Οι λέξεις διχάζουν
Του Τάσου Παππά
———————————————————————————————————————————————————–Ενα σύνθημα των Τουπαμάρος (επαναστατική οργάνωση που έδρασε στην Ουρουγουάη τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, από τις τάξεις της οποίας προέρχεται ο σημερινός πρόεδρος της χώρας, Χοσέ Μουχίκα) έλεγε: «Οι λέξεις μάς διχάζουν, η δράση μάς ενώνει». Στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς, και όχι μόνο, οι λέξεις διχάζουν και πληγώνουν, ενώ η ενιαία δράση παραμένει ζητούμενη.
Παρακολουθώντας τις διεργασίες στην περιοχή της «όλης Αριστεράς» διαπιστώνεις ότι δύσκολα θα απαλλαγεί από τις κακοδαιμονίες της, μία εκ των οποίων, ίσως η πιο επώδυνη γιατί παράγει φαινόμενα πολυδιάσπασης, είναι η αλαζονεία. Δεν έχουν σημασία το μέγεθος, η ιστορική διαδρομή και η επιρροή στην κοινωνία. Η πρακτική είναι η ίδια. Τελεσίγραφα ιδεολογικής καθαρότητας προς κάθε κατεύθυνση, βιτριολικές καταγγελίες για τη στάση και τις επιλογές των υπολοίπων, ανταγωνισμός για τα πρωτεία στη μάχη κατά του καπιταλισμού, διεκδίκηση ρόλου εγγυητή της επαναστατικής ορθοδοξίας και αυθεντικού ερμηνευτή των ιερών γραφών.
Εχουν διαβάσει τα ίδια κείμενα, ομνύουν στους ίδιους προγόνους, μιλούν στο όνομα των εργαζομένων, δηλώνουν ότι έχουν τον ίδιο στόχο. Και το παράδοξο; Ολοι αναγνωρίζουν ότι προϋπόθεση για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης είναι η ενότητα των δυνάμεων που μάχονται τον νεοφιλελευθερισμό. Ο καθένας όμως τραβάει τη δική του ξεχωριστή πορεία, έμπλεος σιγουριάς ότι αυτή είναι η σωστή και ότι όλοι οι άλλοι έχουν προσβληθεί από τα μικρόβια του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού και έχουν παραδοθεί στην αστική τάξη. Η έπαρση του μοναδικού. Συχνά, μάλιστα, η αντιπαράθεση μεταξύ τους είναι τόσο σκληρή που έχεις την αίσθηση ότι θεωρούν βασικό εχθρό τον διπλανό τους και όχι τα συστημικά κόμματα. Οι μικροί εμφύλιοι δίνουν τον τόνο. Και κρατούν χρόνια. Δεκαετίες. Κάποιες φιλόδοξες προσπάθειες υπέρβασης των αντιθέσεων δεν μακροημέρευσαν. Η κατάρρευσή τους είχε αποτέλεσμα να διευρυνθεί το χάσμα και να εγκατασταθεί κλίμα καχυποψίας και αντιπαλότητας.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι δεν υπάρχει φερέγγυος συνομιλητής του στο πολιτικό επίπεδο: ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί σοσιαλδημοκρατικοποιείται με γρήγορο ρυθμό και στήνει παγίδες στο λαϊκό κίνημα υποσχόμενος αλλαγές μέσα από τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή ρέπει προς τον συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο και οι υπόλοιπες μικρές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς γιατί είναι εγκλωβισμένες σε μια αντιΚΚΕ γραμμή. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να κερδίσει μέτρα στην κούρσα για την κατάκτηση της κυβέρνησης, «νερώνει το κρασί του», ενώ το ΚΚΕ υιοθετεί διασπαστική λογική. Ο μ-λ χώρος [ΚΚΕ(μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ], που προχθές προχώρησε στη συγκρότηση αριστερής μετωπικής συνεργασίας, καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «επιδιώκει ψευτοαριστερή κυβέρνηση», το ΚΚΕ ότι «ακολουθεί γραμμή απομόνωσης από τις εργατικές λαϊκές μάζες και αναχώρησης από την ταξική πάλη», την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι «καλλιεργεί αυταπάτες για αντικαπιταλιστικά μέτρα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος» και τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο ότι «δρα τυχοδιωκτικά και διαλυτικά για το λαϊκό κίνημα». Ανάλογες εκτιμήσεις για την «άλλη Αριστερά» διατυπώνονται και από το, κάθε άλλο παρά συμπαγές, τροτσκιστικό ρεύμα, με τις τις πολλές και ολιγομελείς ομάδες που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό του να σπαταλούν όλη την ενεργητικότητά τους προσπαθώντας να αποδείξουν ποια είναι πιο πιστή στις διδαχές του «μεγάλου αιρετικού». Απτόητος ελιτισμός μασκαρεμένος σε λαϊκότητα για να θεραπευθούν τραυματισμένες φιλοδοξίες, με την κοινωνία παγερά αδιάφορη.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
