Αδιαμεσολάβητη σχέση,

…ζόφος ή λύτρωση;

Του Χρήστου Σπίγκου.

Η «αδιαμεσολάβητη» σχέση με τη βάση, είτε εννοούμε κομματικά μέλη είτε λαό, ακούγεται ωραία. Όμως μοιάζει με παραμύθι με ανελέητο δράκο.

Μεταξύ του επικεφαλής και της βάσης υπάρχουν είτε κομματικά όργανα είτε θεσμοί της πολιτείας.

Η αδιαμεσολάβητη σχέση και η δήθεν υπακοή στη βούληση της βάσης τα υποβαθμίζει όλα μέχρι καταργήσεως.

Με απαξιωμένους θεσμούς και αποδυναμωμένα κομματικά όργανα η πολιτεία δεν είναι δημοκρατική και το κόμμα εκφυλίζεται σε ενός ανδρός αρχή.

Και στις δυο περιπτώσεις η Δημοκρατία πάει περίπατο και το αποτέλεσμα προοιωνίζεται ζοφερό.

Μετά το έγκλημα των Τεμπών, παλλαϊκή απαίτηση η καταδίκη του κ. Κώστα Καραμανλή. Δηλαδή όλες και όλοι αναζητούμε την κάθαρση από τους συντεταγμένους θεσμούς της πολιτείας, συγκεκριμένα από τη Δικαιοσύνη.

Ο κ. Κώστας Καραμανλής, αντί να απαιτεί την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη, προτίμησε την αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό. Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές επανεξελέγη πρώτος βουλευτής του νομού Σερρών. Ο λαός των Σερρών τον αθώωσε σε πείσμα του κοινού περί δικαίου αισθήματος.

Πρόσφατες και οι κραυγές των κοινοβουλευτικών συμμοριτών της Χρυσής Αυγής που υποσχόντουσαν δημοψηφίσματα για όλα, υπονοώντας την κατάργηση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας.

Η αδιαμεσολάβητη σχέση του όποιου επικεφαλής με την όποια βάση αποτελεί απροκάλυπτη δημαγωγία, εύφορο έδαφος του λαϊκισμού και προθάλαμος, άθελα ή ηθελημένα, του ολοκληρωτισμού.