«Προσοχή στο κενό»

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Ένα κενό αιωρείται πάνω μας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά σήμερα φαντάζει πιο απειλητικό από ποτέ. Ενα κενό που οριοθετείται μεταξύ του πολιτικού ρεαλισμού μιας ραγδαίας καπιταλιστικής παρακμής που έρχεται από το παρελθόν και της αδυναμίας να οργανώσουμε μια διέξοδο από αυτή την παρακμή με ορίζοντα το μέλλον.

Η αποδόμηση από την Αριστερά για δεκαετίες αυτού του παρακμιακού σκηνικού δεν έφερε κάποιο πειστικό σχέδιο εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνίας, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για ολική επαναφορά της Δεξιάς. «Στα ερείπια των παλαιών πεποιθήσεων θριάμβευσαν οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές, οδηγώντας στην καταστροφή τα προοδευτικά ιδεώδη, καθώς και στην αναστροφή του συσχετισμού ιδεολογικών δυνάμεων» γράφει ο Γάλλος δημοσιογράφος Ραφαέλ Γκλικσμάν στο βιβλίο του «Εναντίον της αντιδραστικής σκέψης» (Εκδόσεις Πόλις).

Η επανάκαμψη μιας αποϊδεολογικοποιημένης -αν και εμμονικής- νεοφιλελεύθερης Δεξιάς άφησε όλο τον χώρο στην εθνικιστική, ρατσιστική και αντιδραστική Ακροδεξιά, που σήμερα δίνει τον τόνο στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Η κυβέρνηση πορεύεται στην κυριολεξία με ενορχήστρωση από «επικοινωνιολόγους και διαφημιστές» και διαψεύδει όλους εκείνους που είχαν την ψευδαίσθηση μιας «δεξιάς παρένθεσης» και χαρακτήριζαν την κυβέρνηση «ανίκανη», «ερασιτεχνική» και «ανοργάνωτη». Αυτό που αποδεικνύεται καθημερινά είναι η αντίφαση ανάμεσα στην ανικανότητα και στην ανεπάρκεια των κυβερνητικών στελεχών, που είναι απολύτως πραγματική, και στην οργανωσιακή και σχεδιαστική ικανότητα των μη ορατών επιτελείων, που τη συνδράμουν σε κάθε της βήμα.

Ο ορυμαγδός νομοσχεδίων που έρχεται και ψηφίζεται καθημερινά στη Βουλή υλοποιεί με επιστημονική θα έλεγα ακρίβεια μια δραματική αλλαγή στον συσχετισμό δύναμης υπέρ των ισχυρών και σε βάρος των πιο αδύναμων. Εν μέσω πανδημίας «τρέχουν» οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων φορέων (π.χ. ΕΛΤΑ), ενισχύονται χωρίς όρους ιδιωτικές επιχειρήσεις με πρόσχημα τη «στήριξη» (π.χ. Aegran), «κρατικοποιούνται» τράπεζες με τους πιο ευνοϊκούς όρους για τις ίδιες, με προοπτική προφανώς να επιστρέψουν κάποια στιγμή σε ιδιώτες (π.χ. Τράπεζα Πειραιώς) και το «σχέδιο» εκτελείται με ακρίβεια.

Την ίδια στιγμή –ακόμα και μέσα στην πανδημία– μένουν ανοχύρωτες η Υγεία και η Παιδεία, με την εμμονική προσκόλληση στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Τα σχολεία αιμορραγούν αβοήθητα με την τηλεκπαίδευση και η πραγματική εκπαίδευση παρέχεται, όπως εδώ και πολλά χρόνια, από τα φροντιστήρια. Τα νοσοκομεία «γονατίζουν» υπό το βάρος της πανδημίας, αλλά η έγνοια της κυβέρνησης είναι να μην πληγούν οι κλινικάρχες.

Φυσικά δεν χρειάζεται να μιλήσω για το τι έχει γίνει στα εργασιακά δικαιώματα, τα οποία δέχτηκαν μέσα σε λίγους μήνες τόσα πλήγματα που δεν τα είχαν καταφέρει δέκα χρόνια μνημονίων. Ή ακόμα για τις ατομικές ελευθερίες, η διαχείριση των οποίων έχει ανατεθεί κατ’ αποκοπή στο υπουργείο Καταστολής του Πολίτη.

Α, να μην ξεχάσω και τα ΜΜΕ! Εδώ πραγματικά οι «επικοινωνιολόγοι και διαφημιστές» ζωγραφίζουν! Εξαγορά, συναλλαγή και υποταγή στο κυβερνητικό αφήγημα είναι το τρίπτυχο λειτουργίας των περισσότερων «μαγαζιών».

Αυτό το ιδιότυπο πολιτικό outsourcing σε κέντρα, παράκεντρα, συμβούλους, «γραφεία» κ.λπ. που εφαρμόζει η κυβέρνηση αποδεικνύεται απολύτως αποτελεσματικό, αλλά και καταστροφικό τόσο για τις δημόσιες υποδομές όσο και για τον όποιο κοινωνικό δεσμό παραμένει ζωντανός.

Σήμερα, όπως λέει ο Πολ Μέισον, «είτε η Αριστερά επανιδρύει τον εαυτό της ως λαϊκό κοινωνικό κίνημα με στόχο τη ριζοσπαστική αλλαγή, είτε η δημοκρατία πεθαίνει».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ