Η Σαμαρική Πράβδα
Του Χρήστου Γιαννούλη.
Μία κυβέρνηση που θυμίζει τον Δημοκρατικό Στρατό να περιμένει την βοήθεια της Μόσχας. «Αφιερωμένο στην Σαμαρική Πράβδα που κάποτε διεύθυνε ο κύριος Παντελής και τώρα σκιτσάρει τον Τσίπρα στην αγκαλιά του Στάλιν.
Καταδικάζω τις σκέψεις μου, που ξέρω από πού προέρχονται, αλλά επιμένουν να έρχονται και να έχουν το θράσος να αποκτήσουν και έντυπη έκφραση. (να είναι καλά το TVXS που τις ανέχεται).
Μία τέτοια σκέψη με βασανίζει τις τελευταίες ώρες, με αρκετή δόση υπερβολής, γιατί οι σημερινοί πρωταγωνιστές δεν μπορούν να συγκριθούν κατ ελάχιστο με ανθρώπους που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους.
Νοιώθω λοιπόν ότι η Κυβέρνηση Σαμαρά μου θυμίζει πάρα μα πάρα πολύ την ηγεσία του Δημοκρατικού Στρατού που μέχρι την τελευταία στιγμή καλλιεργούσε την προσδοκία ότι όπου νά ‘ναι έρχεται ο σοβιετικός στρατός να βοηθήσει ή όπου νάναι ο Στάλιν θα στείλει βοήθεια για να αλλάξει η τροπή του εμφύλιου σκοτωμού.
Και χυνόταν το αίμα ποτάμι. Αίμα αδελφικό. Και ιδού στρατηγέ ο στρατός σας. Και μαράζωνε ο κόσμος. Και ξεκληρίζονταν χωριά και σπίτια. Και από τις δυο πλευρές.
Όπλο στην καλλιέργεια των ουδέποτε βάσιμων προσδοκιών για την Ρωσική βοήθεια, ένα δίκτυο προπαγάνδας με ευθύνη της ηγεσίας του Δημοκρατικού Στρατού και του Νίκου Ζαχαριάδη.
Σήμερα στη θέση του Στάλιν η γερμανίδα Καγκελάριος που ο «νεότερος» Νίκος Ζαχαριάδης θα συναντήσει για να ζητήσει έστω και την τελευταία στιγμή να στείλει αυτή την έρημη την βοήθεια. Σήμερα δεν χρειάζεται να είναι σε χλαίνες και ντουφέκια. Ένα νεύμα, ένας καλός λόγος αρκεί. Έστω μία θολή στήριξη. Από εκεί και μετά θα παραλάβει την σκυτάλη η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» που στην εποχή μας έχει ΝΕΑ έντυπη και ΜΕΓΚΑ τηλεοπτική μορφή, για να συνεχιστεί η πορεία προς την καταστροφή.
Και συνεχίζει να χύνεται το αίμα των ανθρώπων. Τα τραύματα δεν είναι από σφαίρες και οβίδες αλλά από απόγνωση και απελπισία. Αναμένουν και πάλι τον νικητή αλλά δεν μετρούν τις απώλειες. Ίσως μετά από εβδομήντα χρόνια ένας άλλος ηγέτης θα εμφανιστεί μετανοιωμένος για τα της εποχής μας. Θα είναι και πάλι αργά για αυτούς που ζούμε το σήμερα.
Αλλά όπως και να έχει η ιστορία δεν θα μπορεί να κρύψει ότι από το σκίτσο του Τσίπρα στην αγκαλιά του Στάλιν, υπάρχει μία παράλειψη ή μάλλον καλύτερα ένα ερώτημα. Ποιος και γιατί έχει την ανάγκη να παίζει το ρόλο της ΠΡΑΒΔΑ του Αντώνη Σαμαρά;
Άρθρο στο tvxs.gr
