Χαμηλά τον πήχη με ΝΑΤΟ / ΕΕ

Του Τάσου Παππά.

Να ενεργοποιήσουμε τους συμμάχους μας στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ. Αυτό ζητούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης (εξαιρείται το ΚΚΕ, που έχει μια τελείως διαφορετική αντίληψη) και αυτό φαίνεται πως προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση. Οντως είναι ένα αναγκαίο βήμα. Μπορούν όμως οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. να συνετίσουν τον Ερντογάν και να περιορίσουν την επιθετικότητά του; Αμφίβολο.

Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο αμερικανικός παράγοντας και το ΝΑΤΟ ήταν σε θέση με τις παρεμβάσεις τους να λειτουργούν πυροσβεστικά. Οι κυβερνήσεις στην Τουρκία (στρατιωτικές ή πολιτικές), χωρίς να εγκαταλείπουν την αναθεωρητική στρατηγική τους, πειθαρχούσαν παίρνοντας κάποια ανταλλάγματα. Ηταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την επιλογή των τουρκικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ να συνδέσουν τη χώρα τους με την Ευρώπη, ο λόγος της Ευρωπαϊκής Ενωσης είχε ένα κάποιο εκτόπισμα. Η υλοποίηση της γραμμής της Τουρκίας για ένταξη στην Ε.Ε. πέρναγε και από την Αθήνα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έπαιξαν το συγκεκριμένο χαρτί, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να μειώσουν την τουρκική προκλητικότητα.

Οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου και τα προβλήματα στο Αιγαίο ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τη δεκαετία του 1990 η Τουρκία έβαλε με εμφατικό τρόπο στο τραπέζι το θέμα των γκρίζων ζωνών. Εκτοτε επιμένει διευρύνοντας την γκάμα των απαιτήσεών της. Δεν την εμπόδισαν να το κάνει ούτε οι συστάσεις του ΝΑΤΟ, ούτε οι συμβουλές των Αμερικανών προέδρων, ούτε οι δηλώσεις αποδοκιμασίας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ούτε βεβαίως οι σαφείς διεθνείς συνθήκες.

Σήμερα ο Ερντογάν συμπεριφέρεται αλαζονικά. Δεν διστάζει να συγκρουστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Πιστεύει πως η χώρα του πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ασκήσουν υπερβολική πίεση, γιατί φοβούνται μήπως ρίξουν τον Ερντογάν στην αγκαλιά του Πούτιν, ο οποίος καραδοκεί.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια οικονομική συλλογικότητα. Δεν διαθέτει δυνάμεις κρούσης και αποτροπής, παρά μόνο μια βιοτεχνία που παράγει ανακοινώσεις και ψηφίσματα. Ο Ερντογάν έχει συνειδητοποιήσει ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. είναι άπιαστο όνειρο. Δεν την θέλει καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση.

Οπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στη γείτονα, ούτε οι Τούρκοι επιθυμούν πια την ένταξή τους στην Ευρώπη – εξαιρείται η ευρωπαϊκού προσανατολισμού αστική τάξη της χώρας. Επίσης, η μεγάλη τουρκική αγορά είναι ελκυστική προοπτική για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.

Ο Ερντογάν καθύβρισε Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς, Αυστριακούς και κατηγόρησε τους Αμερικανούς ότι ήταν πίσω από το πραξικόπημα. Μήπως διέκοψαν οι κυβερνήσεις τις διπλωματικές σχέσεις μαζί του; Μήπως σταμάτησαν να κάνουν δουλειές με την Τουρκία οι εταιρείες (κρατικές και ιδιωτικές) των χωρών αυτών; Μήπως επιβλήθηκε εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων; Ούτε κατά διάνοια. Εκδίδουν κάποιες ανακοινώσεις για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για τις φυλακίσεις των αντιφρονούντων, αλλά έως εκεί.

Αν ήταν ο Μαδούρο, θα του έδειχναν τι θα πει αλμυρό φιστίκι! Με την Τουρκία όμως τα πράγματα είναι ζόρικα. Οι πιέσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποια όρια. Η αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα εταίρο (Ελλάδα) είναι σήμερα και θα είναι στο προβλεπτό μέλλον αναιμική. Χαμηλά, λοιπόν, τον πήχη των προσδοκιών για τις δυνατότητες και τις προθέσεις των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Ανάγωγα

«Μπορεί να μην έχουμε το έδαφος εκείνο, το οποίο ιστορικά θα μας αναλογούσε…», είπε ανάμεσα σε άλλα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος απευθυνόμενος στην Τουρκία. Αυτό το «ιστορικά» πόσο πίσω πάει; Μέχρι την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Ετσι, για να συνδέσουμε τα ελληνοτουρκικά με το Μακεδονικό;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ