Σκληρές πικρές αλήθειες

Του Γιάννη Πανούση.

Το παρελθόν δεν χρησιμεύει σε τίποτα· δεν υπάρχει παρά μόνον ως απουσία.

Μιχ. Μοδινός, Τελευταία έξοδος Στυμφαλία

Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από την κρίση, τη δυστυχία, την έκπτωση αξιών, τη διάβρωση των σχέσεων ή θα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην εθνική κατάθλιψη;

Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από την ακραία σύγκρουση, τον κοινωνικό εμφύλιο, την καχυποψία και την εχθρότητα erga omnes ή θα συνεχίζουμε να αμφισβητούμε καθετί που δεν μας αρέσει και δεν μας μοιάζει;

Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από τη διάχυτη αβεβαιότητα για το σήμερα και το αύριο ώστε να δημιουργηθεί κοινότητα ζωής ή θα αυξηθεί η ψυχική απομόνωση και η ανομική μιας προδιάθεση;

Αυτά τα ερωτήματα δεν καταγράφονται από τον κοινωνικό ερευνητή και δεν θ’ αξιολογηθούν απλώς από τον ιστορικό του μέλλοντος. Συνιστούν τη λυδία λίθο στην υπέρβαση της σημερινής μας κατάστασης ένα βήμα πριν το χάος.

Οι Μεγάλες Θεωρίες απέτυχαν, τα Μικρά Αφηγήματα ψυχορραγούν, η Βία καλύπτει όλα τα κενά της διάψευσης, διολισθαίνουμε προς τον Αυταρχισμό κρατώντας πολύχρωμες σημαίες «αντί-στασης».

«Ο καθείς εφ’ ω εχάθη», όπως έγραψε ο ποιητής ή «όλοι εφ’ οις ετάχθημεν»;

Προφανώς υπάρχει και πρέπει να καταλογίζεται η προσωπική και συλλογική ευθύνη για τα πολιτικά πράγματα. Πρέπει  όμως να παραδεχτούμε ότι έχουμε πρόβλημα λειτουργίας της Δημοκρατίας μας.

Όταν το πολίτευμά μας (και οι θεσμοί του) είναι αμήχανο, φοβικό, αδύναμο, ενοχικό, ό, τι και να κάνουν οι έντιμοι εκπρόσωποι και φορείς δεν μπορεί να έχει άμεσο θετικό αποτέλεσμα.

Η ελαστικότητα της Δημοκρατίας έχει ένα όριο που αν το ξεπεράσουμε τότε μπορεί να «σπάσει» το σκοινί που κρατάει θεσμούς, κοινωνία, ανθρώπινα δικαιώματα και να βρεθούμε όλοι σ’ ένα πολιτικο-δικαιϊκό κενό με κομμένους τους δεσμούς της εμπιστοσύνης.

Κι από την άλλη ο περιούσιος, ατίθασος, αυτοβαυκαλιζόμενος λαός με το αλάθητο αισθητήριο και την ανεξάρτητη βούληση δεν μοιάζει να έχει (προ)ετοιμαστεί για τους κινδύνους της συσσώρευσης οργής, φόβου και αδυναμίας. Η κοινωνία με «θολωμένο μυαλό» μπορεί εύκολα να ανατρέψει ακόμα και μια Κυβερνώσα Αριστερά και να στραφεί στις ανοικτές αγκαλιές της Ακροδεξιάς ζητώντας πρόσκαιρο καταφύγιο προστασίας.

Αν ήρθε η ώρα για το άλμα πάνω από τις ήττες μας πρέπει να το τολμήσουμε. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι πραγματικά είμαστε και τί πραγματικά θέλουμε.

Υ. Γ.: Όσον αφορά στους κακό-μοιρους της κλειστοφοβικής αριστεράς αν συνεχίσουν να βράζουν στο ξαναζεσταμένο ζουμί τους τα «ιδεολογήματα του χώρου» σε λίγο θα τους ξεχάσει και η Ιστορία.

Άρθρο στο tvxs.gr