Οι παππούδες κι οι καφετζούδες

Του Θανάση Καρτερού.

Δεκαετίες έχουν περάσει από την εποχή που ο Μάρκος με τον Τσακαλώτο -τον άλλο- έδωσαν τα χέρια σε απευθείας μετάδοση υπό το χαμόγελο του Λαλιώτη. Το θεατρικό, και πασοκικό, του πράγματος δεν αναιρεί την ουσία

Θα τα είδατε τα διαδικτυακά και τα λοιπά με την Εύα Καϊλή. Που έκανε μαθήματα εθνικοφροσύνης στον Κοντονή με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι οι κομμουνιστές σκότωσαν τον παππού της και έκαψαν το σπίτι του, αφού πρώτα το λήστεψαν. Η Καϊλή! Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, παρακαλώ. Το οποίο στο παρελθόν, για όσα κι αν το κατηγορήσει κανείς, αυτό το δίκιο δεν μπορεί να του το φάει. Την εμφύλια τυμβωρυχία της Δεξιάς την πολέμησε. Μαζί με μας. Για να έρθει τώρα η Εύα και να μας γυρίζει στον παράδεισο με τον κατηραμένο όφι. Έστω χωρίς κονσερβοκούτια ακόμα, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Το θέμα δεν είναι η συγκεκριμένη. Τόση είναι, τέτοια λέει. Το θέμα είναι η φάμπρικα που άνοιξε η Δεξιά, κι από κοντά το ΠΑΣΟΚ πάντων των μνηστήρων. Αγώνας για τη μεγαλύτερη κοτσάνα, αρκεί να είναι αντικομμουνιστική και αντιαριστερή. Ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, η Φώφη αυτοπροσώπως, του δίνουν και καταλαβαίνει. Ανταγωνισμός με τη βήτα εθνική της Ακροδεξιάς, ποιος, ποιον, θα φάει ζωντανό. Με αποτέλεσμα να καταφεύγουν και οι δρομείς μικρότερων δυνατοτήτων στα αναβολικά. Όταν οι ανώτεροι ρητορεύουν χιτλεροσταλινικώς, περιδιαγραμμάτου, και αντισυριζικώς, επιστρατεύουν και οι παρακατιανοί τον παππού τους.

Θα έπρεπε να τη μαζέψουν όλοι τους πάραυτα αυτή τη φάρσα, που φέρνει στο σήμερα το τραγικό χθες. Η αναπαραγωγή του εμφύλιου δράματος επί του πληκτρολογίου, και πιθανότατα από την ξαπλώστρα της Ψαρούς, εκτός από δείγμα ανώτατης βλακείας, και βούτυρο στο ψωμί του κάθε ναζί είναι, και επικίνδυνο σπορ. Όχι γιατί έχει κανείς την όρεξη να πάρει τα όπλα για να λύσει πολιτικά ζητήματα. Αλλά γιατί την πηγαίνει τη συζήτηση και την αντιπαράθεση πιο κάτω κι από τον πάτο. Οι άνθρωποι ψάχνονται για το αύριο κι αυτοί επιχειρούν να τους πάνε εβδομήντα χρόνια πίσω, στην εποχή των παππούδων.

Δεκαετίες έχουν περάσει από την εποχή που ο Μάρκος με τον Τσακαλώτο -τον άλλο- έδωσαν τα χέρια σε απευθείας μετάδοση υπό το χαμόγελο του Λαλιώτη. Το θεατρικό, και πασοκικό, του πράγματος δεν αναιρεί την ουσία. Η πληγή έκλεισε και ήταν για το καλό όλων, και της χώρας, να κλείσει. Δεν αφήνουν, λοιπόν, τους παππούδες να ασχοληθούν με τις καφετζούδες; Είναι τουλάχιστον πιο σοβαρό και πιο έξυπνο…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ