Kριτική για τις “Δυο Αδελφές” του Γ. Τσιτσίμη
Μια κριτική για το βιβλίο του Γιάννη Τσιτσίμη, «Οι δυο αδερφές και άλλες ιστορίες» (ΕΛΚΥΣΤΗΣ, 2021):
Η ανάγνωση του νέου βιβλίου του Γιάννη Τσιτσίμη με έκανε να νιώσω σαν να βίωσα μια εξωσωματική εμπειρία: νοερό φτερούγισμα προς τη χώρα του μη-μέλλοντος.
Δεν είναι δυνατό να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Θα γράψω μόνο όσα με άγγιξαν.
Αρχίζω από την αρίθμηση των σελίδων του. Η μοναδική φορά, πριν τις «Δυο αδερφές…», που είχα δει αρίθμηση στο πλαϊνό περιθώριο της σελίδας, ήταν το θεατρικό έργο του Μίλτου Κουντουρά «Ο Άρρωστος»,(1910), που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα: miltoskountouras.gr Ξαφνιάστηκα ευχάριστα: τι ωραία σύμπτωση!
Άρχισα να διαβάζω με πνευματική βουλιμία.
Τι ωραία ιδέα του συγγραφέα να σκορπίσει σαν ροδοπέταλα, στις σελίδες του βιβλίου σου, φράσεις αγαπημένων του συγγραφέων και ποιητών: Από τον Χένρι Μίλλερ μέχρι τον Γκάο Ξινγκιγάν και ανάμεσά τους… η Πολυδούρη. Μετέτρεψε την απαραίτητη βιβλιογραφία των επιστημονικών εισηγήσεων, σε βιβλιογραφία της έμπνευσης ενός συγγραφέα. Μακάρι να βρεθεί χρόνος για να ανατρέξει κάποιος και στις πηγές που του αποκάλυψε.
Η σχέση του Γ. Τσιτσίμη με τον κινηματογράφο πανταχού παρούσα: γνώση και τεχνική. Πολλές φορές ένιωσα ότι δεν διαβάζω ένα βιβλίο, αλλά ξεφυλλίζω το storyboard μιας ταινίας (του). Και το συνέδεσα τόσο πολύ με τον Αλμοδόβαρ και τον Βιμ Βέντερς.
Οι άγγελοί , στο «Αίμα παγωμένο», μου θύμισαν τους ασπρόμαυρους αγγέλους του Βέντερς στα «Φτερά του Έρωτα» και με έκαναν να ψάξω για να επαληθεύσω ότι ο Ματαριήλ είναι ο Άγγελος της βροχής και ο Κασσιήλ είναι ο Άγγελος των δακρύων. Κι όλα αυτά, βροχή και δάκρυα, μου ξανάφεραν στο νου τη «μνήμη του νερού»: το νερό, όταν διαλυθεί σ’ αυτό μια χημική ουσία, «φωτογραφίζει» τις ιδιότητές της και τις κρατά στο «άλμπουμ της μνήμης του», ακόμα κι όταν έχει παύσει η επαφή του με την ουσία!!! Το νερό του σύμπαντος κόσμου κρατά στη μνήμη του τις βιολογικές ζωές μας…
Αν έκανα, όχι μια φιλολογική βραδιά αλλά μια φιλολογική… ολονυχτία, θα διάβαζα στους φίλους μου τις ιστορίες : «Η αγγελοσκιαγμένη» και «Όλες οι Λολίτες είναι θάνατος». Τις αγάπησα πολύ αυτές τις δύο ιστορίες.
Στην «Αγγελοσκιαγμένη» χάρηκα τη γλώσσα, την τόσο ταιριαστή με το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας καθώς και το καλοδουλεμένο γλωσσάρι.
Και στις «Λολίτες», συνταρακτική η επανάληψη (σελ. 296, 448 και 458) της γλυκόπικρης εικόνας: «Ένα κοριτσάκι παίζει στην αυλή του. Μόνο του. (…) Κλαίει χωρίς να πονάει. Κάποτε, όταν γίνει γυναίκα, θα μάθει να πονά χωρίς να κλαίει. (…) Νιώθει στιγμιαία μέσα του πως κάποτε ο δρόμος του θα συναντηθεί ξανά με αυτό το κορίτσι.» Αυτή τη σελίδα ένιωσα την επιθυμία να την πάρω στην αγκαλιά μου και να τη φιλήσω, γιατί έχω μια εγγονή 5 χρονών…
Με ένα ευχαριστώ προς τον συγγραφέα για τη συγκίνηση.
Ευαγγελία Καπετάνου, χημικός
