Δημοκρατία με παραθυράκια
Του Νίκου Κωνσταντινίδη*
Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και αποτελεί ουσιαστική δημοκρατική αρχή. Η κομματική υπακοή την οποία επικαλούνται τα αρχηγικά κόμματα, για να επιβάλλουν την άποψή τους, έρχεται σε σύγκρουση με την ως άνω συνταγματική αρχή, που βασίζεται στη συνείδηση του βουλευτή.
Η κοινωνία αντιδρά αργά και μόνο όταν φθάνει στα όρια της ανάγκης. Η αγρανάπαυση, εκτός από αγροτικό θέμα είναι και κοινωνικό, όταν ο λαός δέχεται την κάθε αλλαγή σε βάρος του, δίχως να διαμαρτύρεται.
Η δυσαρμονία ανάμεσα στα «θέλω» της κοινωνίας και στην πολιτική της ακρίβειας, την οποία αντιμετωπίζει με παράπονο ο Έλληνας, φανερώνει το έλλειμμα της δημοκρατίας στη χώρα. Η διαφορά μεταξύ των προεκλογικών εξαγγελιών και των τιμών στα βασικά είδη διατροφής στα ράφια των πολυκαταστημάτων αποτελεί καθαρή συμπαιγνία. Το μόνο που φανερώνει είναι το μεγάλο κέρδος των μεσαζόντων, αλλά και της Πολιτείας μαζί, μέσω της ανάλογης αύξησης του ΦΠΑ στα συγκεκριμένα προϊόντα!
Αν ο φόρος στα καύσιμα είναι μεγαλύτερος από την πραγματική του αξία, πλήττεται η κοινωνία των πολιτών, όταν για την κοινωνία των εφοπλιστών το πετρέλαιο είναι αφορολόγητο, ενώ για τους αγρότες γεωργούς όχι! Κι όταν στις βόρειες χώρες είναι φθηνότερο, κατά μέσο όρο, μισό ευρώ το λίτρο.
Το να δίνει για παράδειγμα η Πολιτεία 120 εκατομμύρια στην Aegean, αλλά στην αγροτική τάξη 40 εκατομμύρια, δηλαδή τρεις φορές λιγότερα, είναι προκλητική αδικία!
Η πολιτική της συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων, που πρυτάνευσε τις προάλλες στο κοινοβούλιο, σχετικά με τα θέματα του γάμου των ομοφυλόφιλων, μακάρι να υπήρχε και στα άλλα σημαντικά θέματα, που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, στα οποία δυστυχώς δεν υπάρχει κομματική κατανόηση και σύγκλιση!
Αναρωτιέμαι: Γατί να μην υπάρχει κοινή πολιτική γραμμή για τα θέματα της ακρίβειας; Γιατί να μην υπάρχει ενιαία πολιτική για τα ζητήματα της Υγείας και της Παιδείας; Γιατί να μην υπάρχει ενιαία εθνική γραμμή για την εξωτερική πολιτική της χώρας; Πράγματα απλά και σημαντικά για την ποιότητα της δημοκρατίας!
Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας, σύμφωνα με την UBS, την μεγαλύτερη τράπεζα της Ελβετίας, φθάνει στα 657 δις, πράγμα που σημαίνει ότι για εκατοντάδες χρόνια μπροστά η Ελλάδα θα είναι αποικία χρέους.
Στο μεταξύ το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας της χώρας έχει ήδη παραχωρηθεί στους δανειστές, όπως αεροδρόμια, λιμάνια, ΔΕΗ, Τηλεπικοινωνίες, δομές Υγείας κλπ. Το «χωριό» με το όνομα Ελλάδα σβήνει πληθυσμιακά. Η μόνη ανάπτυξη στην επαρχία είναι αυτή που υπάρχει στα νεκροταφεία!
Το Βυζάντιο, όταν από κράτος έγινε πόλη, περιορισμένο στην Κωνσταντινούπολη, όταν σταμάτησε να ισχύει ο θεσμός των Ακριτών, που φύλαγαν τα σύνορά του, κατέρρευσε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Τα χωριά στην επαρχία σβήνουν και η χώρα μένει με αφύλαχτα τα σύνορά της από ακρίτες. Η μέση ηλικία των κατοίκων τους είναι γύρω στα 70, με μοναδικές εκδηλώσεις τις κηδείες και τα σπίτια να μένουν άδεια!
Η αρχαία Ελλάδα είχε σοφούς και φιλοσόφους που μιλούσαν για φιλοσοφία. Η νέα Ελλάδα έχει πολιτικούς και πολιτικολόγους, που μιλούν για ιδεολογία. Πόσοι άραγε από τους ιδεολόγους αυτούς, που έχουν περάσει από τη βουλή, λειτούργησαν υπέρ του οφέλους του έθνος κι όχι υπέρ του κέρδους των ιδίων; Η φιλοπατρία έχει μέτρο της την προσφορά κι όχι το χρέος που αφήνουν τα κόμματα στο έθνος!
Πρόσφατα καταδικάσθηκε η Ελλάδα από την Ε.Ε. για το Κράτος Δικαίου και για την Ελευθερία του Τύπου! Για τους δύο κατεξοχήν πυλώνες της Δημοκρατίας, η οποία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην κλίνη του Προκρούστη! Για την καταδίκη αυτή δεν είδαμε καμία αντίδραση ούτε καν από την πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία δυστυχώς συγκρινόμενη με προηγούμενους Προέδρους Δημοκρατίας, φαίνεται ότι αδυνατεί να αρθεί στο ύψος του θεσμού της.
*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας
