Χωρίς τίτλο…

Του Χρήστου Σπίγκου.

Συγγνώμη νεαρέ μου φίλε, γιατί όταν σου μίλησα για την Πολιτική, δεν σου τα είπα όλα.

Σου είπα αυτά που ήξερα και όχι αυτά που δεν ήθελα να βλέπω.

Σου ανέφερα αυτά, που εμένα ενέπνευσαν.

Παραδείγματα ανιδιοτέλειας από τη σύγχρονη ιστορία.

Ανθρώπους που ήθελαν να μιλούν τα έργα τους, και όχι οι υποβολείς τους.
Τη σεμνότητα της γνώσης, και όχι την αναίδεια της ημιμάθειας.

Άκουσα τη σιωπή του ασυμβίβαστου και σου μετέφερα το νόημα της ζωής. Και όταν ρώτησες το γιατί, σου έδειξα το χαμόγελο του αγωνιστή.

Δεν σου μίλησα όμως και για όσα πεισματικά αρνιόμουνα να παραδεχθώ.
Την πλευρά που σκιάζεται από το φως του ήλιου.

Τη γυαλιστερή επιφάνεια της μωροφιλοδοξίας.

Τους κάθε λογής φύλακες.

Σφραγιδοφύλακες, θεματοφύλακες, κομματοφύλακες και σκληρούς εντέλει ανθρωπο-φύλακες.

Δεν σου έμαθα να φυλάγεσαι από το παραπλανητικό χαμόγελο της ιδιοτέλειας και δεν σου έδειξα την επώνυμη κενοδοξία.

Τώρα που έμαθες τι πάει να πει «ήρωας» των πρωτοσέλιδων και «αγωνιστής» εκ του ασφαλούς, είσαι δυνατός.

Η συνέχεια σου ανήκει.

Στο χέρι σου και η κάθαρση.

Προχώρα!