσει το σκοινί που θα την κρεμάσουμε». Ορίστε λοιπόν, το σκοινί έχει όνομα: Στέφανος Κασσελάκης. Πώς έγινε στην ταινία «Ορατότης μηδέν» που ο ναυτεργάτης Άγγελος Κρεούζης πρώτα έγινε διευθυντής της ναυτιλιακής εταιρείας των Ρίχτερ και μετά γκρέμισε τον εφοπλιστικό κολοσσό; Έτσι θα κάνει κι ο Στέφανος τραγουδώντας με ενσυναίσθηση: «Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε».

Η υποψηφιότητα μου εκτιμώ ότι δε θα προκαλέσει αναταραχή, δε θα φέρει τα πάνω – κάτω όπως έγινε με του Στέφανου. Μετά το Στέφανο όλα φαίνονται διαφορετικά. Ακόμη και η Έφη που έμοιαζε με νερόβραστη κολοκύθα έχοντας σαν κεντρικό της σύνθημα «Με τους πολλούς και με το δίκιο» άρχισε να φαντάζει σαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στα οδοφράγματα των Σπαρτακιστών και σαν την Ντολόρες Ιμπάρρουρι, την Πασσιονάρια, να εμψυχώνει τους αντιφασίστες πριν τη μάχη της Μαδρίτης με το No pasaran (Δε θα περάσουν).

Μα αφού κατεβαίνει ο Στέφανος, εσύ γιατί να κατέβεις; θα ρωτήσετε εύλογα. Ε, πόσο θ’ αντέξει κι αυτό το θαύμα; Θα κλατάρει, αργά ή γρήγορα, σαν τα λάστιχα των ποδηλάτων μας που πάθαιναν φούιτ μόλις μπαίναμε σε χωματόδρομο με διάσπαρτα τριβόλια. Γιατί αντί των λεωφόρων που διακηρύσσει ο εξ Αμερικής αερόλιθος σε χωματόδρομο τον βλέπω να καταλήγει και μάλιστα εν μέσω ακάνθων και τριβόλων. Και σαν τον συνονόματό του τον πρωτομάρτυρα Στέφανο θα τον λιθοβολήσουν όλοι αυτοί που σήμερα τον επευφημούν, όταν ανακαλύψουν ότι οι ελπίδες που δημιούργησε ήταν φρούδες. Στην καλύτερη θα τον ξαποστείλουν σαν τον Άγγελο – Εξάγγελο του τραγουδιού του Σαββόπουλου, όταν διαπιστώσουν ότι τα νέα που τους έφερε τους χάιδεψαν τ’ αυτιά μ’ απείχανε πολύ από την αλήθεια.

Κι άντε το αποφάσισα να κατεβώ, πώς θα μεταλλαχθώ εγώ που ακόμη κι ο σκύλος μου θέλω να είναι σαν τον Ντικ της ομάδας του Μούδρου, στο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, «που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους» ή σαν τον «Λουκάνικο» που γαύγιζε τους ΜΑΤατζήδες στην πλατεία Συντάγματος στις μεγάλες διαδηλώσεις της εποχής των μνημονίων;

Ορίστε, ό,τι και να γράψω προς τα κει που ήμουν μια ζωή καταλήγω, σαν την πυξίδα που όπως και να τη γυρίσεις η βελόνα της πάντα προς το βορά δείχνει. Ακόμη και για νησιά όταν θέλω να γράψω, η Λήμνος, η Ικαρία και η Μακρόνησος θα μου ‘ρθουν στο μυαλό και όχι η Πάρος, η Σαντορίνη και η Μύκονος.

Κι αν ποτέ κατέβαινα υποψήφιος με τέτοιες απολιτίκ ιδέες, που τις βαφτίζουνε αριστερές, όχι μόνο δε θα με ψήφιζα αλλά θα ‘ριχνα και μεγαλοπρεπείς μούντζες στον εαυτό μου σαν το Μαυρογυαλούρο, φωνάζοντας «Πάρτα ρε να μη στα χρωστάω!». Και θα ‘λεγα και στο σκύλο μας τον Χιούμπερτ να μου ρίξει κι αυτός μερικές με την πατουσίτσα του.

Βρε δεν αλλάζει ο άνθρωπος, λέμε!

Άρθρο στο facebook