Το παράπονο μιας εργαζόμενης
Από Κιλκισιώτισα αναγνώστρια λάβαμε την ακόλουθη επιστολή:
Nα δουλεύεις σαν σκλάβος και να αμείβεσαι με ψίχουλα.
Να δουλεύεις υπερωριακά χωρίς να παίρνεις φράγκο.
Να πληρώνεσαι με «τόσο» και να δηλώνεται «-τόσο».
Να πρέπει να χάσεις ώρες ολόκληρες για να κάνεις εργασίες, να βγάλεις διαγωνίσματα, να γράψεις σε σάιτ, να πας σε εκδηλώσεις, να πας σε μιτινγκ, να πεις κάλαντα, να πας σε απονομές, μπαζαρ και άλλες χαζομάρες και άλλες απίστευτες ώρες χαμένες από την οικογένεια σου και φυσικάόλα αυτά χωρίς αμοιβή.
Να είσαικαθηγητής και να είσαι αναγκασμένος να κάνεις και την πωλήτρια, την καθαρίστρια, την ντελιβερού για να καταφέρεις να συμπληρώσεις το εισόδημα σου.
Και έρχονται τα Χριστούγεννα που περιμένεις το κάτι παραπάνω (όχι επιπλέον αλλά αυτό που δικαιούσαι) και να σου στερεί η αφεντικίνα σου το γέλιο.
Να σου στερεί τα χρήματα σου. Τα χρήματα που αυτή πληρώθηκε κανονικά από τους γονείς και τώρα τα βάζει στην τσέπη και δε σου τα αποδίδει με το «έτσι θέλω».
“Αυτά είναι και αν θέλεις”. Πάντα με την απειλή. Πάντα με το φόβο. Γιατί όπως συνηθίζει να λέει, έχει ένα συρτάρι δεκάδες βιογραφικά νεαρών κοριτσιών έτοιμα να σε αντικαταστήσουν και μάλιστα με τα μισά χρήματα.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αντιδράσει ο αδικημένος καθηγητής. Να προσφέρει στους μαθητές του μόρφωση ίσης αξίας με
αυτά που πληρώνεται. Πληρώνεται με τα μισά; Θα διδάσκει στους μαθητές τα μισά. Να το έχουν υπόψη τους οι γονείς.
