Περί πόρων και απόρων
Του Θανάση Καρτερού.
Προς όλους, προς όλους, προς όλους: Η επανασύσταση της Διακομματικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών είναι εθνολαϊκισμός, οι εξεταστικές για το Μνημόνιο και τα εξοπλιστικά, είναι διώξεις πολιτικών αντιπάλων και το όλον είναι προσπάθεια να συνδέσει η κυβέρνηση τις κακουχίες ενός λαού με -προσέξτε το αυτό- τον ολοκληρωτισμό της συναισθηματικής φόρτισης μπροστά στην αδυναμία της να τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις και την απειρία της να διαπραγματευτεί με επάρκεια.
Ουφ. Ακόμα και η αντιγραφή τέτοιας NOTAM κουράζει. Αξίζει όμως τον κόπο. Διότι είναι καίρια η διαπίστωση του πώς -τον-λέει ολοκληρωτισμού. Και οδηγεί στο συμπέρασμα, που συνήθιζαν να επαναλαμβάνουν οι παλιές γιαγιάδες: Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Κι ακόμα πιο άβυσσος, όταν ο άνθρωπος είναι αρθρογράφος σοβαρής εφημερίδας, προσθέτουμε. Και δίκην ανατόμου ζώντων ψυχών αποκαλύπτει με το δημοσιογραφικό του νυστέρι τι κρύβει πίσω από τις λέξεις ο Αλέξης: Δημεύοντας το Γκαίτε!!!
Όχι. Δεν πρέπει εδώ να πέσουμε στην παγίδα και να υπερασπιστούμε την ψυχή του Τσίπρα. Ούτε βέβαια και το Γκαίτε χρήζει υπερασπίσεως. Αυτό που πρέπει να υπερασπιστούμε είναι ο ολοκληρωτισμός της συναισθηματικής φόρτισης εκείνων των αρθρογράφων, που τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι στις 25 του Γενάρη. Σκεφτείτε τους με κατανόηση, αγάπη, ακόμα και τρυφερότητα: Έχει αμάξι, έχει σπίτι, όλα τα ‘χει, κι όμως πλήττει, και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή, που λέει ο Κηλαηδόνης.
Έτσι και τα δημοσιογραφικά παιδιά του κραταιού ΠΑΣΟΚ – εδώ πάει ένα “αχ” νοσταλγικό. Μεγαλωμένα στα πούπουλα, με τους υπουργούς κλαρίνο, με το βουλοκέρι της εξουσίας -της τέταρτης, εντάξει- στο χεράκι τους, με το μέλλον στα ποδαράκια τους, να πληγώνουν τώρα τα ματάκια τους με τις φάτσες του ΣΥΡΙΖΑ; Με τον Τσίπρα στο Μαξίμου; Με τον κάθε εξώλης και προώλης που φοβερίζει τους Γερμανούς και απειλεί το Ινστιτούτο Γκαίτε; Ε, δεν είναι λογικό να ξεπεράσουν και την “Bild” στον υπέρ βωμών και ινστιτούτων αγώνα;
Συγγνώμη, αλλά τι θα γίνουν αν ο μη γένοιτο τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο μαύρο μέλλον περιμένει τα δημοσιογραφικά θύματα της μαύρης 25ης Ιανουαρίου; Έχουν λόγους συνεπώς να μισούν τον ολοκληρωτισμό της συναισθηματικής μπλα – μπλα – μπλα. Διότι δεν είναι και το καλύτερο, διακριθέντες στον πόλεμο των εθνικών πόρων, να παραδίδονται τώρα στη χλεύη των εθνικών απόρων…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
