Η κραυγή του θύματος…
…πριν από τη σφαγή.
Της Πέπης Ρηγοπούλου (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
————————————————————-«Αλβανέ, Αλβανέεε… Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέεε»… μουγκρίζουν ρυθμικά οι πιστοί του ναζισμού που εξευτελίστηκε από την Αντίσταση σε αυτόν εδώ τον τόπο, στην Κατοχή, για να αναδυθεί με διψήφια ποσοστά την ώρα της κρίσης που σαρώνει τη χώρα. Τι να μιλήσεις για το παλικαράκι που τόλμησε να διεκδικήσει τη θέση του σημαιοφόρου στην παρέλαση – θέση που δικαιούνταν απόλυτα από την άριστη επίδοσή του στο σχολείο. Τι να θυμίσεις τους Αρβανίτες που το1821 «το γύρισαν στο ρωμαίικο», κατά την εκπληκτική έκφραση των αγάδων του Χρυσού, και έδωσαν το βιος και τη ζωή τους στον αγώνα για την Εθνεγερσία. Πώς να πεις ότι σε μια χώρα με τραγική υπογεννητικότητα, την Ελλάδα, κάθε παιδί που θέλει να λέγεται Ελληνας γιατί το πιστεύει, από τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, που έλαμψε με τα χρώματα της Εθνικής μπάσκετ, μέχρι το μελαψό παιδί της διπλανής πόρτας, είναι δώρο για τον τόπο; Η αγραμματοσύνη και η μικρόνοια, τροφοί της μοχθηρίας, είναι πανίσχυροι συντελεστές του ανθρώπινου γίγνεσθαι.
Απέναντί σου θα σταθεί το πανίσχυρο, καθότι βλακώδες, ιδεολόγημα του Χερ Ρόζεμπεργκ, θεωρητικού και καθοδηγητή του ναζιστικού ρατσισμού, που, πριν να τερματίσει τον βίο του στην αγχόνη, ανέστησε τον ματωμένο μύθο της «καθαρότητας του αίματος». Καθαρότητα του αίματος, Limpieza de sangre, το τερατώδες ιδεολόγημα που γεννήθηκε στην Ισπανία της Αναγέννησης και έθρεψε την εθνοκάθαρση εναντίον των Μορίσκος (Ισπανών Αράβων) και των Εβραίων σεφαράντ και επίσης τις φριχτές γενοκτονίες. Πραγματικά ολοκαυτώματα, εναντίον των λαών της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής και το ξεθεμέλιωμα των πολιτισμών των Ασδέκων του Μεξικού, των Ινκας του Περού και τόσων άλλων. Καθαρότητα του αίματος, ό,τι το πιο ξένο από τον αρχαίο μας πολιτισμό, όπου ο Ηρόδοτος, που ίδρυσε την επιστήμη της Ιστορίας, μπορούσε να είναι παιδί «βάρβαρης», μη Ελληνίδας μητέρας, και ο φιλόσοφος Ζήνων φοινικικής καταγωγής.
Δεν θα ήταν ίσως άσκημο να κυκλοφορούσε ένα φυλλάδιο με λίγα τέτοια στοιχεία στα ελληνικά σχολεία. Θα ξεσκόνιζε ίσως και τα κουραστικά στερεότυπα που ψελλίζουν αμήχανοι κάποιοι καλοπροαίρετοι μεν αμαθείς δε και αβαθείς πολέμιοι του εγχώριου ναζισμού. Η σκέψη ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον απαραίτητο μου γεννήθηκε όταν έγινα μάρτυρας του παρακάτω περιστατικού: Αγοράκι αλβανικής καταγωγής, που μιλά μόνον ελληνικά και αρνείται -κακώς– ή φοβάται να αποδεχτεί την καταγωγή του, έγινε σε μια πρώτη φάση στόχος προπηλακισμών από ακροδεξιούς και «μελανοχίτωνες» συμμαθητές του. Σε μια δεύτερη φάση ωστόσο γύρισε στο σπίτι του για να πει στους εμβρόντητους γονείς πόσο τον γοήτευε το στιλάκι του κουρέματος, του ντυσίματος και της μαγκιάς των χρυσαυγιτών. Μήπως ο Αλβανός που δεν θα γίνει Ελληνας ποτέ έχει μέσα στη διάλυση και την αναμπουμπούλα κάποια ελπίδα να γίνει τουλάχιστον χρυσαυγίτης; Ή μήπως πρόκειται για την αρχέγονη συμπεριφορά του θύματος που προσπαθεί απελπισμένα σαν τόσα είδη του ανθρώπινου ζωικού βασιλείου να μοιάσει με τους διώκτες του προσπαθώντας να ξεφύγει από τη θανάσιμη απειλή;
