Οι αγρότες κι η ευρωζώνη
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Η επιστολή που ακολουθεί είναι γραμμένη από τον φιλόλογο-ποιητή Σταυριανό Αγοραστό. Εχει σημασία η ιδιότητα, διότι δείχνει ότι όλοι μας πλέον έχουμε διεισδύσει (ή θα θέλαμε να διεισδύσουμε) στο βάθος αυτών που μας τυραννάνε, που πληγώνουν τη ζωή μας, που αναστατώνουν τον νου και την ψυχή των περισσοτέρων και επικρατεί έτσι σύγχυση αλλά και ατολμία στην έκφραση πολιτικής γνώμης.
Ο συγγραφέας της επιστολής εκφράζει δημόσια τη γνώμη του. Θα πουν βέβαια οι πρόθυμοι ότι απουσιάζει η εναλλακτική λύση. Τι είναι προτιμότερο;
Να αφεθούμε στον στραγγαλισμό με τον οποίο μας τιμωρούν ή να προσπαθήσουμε να σπάσουμε τη «φιλοσοφία» του καπιταλιστικού συστήματος; Είναι ο αγώνας των αγροτών χωρίς νόημα ή νοηματοδοτεί κάτι καινούργιο; Η επιστολή, με τίτλο «Η αντίφαση των κινητοποιήσεων», έχει ως εξής:
«Από τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 4 του Φλεβάρη προκύπτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, η μεγάλη αντίφαση αυτού του κινήματος.
Δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους -και ιδιαίτερα οι αγρότες που ασκούν τη μεγαλύτερη πίεση στην κυβέρνηση- ότι η χώρα είναι υποταγμένη, ότι άλλοι (ξένοι) ρυθμίζουν την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου· ότι άλλοι -με τη βοήθεια και τη θέληση δικών μας ανθρώπων- νομοθετούν και όχι η Βουλή, επειδή η χώρα δεν είναι ανεξάρτητη και βρίσκεται σε άθλια κατάσταση σε όλους τους τομείς· δεν γνωρίζουν ότι στη χώρα κυριαρχούν η ανισότητα, η λιτότητα, η ανεργία· ότι τα σκάνδαλα, η διαφθορά διέλυσαν την κοινωνία· ότι το προσφυγικό, το μεταναστευτικό απειλούν τη συνοχή του τόπου;
Οσοι δεν τα γνωρίζουν αυτά ή είναι τυφλοί και κουφοί ή είναι ανίκανοι και άνθρωποι της ιδιοτέλειας. Αφού όμως τα πράγματα είναι έτσι και κραυγάζουν, τι επιδιώκουν οι αγρότες, η πιο ισχυρή κατηγορία «απεργών», που κλείνουν τους δρόμους, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα σύνορα! Τι θα πετύχουν, αν αποσύρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό; Ή, τι θα πετύχουν, αν ρίξουν την κυβέρνηση; Η υποταγή της χώρας παραμένει· οι Ευρωπαίοι (θα) κυριαρχούν.
Αυτός ο αγώνας, με αυτή τη μορφή, είναι απολιτικός και αντιφατικός.
Αν θέλουν αληθινά να έχουν γη και να την καλλιεργούν ελεύθερα, χωρίς εξαρτήσεις και μεσάζοντες, καλούν όλους τους εργαζόμενους σε μία και μοναδική στράτευση με μία και μοναδική επιδίωξη: να φύγουμε από την Ευρωζώνη, από τον αυταρχικό εναγκαλισμό των Ευρωπαίων, να αποτινάξουμε τα δεσμά που μας επιβάλλουν οι ξένοι και τα υιοθετούν πολλοί δικοί μας – πολιτικοί και κόμματα…
Να ανοίξουμε τον δρόμο της ανεξαρτησίας, για να καλλιεργούμε παντού τον τόπο μας για τον εαυτό μας, για την κοινωνία· να έχουμε όλοι υγεία, παιδεία, αγοραστική δύναμη, πολιτισμό.
Αν όμως είμαστε υπέρ της ευρωζώνης και θέλουμε αυτό το νοσηρό καθεστώς, γιατί απεργούμε για το ασφαλιστικό, το φορολογικό, για το ατομικό μας μόνο συμφέρον;
Πού κατοικεί στη χώρα η ελευθερία;…
(Ενας δούλος δεν ζητάει καλύτερο φαγητό, καλύτερη συμπεριφορά και αμοιβή, αλλά την ελευθερία του)».
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
