«Τελευταία αναγγελία»!
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Στο ποίημά του «Λένε οι Τοίχοι/2», ο Εδουάρδο Γκαλεάνο γράφει για ένα σύνθημα που διάβασε σε τοίχο της Μπογκοτά στην Κολομβία:
«Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!»
Κι από κάτω, με άλλα γράμματα: «τελευταία αναγγελία»
Η έκκληση αυτή των Μαρξ και Ενγκελς προς τους εργαζόμενους σε μια επαναστατική εποχή, μέσω του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, δυστυχώς δεν έχει γίνει πράξη ακόμα. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά, βρέθηκαν να είναι διαιρεμένοι σε νέες κατηγορίες και στρατόπεδα, με αποτέλεσμα να είναι όλο και πιο αναποτελεσματικοί στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής και στην προσπάθεια να σταματήσουν έναν καπιταλισμό που φαίνεται να οδηγείται με σπασμένα φρένα στον γκρεμό.
Και όχι μόνον αυτό. Σε πολλές χώρες δίνουν εμπιστοσύνη στους χειρότερους πολιτικούς απατεώνες, στους δημαγωγούς και στους λαϊκιστές που τους σέρνουν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των συμφερόντων τους. Δείτε τι έγινε στις ΗΠΑ με τον Τραμπ, τι γίνεται στη Βραζιλία με τον Μπολσονάρο, στην Τουρκία με τον Ερντογάν, στην Ινδία με τον Μόντι ή στη Ρωσία με τον Πούτιν.
Σήμερα, αυτό το «τελευταία αναγγελία», περίπου όπως στα αεροδρόμια που σημαίνει μια τελευταία ευκαιρία προτού χάσουμε την πτήση μας, παίρνει πραγματικά τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, αφού η πρόσδεση αφενός στον καπιταλισμό και αφετέρου σε διάφορες παραλλαγές λιγότερο ή περισσότερο αυταρχικών ηγετών μπορεί να σημάνει την ακύρωση της μετάβασης σε ένα σύστημα κλιματικά, κοινωνικά και οικονομικά βιώσιμο για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Οι κολοσσιαίες ανισότητες στο εσωτερικό των κρατών, αλλά και ανάμεσα στις διάφορες χώρες, αντί να μειώνονται, αυξάνονται επικίνδυνα προκαλώντας τη συνύπαρξη του απόλυτου πλούτου με την απόλυτη φτώχεια.
Η πανδημία λειτουργεί σαν επιταχυντής σ’ αυτήν τη διαδικασία αύξησης των ανισοτήτων και μάλιστα στο πιο στοιχειώδες πεδίο: αυτό της ζωής ή του θανάτου. Αυτοί που έχουν ήδη επωφεληθεί από τον εμβολιαστικό εθνικισμό είναι κυρίως οι αναπτυγμένες χώρες, ενώ οι πιο φτωχές βιώνουν ένα υγειονομικό απαρτχάιντ.
Οι πιο δυναμικοί (και πιο επιθετικοί και αρπακτικοί) κλάδοι της οικονομίας, όπως η υψηλή τεχνολογία και οι φαρμακευτικές, επωφελούμενοι από την πανδημία, επιβάλλουν τους όρους τους στα κράτη, με τον ίδιο τρόπο που πριν από μερικά χρόνια το είχε κάνει ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ο οποίος εν πολλοίς έμεινε εντελώς ατιμώρητος για τα αίσχη που έκανε εις βάρος κρατών και λαών.
Η Αριστερά δείχνει να μην αντιλαμβάνεται αυτές τις εξελίξεις και να τις παρακολουθεί είτε αμήχανη είτε κινούμενη όλο και περισσότερο προς ένα φαντασματικό «κέντρο», την ίδια ώρα που το «κέντρο» αυτό συρρικνώνεται όλο και περισσότερο εξαιτίας της πόλωσης και των οικονομικών εξελίξεων.
Η Ακροδεξιά κατακτά όλο και περισσότερα εδάφη στον «πόλεμο θέσεων» γιατί εκκινεί από τις αγωνίες και τους πραγματικούς φόβους των ανθρώπων, κάτι που η Αριστερά δεν πρέπει να υποτιμά, μιλώντας απλώς για ακροδεξιό «λαϊκισμό».
Για την ενότητα των εργαζομένων πρέπει να παρουσιάσει ένα συνεκτικό σχέδιο οικο-σοσιαλιστικής μετάβασης σε μια οικονομία απεξαρτημένη από τα ορυκτά καύσιμα και τα καυσαέρια, προτείνοντας ταυτόχρονα εναλλακτικές λύσεις για όσους και όσες αναμένεται να χάσουν τις δουλειές τους στη διάρκεια αυτής της μετάβασης.
Εάν η Αριστερά συνεχίσει με το «πάμε σαν άλλοτε», πολύ φοβάμαι ότι το μέλλον θα έχει «φαιό» χρώμα! Οπως γράφει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στον «Μονόδρομο», «Πριν ο σπινθήρας φτάσει τη δυναμίτιδα, πρέπει το φιτίλι που καίει να κοπεί».
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
