Τραγούδια διαμαρτυρίας στη Τέχνη
Τα τραγούδια διαμαρτυρίας δημιουργήθηκαν για να εμπνεύσουν αλλαγή, να ταρακουνήσουν τις επικρατούσες αντιλήψεις και συμπεριφορές, να αντισταθούν στην αδικία, στην καταπίεση, στην ανελευθερία, να εκτονώσουν την οργή, να δώσουν φωνή σε όσους δεν έχουν.
Πολυσυλλεκτικά, μελωδικά, άλλοτε πολύχρωμα, άλλοτε απόλυτα μαύρα, ενίοτε εκρηκτικά ενίοτε με παράπονο. Πάντα όμως διεκδικώντας ισότητα, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια.
Τα τραγούδια διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο έρχονται στην Τέχνη μέσα από την υπέροχη φωνή της Νατάσας Χρηστίδου και τις μουσικές του Αποστόλη Δημητρακόπουλου και του Δημήτρη Σταθόπουλου, το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς.
Κινήματα αναδύονταν και αναδύονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη άλλοτε καταδεικνύοντας τη γενική αποτυχία του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου με τη υπεραύξηση του αριθμού των φτωχών, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και τις κακές εργασιακές συνθήκες, άλλοτε την κυβερνητική διαφθορά και τον εναγκαλισμό του κράτους με τις οικονομικές και εταιρικές ελίτ και άλλοτε διαμαρτυρόμενα για την υποβάθμιση των θεσμών, του κράτους πρόνοιας και των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.Οι ανισότητες ανάμεσα στους λαούς και στις χώρες (χωρίς να έχουν όλες οι διαμαρτυρίες οικονομικό πρόταγμα) έχουν γιγαντωθεί.
Από την εποχή των φοιτητικών εξεγέρσεων της δεκαετίας του 1960 που άνθισαν τα τραγούδια διαμαρτυρίας, την εποχή του Μουσολίνι που οι Ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας αναγκάστηκαν να μιλούν μόνο την ιταλική γλώσσα άλλως απειλούνταν με αποκεφαλισμό και τα Γκρικάνικα, σταδιακά σταμάτησαν να μιλιούνται, αλλά συνέχισαν να τραγουδιούνται, στα τραγούδια της μετανάστευση και το κλάμα της γυναίκας που αποχωρίζεται το ταίρι της, από τα τραγούδια που γράφηκαν για το σύμβολο του αγώνα όλων των καταπιεσμένων για μια άλλη κοινωνία, του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στα τραγούδια διαμαρτυρίας και στον αγώνα των Ελλήνων φοιτητών το 1973 και 74 ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Από τα τραγούδια ενάντια στο φασισμό, που δεν έρχεται από το μέλλον, όπως λέει ο ποιητής, στα τραγούδια του Νοέμβρη του 90 που με περισσό θάρρος ο ποιητής σημειώνει ότι τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν.
Αργεντινή, Βολιβία, Χόνγκ Κόνγκ, Καταλονία, Ιράκ, Παλαιστίνη, σήμερα η Χιλή, η Συρία, οι Κούρδοι.
Οι καλλιτέχνες σε ολόκληρο τον κόσμο παίρνουν θέση για όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν και κάνουν την τέχνη τους «φωνή λαού».
Αυτή τη φωνή σας καλούμε να ενώσουμε με τη δική μας το Σάββατο το βράδυ, ενάντια στην ανισότητα, στην εκμετάλλευση, στη βία, στο ρατσισμό, στην αυθαιρεσία, στην αδικία και στην ανελευθερία.
Το ψωμί- παιδεία- ελευθερία εξακολουθεί δυστυχώς να είναι ζητούμενο και το 2019 σε πάμπολλες χώρες του πλανήτη και για να μην συμβεί η πρόβλεψη του ποιητή «μην απλώσει σαν χολέρα πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας, και δίπλα μας φτάσει κάποια μέρα».
