Δημοκρατικός σοσιαλισμός:

…Η ώρα του πολίτη.

Του Χρήστου Σπίγκου (Στέλεχος της ΔΗΜΑΡ)

———————————————————————————————————————————————————————————————Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να αναπτύσσεται ένα πλειοψηφικό ρεύμα για την ανασύνθεση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας.

Του χώρου, που στην τρέχουσα πολιτική κωδικοποίηση έμεινε από τα παλιά να σηματοδοτείται από τον πολλαπλά βεβαρημένο όρο: «Κεντροαριστερά».

Όρος, που δικαιολογημένα δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς που παραπέμπουν σε ατελείωτες συζητήσεις προσχηματικού χαρακτήρα και προεκλογικού σκοπού.

Σήμερα μια μεγάλη μερίδα του λαού μας δείχνει να εμπιστεύεται τη νηφαλιότητα που εκπέμπει ο μεσαίος χώρος της κομματικής γεωγραφίας, όπως αυτός οριοθετείται σήμερα από τον πολιτικό λόγο που αρθρώνουν τα υπάρχοντα κόμματα εν καιρώ εφιαλτικής οικονομικής κρίσης.

Οι προσδοκίες, που απορρέουν από τον χώρο αυτό, είναι προφανείς και αυτονόητες.

Όμως στην πολιτική το ελπιδοφόρο και το καινούργιο δεν μπορεί να έλθει από τη βιασύνη μιας «καισαρικής τομής» που εν ριπή οφθαλμού θα σβήνει αμαρτίες, ευθύνες και πολιτικά εγκλήματα.

Δεν θα το αποφασίσουν κάποιοι αρχηγοί, που ως μέραρχοι κομματικών στρατών θα τα συμφωνήσουν και, αλλάζοντας το περιτύλιγμα, θα παρουσιάσουν στον αγωνιούντα λαό μια πρόταση του χθες.

Και σίγουρα δεν θα προκύψει με τη μέθοδο της «πολιτικής λοβοτομής», προκειμένου να διαγραφεί από τη συλλογική μνήμη η επιπολάζουσα φαυλότητα στις πράξεις των μεταπολιτευτικών μονοκομματικών κυβερνήσεων.

Οι ολιγόμηνες πολιτικές «αγραναπαύσεις» κάποιων κομματικών στελεχών, που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και βαρύνονται με μικρή ή μεγάλη ευθύνη για τον εφιάλτη του σήμερα, δεν οδηγούν σε εξαγνισμό και αμνηστία.

Οι ευθύνες είναι μεγάλες και πολύ συγκεκριμένες.

Οι εμπνευστές για τον περίφημο νόμο περί ευθύνης υπουργών που οδηγεί την υπουργική απιστία στη λήθη και στην αμνηστία, οι υπεύθυνοι για το πελατειακό κράτος και τη διάλυση του δημόσιου τομέα και οι μεγαλόσχημοι της «λαμογιάς», της αλαζονείας και της ντροπής είναι πολύ συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμο και διευθύνσεις.

Κάποιοι από αυτούς έσπευσαν να αναζητήσουν τον εξαγνισμό τους σε κάποιες  κομματικές «κολυμβήθρες», με λόγο αρκούντως εύηχο και δημαγωγικό, μήπως και κατορθώσουν να θολώσουν το μυαλό μας και έτσι συνεχίσουν ανενόχλητοι το «θεάρεστο» έργο τους, ασφαλώς κρυπτόμενοι κάτω από τη λεοντή του τιμωρού των «άλλων».

Και κάποιοι άλλοι μας νουθετούν να λησμονήσουμε ευθύνες και ενοχές, και να κάνουμε μια καινούργια αρχή.

Λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι.

Η ανασυγκρότηση του πολύπαθου χώρου της δημοκρατικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων θα πρέπει να καταστεί υπόθεση όλων όσων επιζητούν λύσεις με εργαλεία που δεν θα αποπνέουν το άρωμα της χθεσινής ανομίας.

Θα προκύψει μέσα από διάλογο και συνεννόηση που θα θέτουν οριστικά στο πολιτικό περιθώριο ό,τι μας πλήγωσε και μας ντρόπιασε.

Η προσπάθεια θα πρέπει να έχει αφετηρία αξίες που έχουν λησμονηθεί και θα απευθύνεται σ’ ένα ακροατήριο που αγωνίζεται για την εδραίωση κανόνων στην πολιτική, που θα οδηγούν σε μια κοινωνία με ενεργούς πολίτες και όχι αδιάφορους κατοίκους.

Ο δρόμος ανηφορικός και η προσπάθεια επώδυνη.

Οι συνήθεις «ηγεμόνες» ας μας κάνουν τη χάρη να περιορισθούν στο ρόλο του ακροατή ή του ισότιμου συνομιλητή, αλλά σε καμιά περίπτωση του καθοδηγητή και της πολιτικής αυθεντίας.

Η πρόκληση ενδιαφέρει όλες και όλους που θέλουμε να συναντηθούμε με το αξιακό φορτίο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Οι καιροί ου μενετοί, και ο λόγος τώρα στον πολίτη.

Ας τον αφουγκρασθούμε.