Καλά μας κάνουν

Του Θανάση Καρτερού.

Τι καθορίζει την εικόνα, την επιρροή, την αποδοχή ή όχι σε κάθε στιγμή της κυβέρνησης; Η πολιτική της, θα πείτε. Η πολιτική της, βέβαια, αλλά το θέμα εδώ δεν είναι καθόλου απλό. Διότι μπορεί, για παράδειγμα, η πολιτική της κυβέρνησης για την πρώτη κατοικία, η επιμονή της στη διαπραγμάτευση, ακόμα και η αντοχή και η ευελιξία της διαπραγματευτικής ομάδας να είχαν τελικώς ως αποτέλεσμα ούτε ένα λαϊκό σπίτι να μην κινδυνεύσει να βγει στο σφυρί. Αλλά αυτό που έφτασε στην κοινή γνώμη, ακόμα και στους άμεσα ενδιαφερόμενους, όλοι ξέρουμε ότι είναι τελείως διαφορετικό.

Ακόμα χειρότερα. Σήμερα δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα μόνο με το χάσμα ανάμεσα στην αλήθεια κάθε κυβερνητικού μέτρου, κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας, κάθε υπουργικής κίνησης, και την εικόνα που φτάνει στον πολύ κόσμο. Υπάρχει πια, και διογκώνεται σιγά-σιγά, και πρόβλημα στην εικόνα της κυβερνητικής σταθερότητας. Όλο και περισσότερο, όλο και πιο συστηματικά, καλλιεργείται η εντύπωση ότι τελειώνουν τα ψωμιά μας, ότι ακρωτηριάζεται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ότι βγάζει δεν βγάζει η κυβέρνηση τη χρονιά. Και διατρέχουν τη λεγόμενη πιάτσα σενάρια επί σεναρίων.

Δείτε πώς αντιμετωπίστηκε η ιστορία του Γαβριήλ, του Παναγούλη ή και του Νικολόπουλου και θα καταλάβετε. Δείτε τα στοιχήματα που πέφτουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος -ή η επόμενη- και επίσης θα καταλάβετε. Δείτε, τέλος, πώς αντιμετωπίστηκε η πρωτοβουλία Τσίπρα να συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και θα καταλάβετε. Η αντιπολίτευση των τριών, οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της ενημέρωσής μας και τα κυκλώματα της κατσαρόλας οργανώνουν ήδη κηδείες με τον μακαρίτη εν ζωή. Χτίζουν κυβερνήσεις, χρίζουν πρωθυπουργούς, μοιράζουν υπουργεία.

Καλά -μας- κάνουν, από μια άποψη. Οφείλουν οι πάντες να ξέρουν ότι στην πολιτική αναμέτρηση ο κανόνας είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Κύριε, μέμνησο του Τσίπρα, απαγγέλλουν κάθε πρωί οι υπηρέτες τους. Θα σε κοπανήσουν αλύπητα. Θα εκμεταλλευτούν κάθε αχίλλειο πτέρνα. Και αν δεν πάρεις εγκαίρως τα μέτρα σου, θα σου πάρουν αυτοί μέτρα. Θα γίνει για παράδειγμα κάτι με τον συντονισμό των υπουργών; Θα αποκατασταθεί μια κυβερνητική εικόνα ομάδας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας -ναι, πειθαρχίας; Νοείται καράβι, όχι μόνο χωρίς καπετάνιο, αλλά και χωρίς λοστρόμο, να κουμαντάρει το πλήρωμα;

Ύστερα θα πάψουμε να βαλτώνουμε στα ρηχά των καναλιών; Θα υπάρξει επιτέλους διάλογος με την κοινωνία, ουσιαστική επικοινωνία, έξω από τις συστημικές κονσέρβες; Ανοιχτή, άμεση, αμφίδρομη; Γιατί τεχνογνωσία υπάρχει. Απόφαση χρειάζεται. Εκτός πια -τι να σκεφτείς- αν φτάσαμε κι εμείς να φοβόμαστε τον κόσμο, όπως η προηγούμενη παλιατσαρία. Που κατέστρεψε τη χώρα και την αφήνουμε να βγάζει και γλώσσα…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ