Όχι στη λήθη και την ανοχή
Του Χρήστου Σπίγκου.
Από το 2008 και μετά η 6η Δεκεμβρίου μετατρέπεται σε ημέρα μνήμης ενός ιδιότυπου εγκλήματος.
Όργανο της τάξεως της Ελληνικής Πολιτείας δολοφονεί εν ψυχρώ ένα μαθητή.
Πολλοί διερωτώνται τι το επιπλέον έχει αυτή η δολοφονία, όταν έχουμε νεκρούς, είτε από την οργανωμένη τρομοκρατία, είτε από εγκληματικά ακραία οχλοκρατική συμπεριφορά, είτε ακόμα από εξατομικευμένες πράξεις με πλήθος κινήτρων και νοητικών αφετηριών.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός, ότι ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός εντελώς αναίτια, από τις σφαίρες οργάνου της τάξεως.
Δηλαδή από θεσμικό βραχίονα της Πολιτείας, εντεταλμένο για την τήρηση της τάξεως και την εφαρμογή του νόμου.
Στις άλλες περιπτώσεις οι αυτουργοί χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους και τη συλλογικότητα στην οποία ανήκουν. Και το κοινό περί δικαίου αίσθημα στοχεύει σε άτομα ή συλλογικότητες με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Οι δε τυχόν υπερασπιστές τέτοιων πράξεων άμεσα στηλιτεύονται από όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, στο πλαίσιο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Αντιθέτως, στην περίπτωση του αδικοχαμένου μαθητή της 6ης Δεκεμβρίου 2008, ο έκπληκτος πολίτης αναζητά τον ένοχο στο ίδιο του το σπίτι.
Στη δική του Πολιτεία.
Στους θεσμούς που όλοι δημιουργήσαμε και υποσχεθήκαμε να περιφρουρούμε, προκειμένου αυτοί να αποτελούν το αντίβαρο απέναντι σε κάθε είδους εκτροπή.
Φυσικά, ο ανθρώπινος παράγοντας διεκδικεί πάντοτε για τον εαυτό του το απρόβλεπτο. Αλλά και στο σημείο αυτό, τα ερωτηματικά σχετικά με την αποτελεσματικότητα των μέτρων πρόληψης τέτοιων φαινομένων, μέσα από την εκπαίδευση και την καθημερινή καθοδήγηση, είναι ιδιαίτερα βασανιστικά.
Τιμούμε λοιπόν σήμερα τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όχι χύνοντας βουβά δάκρυα μνημοσύνου, αλλά, απευθυνόμενοι στα θεσμικά όργανα του δικού μας Κράτους Δικαίου, δίνουμε υπόσχεση στους εαυτούς μας να μην υποκύψουμε στη λήθη και την ανοχή.
