Αντίσταση προς το θεαθήναι
Του Τάσου Παππά.
Υπάρχει μια μικρή χώρα στη Λατινική Αμερική που λέγεται Ουρουγουάη. Στους ποδοσφαιρόφιλους είναι γνωστή για τους μεγάλους παίκτες που έχει βγάλει, οι οποίοι έχουν κάνει σπουδαία καριέρα σε ελληνικούς και ευρωπαϊκούς συλλόγους. Οι «γαύροι» νοσταλγούμε τον αέρινο Λοσάντα και τον εγκεφαλικό Βιέρα, οι παλιότεροι δεν θα έχουν ξεχάσει τον Καλκαντέρα του Εθνικού Πειραιώς, ο πολύς Ρεκόμπα έκανε ένα πέρασμα από τον Πανιώνιο στη δύση της πλούσιας καριέρας του, ενώ σημαία του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια ήταν ο αψύς Πάμπλο Γκαρσία. Για τους βάζελους θα σας γελάσω, γιατί αυτοί ψώνιζαν κυρίως από την αγορά της Αργεντινής και δεν θυμάμαι να πέρασε από την ομάδα τους κάποιο μεγάλο όνομα απ’ αυτή τη χώρα.
Για τους πιο ψαγμένους η Ουρουγουάη είναι η χώρα που προσέφερε άσυλο σε αρκετούς εγκληματίες ναζί μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ για ένα κομμάτι της Αριστεράς η Ουρουγουάη έχει συνδεθεί με το ένοπλο κίνημα των Τουπαμάρος, βασικό σύνθημα των οποίων ήταν «οι λέξεις μάς διχάζουν, η δράση μάς ενώνει» (διαρκές ζητούμενο για την παγκόσμια Αριστερά). Σ’ αυτήν λοιπόν τη μικρή χώρα είναι πρόεδρος ένας πρώην αντάρτης των Τουπαμάρος, ο Χοσέ Μουχίκα, ο οποίος «μετράει» 15 χρόνια στη φυλακή κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Πολύ αγαπητός στους συμπολίτες του, ζει σε ένα σπίτι-χαμοκέλα και όχι στο προεδρικό μέγαρο, έχει απαρνηθεί όλα τα προνόμια της θέσης του και γενικώς με τη συμπεριφορά του αποδεικνύει ότι ο κανόνας «η εξουσία διαφθείρει» έχει τις εξαιρέσεις του.
Πριν από λίγες μέρες ο επικεφαλής της υπερδύναμης Μπ. Ομπάμα τού ζήτησε να δεχτεί στη χώρα του πέντε από τους κρατούμενους του Γκουαντάναμο. Ο Μουχίκα απάντησε θετικά, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, ωστόσο έθεσε και όρους. Το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που έβαλε ο Μουχίκα έχει ασφαλώς μεγάλη σημασία, εδώ όμως μας ενδιαφέρει η στάση του. Παρ’ ότι εκπροσωπεί μια λιλιπούτεια χώρα, δεν έσπευσε να υιοθετήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα το αίτημα του πλανητάρχη. Αλλοι στη θέση του, ανάμεσά τους και πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες, θα είχαν αποδεχτεί ασμένως την «παράκληση» του ηγέτη της ισχυρής χώρας. Παραδείγματα; Απειρα από το παρελθόν, αρκετά από την τωρινή φάση της κρίσης.
Οι κυβερνήσεις των χωρών της Νότιας Ευρώπης κατάπιαν αμάσητες όλες τις πολιτικές λιτότητας που τους επέβαλαν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Σε καμία περίπτωση δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι πρέπει, ότι μπορούν και ότι οφείλουν να διαπραγματευτούν, έστω για να πετύχουν καλύτερους όρους αιχμαλωσίας. Ούτε που διανοήθηκαν ότι τους παίρνει να επεξεργαστούν ένα σχέδιο αντίστασης υπέρ των συμφερόντων των λαών τους και, πολύ περισσότερο, δεν τόλμησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αλληλεγγύης. Κάποιες κυβερνήσεις μάλιστα βρήκαν την ευκαιρία να κρυφτούν πίσω από τους δανειστές για να περάσουν τις θέσεις οργανωμένων συμφερόντων, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να το κάνουν. Εν ολίγοις, πλειοδότησαν για να εξυπηρετήσουν μερίδες της άρχουσας τάξης των χωρών τους, «πουλώντας» ταυτοχρόνως στο εσωτερικό τη θεωρία ότι αντιστέκονται στους κακούς ξένους. Κορυφαίο παράδειγμα, η δικομματική κυβέρνηση της Ελλάδας.
Οσοι επιμένουν να υποστηρίζουν (αναφερόμαστε στους καλοπροαίρετους και όχι στους ιδιοτελείς) το γνωστό και εξαιρετικά βολικό σχήμα ότι η τρόικα επιτίθεται κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η κυβέρνηση Σαμαρά αμύνεται σθεναρά, σήμερα πια δεν πρέπει να έχουν καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια επικοινωνιακή φούσκα, στη δημιουργία της οποίας, δυστυχώς, έχουν συμβάλει και ορισμένα μεγάλα μέσα ενημέρωσης που εδώ και τέσσερα χρόνια έχουν αποδυθεί σ’ έναν αγώνα χειραγώγησης των πολιτών, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας.
Ο υπουργός Οικονομικών και βασικός διαπραγματευτής (;) με τους εκπροσώπους των δανειστών δήλωσε ευθαρσώς ότι η Ελλάδα ήταν αυτή που ανήγαγε σε προαπαιτούμενο την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ: «Δεν είναι κάτι το οποίο ζήτησε η τρόικα, προκειμένου να μας δώσει κάτι άλλο. Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε επιτέλους μια κανονική οικονομία, όπως είναι και η υπόλοιπη ευρωπαϊκή οικονομία». Καλοδεχούμενη η ομολογία του κ. Στουρνάρα, κυρίως γιατί γελοιοποιεί τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που ο επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου θρυμματίζει τη δήθεν εικονοκλαστική ρητορική του προϊσταμένου του, πρωθυπουργού. Να θυμίσουμε ότι ήταν αυτός που είπε πως «το μόνο σχέδιο που κυκλοφορεί για τη χώρα είναι το Μνημόνιο». Μεταξύ μας, προτιμούμε τους κυβερνητικούς παράγοντες που είναι κυνικοί, από τους άλλους που κατασκευάζουν λυσιμέριμνες προβολές του μέλλοντός μας για να κρύψουν τις εγκληματικές πλευρές των πολιτικών τους και συνεχώς ερωτοτροπούν με τη δημαγωγία για να εξαπατήσουν την κοινωνία. Ωστόσο, η ειλικρίνεια -προϋπόθεση ασφαλώς ζωτικής σημασίας για μια δημόσια συζήτηση επί της ουσίας- δεν συνιστά επιχείρημα υπέρ της ασκούμενης πολιτικής. Αθελά του ο υπουργός Οικονομικών προσφέρει μεγάλη υπηρεσία. Καταθέτει την κυβερνητική γραμμή γυμνή, χωρίς τις φωτεινές ρεκλάμες της παραπλάνησης.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
