Ποιον συμφέρει η πόλωση;

Του Τάσου Παππά.

Οταν ένα σύστημα εξουσίας παραπαίει, όταν δηλαδή βλέπει ότι χάνει τα ερείσματά του στην κοινωνία και διαπιστώνει ότι οι φίλιες δυνάμεις στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις, δεν έχει άλλο δρόμο διαφυγής από την όξυνση της κατάστασης. Η δικομματική κυβέρνηση επιλέγει την πόλωση γιατί δεν έχει τίποτε άλλο να παρουσιάσει και προσδοκά πως με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης επί παντός επιστητού και με κάθε μέσο θα καταφέρει να συσπειρώσει το στελεχικό δυναμικό της και να περιορίσει τις διαρροές στο επίπεδο του εκλογικού ακροατηρίου της. Το κλίμα είναι βαρύ για το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου. Η θεωρία περί οριστικής εξόδου της χώρας από τα μνημόνια κατέρρευσε με πάταγο ύστερα από τις παρεμβάσεις των δανειστών που προσγείωσαν ανώμαλα τους δοκησίσοφους του κυβερνητικού επιτελείου. Τα οικονομικά μεγέθη παραμένουν αρνητικά, γελοιοποιώντας τις προβλέψεις για γρήγορη επιστροφή στην ανάπτυξη.

Η συζήτηση για το θέμα του χρέους, ακόμη κι αν ανοίξει σήμερα, δεν πρόκειται να κλείσει, αφού οι δανειστές θα ήθελαν να ξέρουν με ποιον θα διαπραγματευθούν. Στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας οι ενστάσεις για την πολιτική Σαμαρά εκδηλώνονται πια δημοσίως και όσο η πραγματικότητα κονιορτοποιεί τις αισιόδοξες κατασκευές, τόσο θα πυκνώνουν οι αμφιβολίες για την επάρκεια της ηγετικής ομάδας και για την ικανότητά της να οδηγήσει το κόμμα αξιοπρεπώς στις εκλογές. Τα πράγματα είναι χειρότερα στον άλλο εταίρο της κυβέρνησης. Η λέξη «εμφύλιος» μάλλον δεν περιγράφει με ακρίβεια αυτά που συμβαίνουν στο πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα. Από παντού ξεπηδούν κινήσεις ευθείας αμφισβήτησης του αρχηγού και όλα δείχνουν ότι η κατάσταση μαχητικής συνύπαρξης των διαφόρων τάσεων σύντομα θα εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση, σίγουρα μετά τις εκλογές, ενδεχομένως και πριν απ’ αυτές. Στα αλλεπάλληλα προσκλητήρια που σαλπίζουν οι συνήθεις ύποπτοι για συμμετοχή στην εκστρατεία ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς μαζεύονται οι ίδιοι και οι ίδιοι με ληγμένα πολεμοφόδια και ασήμαντη επιρροή.

Οι δημοσκοπήσεις, χωρίς καμία εξαίρεση πια (αποστομωτική απάντηση στους «γαλάζιους» ανθυπασπιστές της προπαγάνδας, οι οποίοι άφηναν δηλητηριώδεις υπαινιγμούς για την εγκυρότητα των μετρήσεων που δεν τους άρεσαν), καταγράφουν και τη σαφή υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Ν.Δ. και τη στασιμότητα, στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα δεδομένα ήταν απολύτως λογικό να προκρίνουν Σαμαράς και Βενιζέλος τη στρατηγική της έντασης. Κλασική αντίδραση. Θα έπρεπε στην Κουμουνδούρου να την περιμένουν και να είναι έτοιμοι να τη διαχειριστούν. Πώς; Οχι φυσικά σαν συνδικαλιστές προηγούμενων δεκαετιών, «τσιμπώντας» δηλαδή στην εσκεμμένη πρόκληση, αλλά ακολουθώντας με συνέπεια τη γραμμή της ήρεμης και αποφασισμένης δύναμης που μπορεί να πείσει την κοινωνία ότι διαθέτει το σχέδιο για να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση. Σαμαράς και Βενιζέλος θα συνεχίσουν να ψαρεύουν στα θολά νερά της πόλωσης. Κι ας υποδύονται τους υπεύθυνους. Διακυβεύονται πολλά για τα κόμματά τους, τους εαυτούς τους και ορισμένους ισχυρούς φίλους τους, έναντι των οποίων έχουν αναλάβει υποχρεώσεις.

Δεν θα συνθηκολογήσουν αμαχητί.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ