Επι-κοινωνία ώρα μηδέν
Του Παναγιώτη Φλωρίδη.
Στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης οι άνεργοι λαμβάνουν ένα υπολογίσιμο επίδομα ανεργίας. Οσοι εξ αυτών επιλέγουν να αποκτήσουν κι ένα σκύλο συντροφιάς, λαμβάνουν ένα δεύτερο επίδομα, ιδιαίτερα υπολογίσιμο.
Ο λόγος που το Γερμανικό κράτος εφαρμόζει αυτήν την πολιτική, δεν είναι απλά η ζωοφιλία. Ο λόγος είναι ότι με τον σκύλο στο σπίτι του, ο άνεργος θα είναι υποχρεωμένος να βγαίνει έξω. Ετσι θα έρχεται σε επαφή με τον κοινωνικό περίγυρο, θα ανοίγει ο νους του, θα νοιώθει κάποιους δίπλα του, θα “κατεβάσει” πιθανόν κάποια ιδέα για εργασία. Και, σίγουρα, θα απομακρυνθεί από τις “άλλες” ιδέες. Των εξαρτήσεων, της απελπισίας και του άλματος απ’ το μπαλκόνι.
Η ανάγκη για επικοινωνία και ασφάλεια, οδήγησε τον άνθρωπο στο χτίσιμο κοινωνικών ομάδων. Και η διάρρηξη του ιστού των ομάδων αυτών, είναι που οδηγεί στην αναχώρηση, την απομόνωση, την απελπισία. Και σε περιβάλλοντα όπως το σημερινό, αυτό οδηγεί στον όλεθρο. Κάποιοι που αρέσκονται στην συνωμοσιολογία, υποστηρίζουν ότι αυτή η διάλυση του κοινωνικού ιστού, είναι η βαθύτερη επιδίωξη του κάθε “Συστήματος”.
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού σε άγριες, οικονομικά, καταστάσεις, επέρχεται πιο γρήγορα με εξ ίσου άγρια αποτελέσματα. Η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης (το όνειρο του “Συστήματος”) και οδηγεί στην απομόνωση και στη φιλαυτία, με το κλασσικό “εγώ να είμαι καλά, τα παιδιά μου να είναι καλά και οι υπόλοιποι ας πάνε στο διάολο. Ας πρόσεχαν”.
Αυτός ο απομονωτισμός, αλλά κι αυτή η τρομερή επιθυμία για επικοινωνία, είναι που κάνουν τα κινητά και τα τάμπλετ να παίρνουν φωτιά, ειδικά τα βράδια. Οδηγούν βέβαια και στην ακραίες σαχλαμάρες του Facebook, αλλά η ουσία είναι μία. Επικοινωνία, στήριξη, ακόμη κι αν οι συνδιαλεγόμενοι μέσω συσκευών, βρίσκονται στο ίδιο καφέ, στο ίδιο μπαράκι. (Υπάρχει βέβαια και το ιδιότυπο με τις “φιλίες” του Facebook που αποτυπώθηκε θαυμάσια με τη φράση “έχω 1.610 φίλους και πίνω καφέ μόνος!)
Μία είναι η λύση λοιπόν: Εξοδος από την απομόνωση. Με ή χωρίς σκύλο! Εξω από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της απελπισίας και των τοίχων σπιτιού και ψυχής. Θα βρεθεί για όλους ένας χώρος για ένα ταπεινό καφεδάκι. Το Κιλκίς παντού διαθέτει εξαιρετικά κομψά μαγαζιά για όλα τα γούστα, για όλα τα βαλάντια. Οσο “ζήλο” κι αν δείχνει η Πολιτεία με τους λογής ελεγκτικούς μηχανισμούς της, όλο και κάποιο καφέ, κάποια ταβέρνα, κάποιο μπαράκι με κάποιο όμορφο live θα μείνει…
Υ.Γ: Η πρωτοβουλία λέγεται “Σε αναμονή”. Και ήδη ξεδιπλώνεται σε Αθήνα-Θεσσαλόνικη και άλλες πόλεις. Σε κάποιο κατάστημα δηλαδή, κυρίως με φαγητό και καφέ, κάποιος πελάτης πληρώνει κι έναν δεύτερο καφέ πχ. Το κατάστημα έχει απ’ έξω την πινακίδα με τα “σε αναμονή” προϊόντα. Και κάποιος που δεν έχει τη δυνατότητα, μπαίνει στο κατάστημα και απολαμβάνει το καφεδάκι στην υγεία του άγνωστου φίλου. Στο Κιλκίς το είδαμε στο πρατήριο άρτου του κ. Μπόζη και τον συγχαίρουμε. Δεν είναι γκρίζα διαφήμιση. Οποιοι άλλοι Κιλκισιώτες έχουν παρόμοιες πρωτοβουλίες, εδώ είμαστε για να δημοσιεύσουμε τα ονόματα των καταστημάτων τους.
Σε αναμονή, λοιπόν!
Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
