Την ιστορία του Αλέξανδρου…
…να την πεις εσύ.
Του Κώστα Εφήμερου.
Αν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, τότε η υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έχει πολλούς χαμένους.
Υποτίθεται ότι την ιστορία τη γράφει το σύστημα που επικρατεί, μέσω των ΜΜΕ και της προπαγάνδας που αναπόφευκτα παράγει. Κι αν τα συστημικά ΜΜΕ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ηρωποιηθεί ο Αλέξανδρος, ωστόσο προσπάθησαν με πείσμα να χρεώσουν τις ταραχές και τις καταστροφές που ακολούθησαν σε μπάχαλα, αλλοδαπούς και απόκληρους της κοινωνίας. Κι όμως, πέντε χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη φύλαξε μόνο την άδικη δολοφονία ενός εφήβου από τα χέρια ενός αδίστακτου δολοφόνου και την οργή που ξέσπασε όταν ξεχείλισε το ποτήρι.
Το μίσος που επέδειξε ο ειδικός φρουρός απέναντι σε μερικούς έφηβους στα Εξάρχεια ήταν το πρώτο καμπανάκι που δεν ήθελε ν’ ακούσει κανείς. Χρειάστηκε να φτάσουμε στη δολοφονία του Φύσσα, για να ανακαλύψει η πολιτική ηγεσία τα σταγονίδια που έκρυβε στους κόλπους της η αστυνομία. Η αστυνομία όχι μόνο δεν ελέγχθηκε μετά τον Αλέξανδρο, αλλά αποθρασύνθηκε εντείνοντας την καταστολή χρόνο με το χρόνο.
Η εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβριο του 2008 αποτέλεσε τον σπόρο των μετέπειτα αγανακτισμένων, όταν οι δεκαπεντάχρονοι μαθητές ενηλικιώθηκαν. Στο μεταξύ δεν ήταν λίγοι οι αναλυτές που είχαν σπεύσει να χαρακτηρίσουν τον Δεκέμβρη σαν μπαλόνι που ξεφούσκωσε, ενώ κατηγόρησαν τους μαθητές για ανωριμότητα και για έλλειψη ουσιαστικών αιτημάτων.
Λύσεις, το σύστημα δεν αντέχει τη διαμαρτυρία. Θέλει λύσεις. Σου λέει, «δεν με ενδιαφέρουν οι παρατηρήσεις σου. Τι πάει να πει δεν βλέπεις μέλλον; Αν θέλεις να σε πάρω στα σοβαρά θα πρέπει να μου δώσεις μια καλύτερη λύση απ’ αυτήν που προτείνω εγώ».
Χαμένο το σύστημα, λοιπόν, χαμένα και τα ΜΜΕ, χαμένοι και οι αναλυτές, χαμένη και η ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα η αστυνομία. Και από νικητές;
Τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτά που μετέδωσαν την αλήθεια όταν εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις έλεγαν άλλα-αντ’-άλλα-και-του-πουλιού-το-γάλα. Αυτά που αποκάλυψαν τις τηλεοπτικές μονταζιέρες και έδειξαν τους περίεργους κουκουλοφόρους που τα πάνε καλά με την αστυνομία. Τα κοινωνικά δίκτυα που ξεσήκωσαν από τον καναπέ δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας μέσα σε λίγες ώρες.
Φυσικά μεσολάβησε και η εκδήλωση της κρίσης, που έδωσε εκ των υστέρων στη δολοφονία του Αλέξανδρου άλλη ιστορική προοπτική.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος υπήρξε το θύμα μιας κοινωνίας που είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει χωρίς κανείς να το καταλαβαίνει. Πέντε χρόνια είναι πολύ λίγα για να βγάλεις συμπεράσματα. Ένα είναι όμως σίγουρο: η ιστορία της δολοφονίας του Αλέξανδρου δεν γράφεται μέσα από τα «επίσημα» κανάλια αλλά από εμένα κι εσένα, που σήμερα θα κατέβουμε στην πορεία μνήμης.
Ο θάνατος του Αλέξανδρου φύτεψε άθελά του έναν σπόρο. Για λίπασμα βάλαμε οργή και αγανάκτηση. Στο χέρι μας είναι τώρα το δέντρο που θα μεγαλώσει να δώσει θρεπτικούς καρπούς.
Άρθρο στο thepressproject.gr
300 ατομα το πολυ στα Προπυλαια μετα απο πανελλαδικο καλεσμα των αριστερων για το θανατο Γρηγοροπουλου.