Νεοφιλελεύθερη και χυδαία

Του Πέτρου Κατσάκου.

«Συλλογική ψυχική νόσος ο αγώνας της Αριστεράς ενάντια στη δικτατορία», σύμφωνα με την νέα υφυπουργό Εργασίας. Σύμφωνα με τη συλλογιστική της κυρίας Δόμνας Μιχαηλίδου, όπως αυτή είχε ξεδιπλωθεί σε παλαιότερη δημόσια συζήτηση στο βιβλιοπωλείο Public και είχε διακινηθεί στο Διαδίκτυο, οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν, που φυλακίστηκαν, που εξορίστηκαν, που βίωσαν την κόλαση του ΕΑΤ/ΕΣΑ, που μαρτύρησαν στα χέρια του Θεοφιλογιαννάκου, που σακατεύτηκαν και σημαδεύτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή και στο κορμί τους από τη χούντα των συνταγματαρχών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψυχικά νοσούντες, που δεν δικαιούνται να ομιλούν για «ιστορικό αγώνα» όταν αναφέρονται στην αντιδικτατορική τους δράση.

Για του λόγου το αληθές, ακούσαμε λέξη προς λέξη τα όσα η νέα υφυπουργός Εργασίας εξηγούσε στο ακροατήριό της λέγοντας πως «έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη αυτής της ιστορικότητας» και συμπληρώνοντας:

«Ακούω συνέχεια για το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και για τον ιστορικό αγώνα και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία; Αυτοί που είναι ψυχικά νοσούντες;». Είναι να απορεί κανείς με το επίπεδο του αναθεωρητισμού στο οποίο η υφυπουργός Εργασίας έχει, σύμφωνα με λεγόμενά της, περάσει, καθώς μέχρι σήμερα η ψυχιατρικοποίηση δεν είχε χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο αποδόμησης της Αριστεράς και των αγώνων της. Μια κυνική και χυδαία αποδόμηση που προσβάλλει με βάναυσο τρόπο νεκρούς αλλά και ζώντες αγωνιστές τους οποίους η ίδια η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας τίμησε αποδίδοντάς τους τη θέση που τους αξίζει στην Ιστορία.

Ψιλά γράμματα αυτά θαρρείς για τη νέα γενιά της Νέας Δεξιάς, αυτού του πολιτικοοικονομικού συνονθυλεύματος που συνδυάζει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό με τον ακροδεξιό αναθεωρητισμό και τον συναντάμε συχνά σε άτομα που από τα 15 τους πρόλαβαν και διάβασαν και απέρριψαν τις «βλακείες του Μαρξ».

Ψιλά γράμματα βέβαια όλα αυτά για το κόμμα που δεν έχει την παραμικρή αναστολή στο να φιλοξενεί στελέχη της ΕΠΕΝ, πολιτικούς που συστηματικά αμφισβητούν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και επιμένουν στη δημιουργία θεσμών ώστε να μην επιστρέψει ξανά η Αριστερά.

Στο πλευρό αυτών των παραδοσιακών ακροδεξιών της Ν.Δ. συντάσσεται πλέον και η νεοφιλελεύθερη γενιά που από τη μία ευλογεί τη μείωση του εργατικού κόστους και από την άλλη στάζει ανιστόρητη χυδαιότητα πάνω στην ιστορική μνήμη αυτού του τόπου.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ