Στρατηγική πολλαπλών στόχων

Του Όμηρου Ταχμαζίδη*

ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ενδιαφέρον για το πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη έχει υποχωρήσει, μετά από την πρώτη εκρηκτική περίοδο, που κάθε λόγος και κίνησή του έβαζε φωτιά στους… “αλγόριθμους”. Όταν κάθε στοιχείο περί του προσώπου του και κάθε του δημόσια κίνηση και τοποθέτηση προκαλούσε ακαριαίως την περιέργεια και το σχετικό ενδιαφέρον των χρηστών του διαδικτύου.

ΗΤΑΝ μια περίοδος, κατά την οποία, ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διατηρούσε το προβάδισμα στις προτιμήσεις των χρηστών του “μέσου των μέσων”. Προτιμήσεις οι οποίες υπερέβαιναν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκείνες του πρωθυπουργού της χώρας. Από το Δεκέμβριο, ωστόσο, η “κανονικότητα” των πραγμάτων έχει αποκατασταθεί.

ΤΟ ΥΨΗΛΟ διαδικτυακό ενδιαφέρον δε πρέπει να ταυτίζεται με την δημοφιλία ενός δημόσιου προσώπου, ωστόσο, είναι ένας κρίσιμος δείκτης, διότι φανερώνει την ιεράρχηση των πολιτικών ενδιαφερόντων του εκλογικού σώματος στο χώρο του διαδικτύου.

ΥΨΗΛΟ ενδιαφέρον σημαίνει ακόμη υψηλότερη αναγνωρισιμότητα, υψηλότερη αναγνωρισιμότητα σημαίνει μεγαλύτερη πιθανότητα επιρροής της λαϊκής βουλήσεως, δηλαδή προσέλκυσης περισσότερων ψήφων. Είναι αυτονόητο ότι με όσους και όσες δεν ασχολούνται συνεχώς, θετικώς ή αρνητικώς, οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο, πως αυτοί και αυτές δεν έχουν και μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας σε μια εκλογική αναμέτρηση.

Η ΠΤΩΣΗ του ενδιαφέροντος στο διαδίκτυο, αφαίρεσε από τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, το βασικότερο επικοινωνιακό του όπλο: την δυνατότητα της άμεσης απεύθυνσής του προς το κοινό δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το μειωμένο ενδιαφέρον προς το πρόσωπό του καταγράφεται και ως απομείωση της εμβέλειας της απήχησης των άμεσων παρεμβάσεων του μέσω των social media. Διότι και εδώ ισχύει ο κανόνας, ότι δεν αρκεί να έχει κανείς πρόσβαση σε ένα μέσο, αλλά τούτο το μέσο να διασφαλίζει και την ισχυρή διάδοση του μηνύματος: “το μέσο είναι το μήνυμα”.

Η ΙΣΧΥΣ ενός ( μαζικού επικοινωνιακού) μέσου καθορίζεται πάντοτε από τη δύναμη της απήχησής του, από τον αριθμό των αποδεκτών του μηνύματος, από την απήχηση του μέσου στους πολίτες (αναγνώστες, ακροατές, θεατές).

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ έχασε, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το πλεονέκτημα του προβαδίσματος στο ενδιαφέρον που δημιουργούσαν οι “κινήσεις” του: έχασε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού των αντιπάλων στη σφαίρα των μέσων και της μαζικής επικοινωνίας που αυτά διασφαλίζουν. Απώλεσε τη δυναμική της “αυτοσκηνοθεσίας”, η οποία έχει περιοριστεί αρκετά, έχει χάσει την πρώιμη ορμή της και συνεχίζει να μειώνεται, αποδιαρθρώνοντας καθημερινώς το πλαίσιο νομιμοποίησης της νέας ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αιτία η έλλειψη συνεκτικού πολιτικού αφηγήματος και συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού προσανατολισμού από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΕΤΣΙ ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς συνεχίζει να ευρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης αναμονής και η δημόσια εικόνα του νεαρού πολιτικού να φθείρεται η ίδια και να φθείρει συγχρόνως τα διάφορα αποθέματα νομιμοποίησής της στη συνείδηση του εκλογικού σώματος.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ συνδέεται άμεσα με τη διαλυτική εικόνα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την εκλογή του νέου αρχηγού του, την αποχώρηση των επίδοξων πραξικοπηματιών από τους κόλπους του κόμματος, και, όπως σημειώσαμε και παραπάνω, τη συνεχιζόμενη ιδεολογική ασάφεια και πολιτική-οργανωτική παραλυσία, που καθορίζει την δημόσια εικόνα του νέου εγχειρήματος.

ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία συνεχίζει να απουσιάζει ο γενικός πολιτικός και κοινωνικός προσανατολισμός, το συνεκτικό πολιτικό αφήγημα για την κεντρική πολιτική σύγκρουση με τις δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης, αντιδραστικής και παραφασιστικής δεξιάς και των κοινωνικών αντιδραστικών δυνάμεων, η οργανωτική ευελιξία και το εκπαιδευμένο και έμπειρο πολιτικο-κομματικό προσωπικό και, φυσικά, η αποτελεσματική δημοκρατική δομή και οι μηχανισμοί παραγωγής θεωρήσεων και κοινωνικού λόγου για την, κάθε φορά, αναγκαία και πληρέστερη ανάλυση της ιστορικής και κοινωνικής συγκυρίας.
(Η ΙΔΕΑ για τις “δεξαμενές σκέψεις” είναι ένα σημαντικό βήμα προόδου, αλλά φρονούμε ότι η υλοποίησή της θα σκοντάψει στην υποδειγματική ελληνική χαλαρότητα και ανοργανωσιά και στην παροιμιώδη παλαιο-αριστερή κακοβουλία. “Παλιό μουλάρι, νέα περ’πατσιά, δεν γίνεται”, λέει μια ελληνική παροιμία.)

ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ δυνάμεις στη χώρα, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, χρειάζονται μια άλλη γλώσσα και ένα άλλο πολιτικό ήθος, που θα σηματοδοτούν άμεσα διαφορετικές πολιτικοκοινωνικές προτεραιότητες για τη χώρα και το λαό μας.

ΕΠΕΙΔΗ κάθε πολύπλοκο σύστημα για να αναμορφωθεί στο πλαίσιο ενός νέου πολιτικοκοινωνικού σχεδίου και να λειτουργήσει ανανεωμένο χρειάζεται μια στρατηγική πολλαπλών στόχων και ένα νέο ιστορικό σχέδιο για τη χώρα και τον ελληνισμό θα είναι εξ ανάγκης ένα σχέδιο πολλαπλών στόχων.

ΑΥΤΟ σημαίνει στην εφαρμοσμένη πολιτική, εξειδίκευση και συγκεκριμενοποίηση πολιτικών προτάσεων στρατηγικού χαρακτήρα και σε λεγόμενα επιμέρους ζητήματα.
Η ΕΚΠΟΝΗΣΗ μιας τέτοιας στρατηγικής πολλαπλών στόχων, ως μέρος ενός Νέου Ιστορικού Σχεδίου για τη χώρα, το λαό και τον πολιτισμό της, είναι υπόθεση των ριζοσπαστικών, δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ με αίσθηση πατριωτικής ευθύνης, εδώ και πολλά χρόνια, κινήθηκε, στόχευσε και στοχεύει προς αυτή την κατεύθυνση με τις επεξεργασίες και τις πολιτικές πρακτικές της.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το πατριωτικό χρέος κάθε προοδευτικού, δημοκρατικού πολίτη, για την κυριαρχία στην πατρίδα μας μιας άλλης πολιτικής…

*Οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ (www.sopro.gr)